Tytuł oryginalny: Does It Matter What You Believe? — Bishop Barron’s Sunday Sermon
Data publikacji wideo: 2020-10-18
Wideo
Transkrypt po polsku
Pokój z Wami. Przyjaciele, nasze pierwsze czytanie na ten weekend pochodzi z tej cudownej środkowej części proroka Izajasza. Myślę, że już wam powiedziałem, Izajasz jest podzielony przez uczonych na trzy sekcje: od 1 do 39, nazywają go Proto lub Pierwszy Izajasz; a następnie 40 do 55, ta środkowa część, czasami nazywana Deutero lub Drugim Izajaszem; potem niektórzy nawet mówią od 55 do 66, Trito lub Trzeci Izajasz. Zostawię to badaczom Biblii. Ale chodzi o to, że centralna część jest pełna niektórych z najbogatszych teologii w całym Starym Testamencie. A fragment na dzisiaj, który daje nam Kościół, przekazuje niezwykle ważny duchowy punkt, do którego, jak sądzę, rzadko się zwracamy. Ale myślę, że ma to, szczególnie dzisiaj , zasugeruję , ogromne znaczenie. Wszyscy więc wiedzą, że w Biblii Izrael jest specjalnie wybranym ludem Bożym. Ze wszystkich narodów świata Bóg wybrał Izrael na swój szczególny lud kapłański i proroczy. Prawidłowy. Ale czy zwracamy uwagę na to, że objawienie biblijne nie zaczyna się od formacji ludu Izraela? Można powiedzieć, że zaczyna się to w 12 rozdziale Księgi Rodzaju od powołania Abrama, prawda? Wezwanie Abrahama. A z rodziny Abrahama wywodzi się w końcu lud Izraela. Teraz, oczywiście, większość Starego Testamentu skupia się na formacji i przygodach tego ludu Izraela. Jednak Biblia nie zaczyna się od Księgi Rodzaju 12. Wróć teraz do Księgi Rodzaju 1. Co znajdujesz poza Bożym stworzeniem całego wszechświata?
Zbawienie musi dotyczyć nie tylko Izraela, nie tylko ludzkości; dotyczy całego stworzenia. To część zbawczego planu Boga. Teraz naciskaj. Nie dotrzemy do Izraela aż do Księgi Rodzaju 12, kiedy mówimy o Adamie i Ewie, Kainie i Ablu, Wieży Babel, Noe i jego rodzinie – przez cały ten okres – nie mówimy jeszcze o Izraelu, prawda? ? Mówimy o ludzkości. Tak więc Adam jest ojcem całej rasy ludzkiej, a po potopie Noe jest rodzajem nowego Adama , nowego ojca całej rasy ludzkiej. Nie konkretnie Izrael, ale cała ludzkość jest Bożym skupieniem, Bożym interesem. I kocham to. Niektórzy sugerują przymierze z Adamem. Był rodzaj przymierza. Ale myślę, że pierwszym naprawdę wyraźnym przymierzem jest to z Noem. Więc przed jakimkolwiek przymierzem z Izraelem, jest przymierze z całą ludzkością. Posłuchaj, to jest z Księgi Rodzaju. „Wtedy Bóg rzekł do Noego i do jego synów, którzy byli z nim : Co do mnie, zawieram moje przymierze z tobą i twoim potomstwem po tobie, a także z wszelkim żywym stworzeniem, które jest z tobą , ptakami, zwierzętami domowymi… tylu, ilu wyszło z arki.’” Znowu, proszę, zauważcie : przymierze z całą ludzkością i zaprawdę z całym stworzeniem.
To jest wspaniałe miejsce dla zbawczego dzieła Boga.
Teraz rzeczywiście wybiera lud Izraela, poczynając od Abrahama. Dlaczego? Aby mogli być oddzieleni od wszystkich innych jako jedyne w swoim rodzaju skupienie Bożej uwagi, aby mogli być oddzieleni od wszystkich, aby być zbawieni? Więc nie. Nie? Nie. Jak wyjaśniłem kilka tygodni temu : rzeczywiście wybiera Izrael , naprawdę je wyróżnia – nie dla siebie, ale dla wszystkich innych.
Wybiera Izrael dla reszty ludzkości. I czy mogę go nacisnąć? Wybiera Izrael dla całego świata.
Na wielkiej świątyni w Jerozolimie, zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz, znajdowały się dekoracje, które przywoływały planety i gwiazdy, zwierzęta , rośliny i całe stworzenie, ponieważ jakoś, na chwałę Izraela, całe stworzenie oddało właściwą chwałę Bogu . Innymi słowy, każdy, zawsze ma uniwersalne tło dla wszystkiego, co Bóg robi ze swoim ludem izraelskim.
Stwórca wszechświata kocha i szanuje wszystkich ludzi i wszystko. Dlatego nie ma w Biblii wybrednego religijnego prowincjonalizmu , który często znajdujesz w innych religiach starożytnego świata. Mam tu na myśli: „No tak, mamy naszego Boga lub bogów , bogów naszego kraju. I wiem, że masz tam swoich bogów, aby się tobą zaopiekowali”. Przeczytaj „Iliadę” i „Odyseję”, jeśli chcesz zobaczyć to na wystawie w starożytnym świecie : bogowie różnych ludów i narodów walczących ze sobą. Czasami dostrzegasz podteksty tego jako tło w Biblii. Ale co ciekawe , Bóg, który się objawia, nie jest Bogiem unikalnym tego miejsca czy tego czasu czy tego ludu, ale raczej Bogiem Stwórcy całego wszechświata. Wybraniec Izraela, tak, ale nie w wybredny, prowincjonalny sposób. Bóg Izraela jest Bogiem wszystkich ludzi i wszystkich rzeczy. Ta relacja, ta dynamika, której najważniejsze jest, aby nie zapomnieć, kiedy czytamy Biblię. Dlaczego mówię o tej zasadzie? Cóż, z powodu tego niezwykłego fragmentu, który mamy dzisiaj. Pochodzi z 45 rozdziału proroka Izajasza. W pewnym momencie zabierzcie dzisiaj swoje Biblie i zajrzyjcie do 45 rozdziału Księgi Izajasza, a znajdziecie ten fragment dotyczący człowieka imieniem Cyrus. Kim był Cyrus? Cyrus był królem Persji. Pozwólcie, że przedstawię wam tylko krótkie tło.
Wszyscy wiemy, że w roku 587 pne rozpoczyna się wielkie wygnanie babilońskie.
Tak więc przybyli Babilończycy, podbili Judeę. To kraj wokół Jerozolimy. Oblegają stolicę Jerozolimy. W końcu niszczą miasto. Spalą świątynię. Biorą to, co najlepsze i najjaśniejsze z Judei, i zabierają ich teraz na wygnanie. Było to prawdopodobnie najbardziej traumatyczne wydarzenie w historii Izraela.
Kilkadziesiąt lat później imperium babilońskie słabnie , a król Persji Cyrus podbija Babilon i staje się w rzeczywistości jedną z największych postaci imperialnych w starożytnym świecie, władającym ogromnym terytorium.
Ale wtedy Cyrus z Persji robi coś fascynującego.
Zauważa Żydów, Izraelitów wywiezionych na wygnanie.
I zamiast dalej ich eksploatować , postanawia, że ich wyzwoli. Pozwoli im wrócić do ojczyzny. W rzeczywistości zapewni fundusze na odbudowę ich świątyni. Ten zagraniczny potentat, ten król, który nie zna Boga Izraela, a jednak okazuje się być jednym z największych dobroczyńców w historii Izraela.
W Biblii jest to wyjątkowe.
Ten obcokrajowiec, ten nie-Izraelita, nazywany jest przez Izajasza
„mesjaszem”.
Nadzwyczajne, prawda? „Masziach” – namaszczony. To tytuł nadany Dawidowi , największemu królowi Izraela.
Mesjasz, nowy Dawid, jest tym, na którego Izrael liczy, który definitywnie przywróci ich chwałę, który będzie dla nich nosicielem Bożej obecności. Tytuł, tak, ostatecznie nadany samemu Jezusowi. „Jeszua Masziach” – nazywa go Paul. Cóż, Mesjasz, Mesjasz, jest teraz używany w odniesieniu do Cyrusa Perskiego?
W rzeczy samej. Posłuchaj, w naszym dzisiejszym fragmencie: Bóg mówi do Cyrusa: „W imię Jakuba, mojego sługi Izraela, mojego wybranego, nazwałem cię twoim imieniem, nadając ci tytuł” – chłopcze, powiem ty, nie tylko tytuł; na przykład tytuł — „chociaż mnie nie znałeś”.
Jednym z największych dobroczyńców Izraela nie jest Izraelita.
Jednym z największych dobroczyńców narodu nie jest ktoś, kto zna Boga Izraela, ale posłuchajcie, ktoś, kogo Bóg Izraela , mając zawsze na uwadze uniwersalny cel, używa do swoich własnych celów.
Oto historia. Z niego czerpię tę zasadę.
Biblia chce, abyśmy znaleźli złoty środek między tym, co nazwałbym nijakim relatywizmem religijnym, a niebezpiecznym religijnym plemieniem. Powiem to jeszcze raz. Istnieje środek pośredni — myślę, że Biblia chce, abyśmy go znaleźli — między nijakim relatywizmem religijnym a niebezpiecznym religijnym plemieniem.
Co mam na myśli? Cóż, cofnijmy się do lat, kiedy dorastałem w Kościele – powiedzmy, lata 70., 80. XX wieku. Był, powiedziałbym , wyraźny obraz nijakiego relatywizmu religijnego. Istniała tendencja do mówienia: „No wiesz, wszystkie religie są w zasadzie takie same”. „Wszyscy wspinamy się na jedną świętą górę różnymi ścieżkami”. „Ty masz swoją religię, ja mam swoją religię”. „Kim jestem, żeby narzucać ci moje poglądy”. Tolerancja i otwartość — to była cała wściekłość, kiedy dorastałem. Cóż, mam nadzieję, że powinno być jasne, że Biblia nie ma ciężarówki z takim rodzajem nijakiego indyferentyzmu czy relatywizmu. Nie nie nie. Biblia opisuje prawdziwego Boga. W rzeczywistości Izrael został wybrany, a Nowy Izrael, Kościół, jest w rzeczywistości wybrany jako uprzywilejowany środek przekazywania światu pełni Jego prawdy. Biblia w żaden sposób nie utrzymuje, że wszystkie religie są takie same, albo nie ma znaczenia, w co wierzysz. Nie? Nie. Od początku chrześcijanie byli religią wyznaniową. Wyraźnie wyrażamy nasze przekonania. Nie mamy ciężarówki z nijakim relatywizmem.
Z drugiej strony istnieje niebezpieczeństwo popadnięcia w to, co nazwałem religijnym plemiennością, w którym tak mocno kładzie się nacisk na to, co jest wyjątkowe i charakterystyczne, i moje własne w religii, że zaczynam być niechętny każdemu spoza tego kręgu religijnego.
– Nie, mamy rację. Mylisz się. Nie, nie. Bóg mi to objawił. Bóg kocha mnie, nie ciebie.
Nie nie nie. Biblia nie ma z tym żadnego ciężaru. Czemu? Ponieważ przed przymierzem z Izraelem zawarliśmy przymierze z całą ludzkością – a właściwie całym stworzeniem. Jakikolwiek cel służy wyjątkowości Izraela, służy dobru całości. Ilekroć definiujesz siebie w ten zamknięty sposób, ponad i przeciw wszystkim innym, kiedykolwiek powoduje to gwałtowne postawy lub działania, wychodzisz poza biblijną przestrzeń. I zobaczcie, wróćcie do tego fragmentu z Izajasza 45. Kto otrzymuje tytuł Mesjasz? Cóż, tak, Dawid ma, i w końcu Jezus to dostanie. Ale także Cyrus Perski otrzymał tytuł Mesjasz, został uznany za wielkiego dobroczyńcę Izraela.
Bóg wybiera ten naród – tak. Ujawnia swoją charakterystyczną prawdę – tak, rzeczywiście. Ale dla dobra wszystkich innych, dla dobra całego świata. Widzicie, to jest subtelny środek , w który Biblia próbuje nas wciągnąć. Niech cię Bóg błogosławi.
Transkrypt po angielsku
Peace be with you. Friends, our first reading for this weekend is taken from that wonderful middle section of the prophet Isaiah. I think I told you before, Isaiah is divided by the scholars into three sections: 1 through 39, they call it Proto or First Isaiah; and then 40 through 55, this middle section, sometimes called Deutero or Second Isaiah; then some even say from 55 to 66, Trito or Third Isaiah. I’ll leave that to the Bible scholars. But the point is that central section is full of some of the richest theology in the whole Old Testament. And the passage for today that the Church gives us conveys an extremely important spiritual point, and one that I think we rarely aver to. But I think it’s, especially today I’m going to suggest, of tremendous importance. So everyone knows that in the Bible, Israel is the specially chosen people of God. Of all the nations of the world, God chose Israel to be his special priestly and prophetic people. Right. But do we attend sufficiently to the fact that biblical revelation does not begin with the formation of the people Israel? You could say that begins in Genesis chapter 12 with the call of Abram, right? The call of Abraham. And from the family of Abraham comes eventually the people Israel. Now, to be sure, most of the Old Testament is then focused upon the formation of and adventures of this people Israel. However, the Bible does not begin with Genesis 12. Go back now to Genesis 1. What do you find but God’s creation of the whole universe?
Salvation has to do not just with Israel, not just with humanity; it has to do with the whole of creation. That’s part of God’s salvific plan. Now, keep pressing it. We don’t get to Israel till Genesis 12, when we’re talking about Adam and Eve, Cain and Abel, the Tower of Babel, Noah and his family —all that period— we’re not talking about Israel yet, are we? We’re talking about humanity. So Adam is the father of the whole human race, and then after the flood, Noah is a kind of new Adam, a new father of the entire human race. Not Israel specifically, but all of humanity is God’s focus, God’s interest. And I love this. Some people suggest a covenant with Adam. There was a kind of covenant. But I think the first really explicit covenant is the one with Noah. So before any covenant with Israel, there’s a covenant with all of humanity. Listen, this is from the Book of Genesis. “Then God said to Noah and to his sons with him, ‘As for me, I am establishing my covenant with you and your descendants after you, and with every living creature that is with you, the birds, the domestic animals… as many as came out of the ark.’” Again, notice please: the covenant with all of humanity and indeed with all of creation.
That’s the great setting for God’s salvific work.
Now, he does indeed choose the people Israel, beginning with Abraham. How come? So that they might be set apart from everybody else as God’s unique focus of attention, so that they might be singled out of everyone to be saved? Well, no. No, no. As I explained a couple of weeks ago: he chooses Israel indeed, he singles them out indeed —not for themselves but for everybody else.
He chooses Israel for the rest of humanity. And may I press it? He chooses Israel for the whole world.
On the great temple in Jerusalem, both outside and inside, were decorations that evoked the planets and the stars and the animals and the plants and all of creation, because somehow, in the praise of Israel, all of creation was giving right praise to God. In other words, everybody, there’s always a universal background to everything that God does with and for his people Israel.
The Creator of the universe loves and cherishes all people and all things. Therefore, you do not have in the Bible the fussy religious provincialism that you often find in other religions of the ancient world. What I mean here is: “Well, yeah, we have our God or gods, the gods of our country. And I know you’ve got your gods over there to take care of you.” Read “The Iliad” and “The Odyssey” if you want to see this on display in the ancient world: the gods of various peoples and nations battling each other. You see overtones of that sometimes as background in the Bible. But what’s interesting is, the God who reveals himself is not a God uniquely of this place or this time or this people, but rather the Creator God of the whole universe. Israel’s chosen, yes, but not in a fussy, provincial way. The God of Israel is the God of all people and of all things. That relationship, that dynamic, it’s most important not to forget as we move through the Bible. Now, why am I talking about this principle? Well, because of this extraordinary passage we have today. It’s from chapter 45 of the prophet Isaiah. Get your Bibles at some point today and look up Isaiah chapter 45, and you’ll find this passage dealing with a man named Cyrus. Now, who was Cyrus? Cyrus was the King of Persia. Now, let me just give you a little background.
We all know that in the year 587 BC, the great Babylonian exile commences.
So the Babylonians came, they conquered Judea. That’s the country around Jerusalem. They lay siege to the capital of Jerusalem. Eventually they destroy the city. They burn down the temple. They take the best and brightest of Judea, and they carry them off now into exile. It was probably the most traumatic event in the history of Israel.
Then, some decades later, the Babylonian Empire weakens, and Cyrus, the king of Persia, conquers Babylon and becomes, in fact, one of the greatest imperial figures in the ancient world, commanding a huge territory.
But then Cyrus of Persia does something fascinating.
He notices the Jews, the Israelites who have been carried away into exile.
And instead of further exploiting them, he decides that he will liberate them. He will allow them to return to their home country. In fact, he will provide funds for the rebuilding of their temple. This foreign potentate, this king who knows not the God of Israel, and yet he proves to be one of the greatest benefactors in the history of Israel.
It’s unique in the Bible.
This foreigner, this non-Israelite is called by Isaiah,
“messiah.”
Extraordinary, isn’t it? “Mashiach,” the anointed one. That’s a title given to David, the greatest king of Israel.
The Mashiach, the new David, is the one that Israel is hoping for, who would definitively restore their glory, who’d be the bearer of God’s presence to them. The title, yes, eventually given to Jesus himself. “Yeshua Mashiach,” Paul calls him. Well, Mashiach, Messiah, is now being used of Cyrus of Persia?
Yes, indeed. Listen, in our passage for today: God says to Cyrus, “For the sake of Jacob, my servant, of Israel, my chosen one, I have called you by your name, giving you a title” —boy, I’ll tell you, not just a title; like, the title— “though you knew me not.”
One of the greatest benefactors of Israel is not an Israelite.
One of the greatest benefactors of the nation is not someone who knows the God of Israel, but listen, someone whom the God of Israel, who always has a universal purpose in mind, uses for his own purposes.
Now, that’s the story. From it I derive this principle.
There is a happy medium the Bible wants us to find between what I would call a bland religious relativism and a dangerous religious tribalism. Let me say that again. There’s a middle ground—the Bible wants us to find it, I think —between a bland religious relativism and a dangerous religious tribalism.
What do I mean? Well, go back to the years I was coming of age in the Church —let’s say the 1970s, 1980s. There was, I would say, on vivid display a bland religious relativism. There was a tendency to say, “Well, you know, all religions, they’re basically the same.” “We’re all climbing the one holy mountain by different paths.” “You got your religion, I got my religion.” “Who am I to be imposing my views on you.” Tolerance and open-mindedness —that was all the rage when I was coming of age. Well, it should be clear, I hope, that the Bible has no truck with this kind of bland indifferentism or relativism. No, no, no. The true God is being described in the Bible. Israel in fact is chosen, and the New Israel, the Church, is in fact chosen as God’s privileged vehicle for the communication of the fullness of his truth to the world. The Bible wouldn’t hold by any means that all religions are the same, or it doesn’t matter what you believe. No, no. From the beginning, Christians have been a creedal religion. We clearly articulate our beliefs. We don’t have truck with a bland relativism.
On the other hand, there’s a danger of falling into what I’ve called a religious tribalism that is so insisted upon what’s unique and distinctive and my own in religion that I become antipathetic toward anyone outside that religious circle.
“No, we’re right. You’re wrong. No, no. God’s revealed it to me. God loves me, not you.”
No, no, no. The Bible has no truck with that. Why? Because prior to the covenant with Israel, we have the covenant with all of humanity —indeed with all of creation. Whatever purpose the uniqueness of Israel serves is for the good of the whole. Whenever you’re defining yourself in this closed way over and against everybody else, whenever that gives rise to violent attitudes or actions, you’ve moved outside the biblical space. And see, go back to this passage in Isaiah 45. Who gets the title Mashiach? Well, David does, yeah, and eventually Jesus gets it. But also Cyrus of Persia got the title Mashiach, was recognized as a great benefactor of Israel.
God chooses this nation—yes. Reveals his distinctive truth—yes, indeed. But for the sake of everybody else, for the sake of all the world. See, that’s the subtle middle ground that the Bible is trying to draw us into. And God bless you.