Tytuł oryginalny: You Must Rethink Your Spiritual Life — Bishop Barron’s Sunday Sermon
Data publikacji wideo: 2020-11-08
Wideo
Transkrypt po polsku
Pokój z Wami. Przyjaciele, nasze pierwsze czytanie na ten weekend pochodzi z cudownej Księgi Mądrości. Problem polega na tym, że może łatwo prześlizgnąć się przez nasze umysły, ale o rany, nie powinno, ponieważ wyraża to, co jest prawdopodobnie zasadą objawienia biblijnego. Mam na myśli prymat łaski. Powiem to jeszcze raz. Centralną zasadą całej Biblii jest prymat łaski. Jak powiedziałem wcześniej, Biblia nie jest historią naszego poszukiwania Boga. Idź do dowolnej księgarni, wejdź na półki duchowości, znajdziesz sto książek o ludzkim poszukiwaniu Boga. Biblia nie jest taką historią. To opowieść o Bożym poszukiwaniu nas. To Bóg zawsze przejmuje inicjatywę w porządku duchowym. To Bóg nadaje ton. To Bóg jest zawsze panem rozmowy. W każdym z nas grzeszników istnieje wielka pokusa, aby zmienić Boga w odległą duchową siłę lub zasadę, a następnie staramy się znaleźć drogę do tego Boga.
Albo zamieniamy Boga w trudnego moralnego nadzorcę i tylko heroicznym wysiłkiem możemy na nim wystarczająco zaimponować. Widzisz, problem z obydwoma tymi podejściami polega na tym, że stawia nas i nasze osiągnięcia na czele.
To moja heroiczna wspinaczka na świętą górę, to moje heroiczne ćwiczenie życia moralnego. Odnajduję Boga, ale na moich warunkach, a nie Boga, a wszystko to, każdy, jest wrogie Biblii, od Genesis do Objawienia.
Prawdę o tym wyczuwamy w pierwszych wersetach Pisma Świętego. Mówię o opisie stworzenia. Bóg czyni całość skończoną rzeczywistością. Pomyśl o tym przez chwilę. Często, nawet gdy jesteśmy w jakiejś duchowej strukturze, myślimy również o świecie, to jest po prostu trochę głupie, a potem Bóg jest tam, gdzieś tam, i teraz muszę po prostu zrobić moją drogę i spróbuj znaleźć swoją drogę do Boga. Nie? Nie. Wszystko wokół mnie, cokolwiek istnieje, jest już darem Boga. To właśnie oznacza tworzenie. Bóg jest tym, który powołał do życia całą skończoność. Ten świat nie jest tam po prostu głupi; jest tam dzięki Bożej inicjatywie , Bożej łasce.
Co więcej, wszystko we mnie. Poszukuję Boga umysłem , wolą, pasjami i tak dalej. Skąd wziął się mój umysł, wola i pasje? To nie jest tak: „Tak się złożyło, że je mam, a teraz Bóg jest tam, i chłopcze, zamierzam zrobić wrażenie na Bogu”. Nie? Nie. Wręcz przeciwnie: mój umysł, moja wola, moja energia, moja pasja, wszystko we mnie jest zawsze już darem Boga. Bóg zawsze jest na pierwszym miejscu. Cokolwiek robimy, Bóg był tam pierwszy. A czyż nie widzimy tego w całej historii zbawienia? Spójrz na wspaniałe historie biblijne, od Abrahama i Mojżesza, Samuela, Dawida – to zawsze Bóg wzywa. Nacisk nie kładzie się na nasze heroiczne poszukiwanie Boga. To zawsze z inicjatywy Boga.
I czy sam Jezus, z pełnym autorytetem nauczycielskim, nie podsumowuje tego?
„To nie ty mnie wybrałeś. To ja cię wybrałem. Czy mogę wszystkim zasugerować: kiedy pozwolisz temu wejść do twojego serca – mam na myśli całą drogę w dół – wszystko się zmieni.
„Och, szukam sensu. Szukam Boga”. Nie? Nie. To wcale nie jest interesująca część historii. „To nie ty mnie wybrałeś. To ja cię wybrałem. Prymat łaski. Teraz przytaczam to wszystko dzięki naszemu czytaniu z Mądrości. Cudowny. Posłuchaj teraz, jak wyraża to Księga Mądrości .
„Ona” — odnosząc się tutaj do mądrości Bożej — „jest łatwo dostrzegana przez tych, którzy ją kochają, a odnajdywana przez tych, którzy jej szukają”. Teraz dlaczego?
– Ona spieszy, by dać się poznać w oczekiwaniu na ich pożądanie. Kto jej pilnuje o świcie , nie będzie zawiedziony. Czemu? „Bo znajdzie ją [już] siedzącą u jego bramy”. I w końcu „Ona” — znowu Boża mądrość — „robi swoje własne rundy, szukając tych, którzy są jej godni, i łaskawie pojawia się im na [drodze] i spotyka się z nimi z całą troskliwością”. Czy widzisz, o co chodzi? Tak, jest coś do powiedzenia o ludzkim poszukiwaniu mądrości. Wróć do Sokratesa i Platona, jeśli chcesz. To ludzie szukający mądrości. Ale Biblia nie jest zainteresowana przede wszystkim tym, ale raczej mądrością Bożą, która „śpieszy się, by dać się poznać w oczekiwaniu na ich pragnienie”. To Bóg objawia się nam, jeszcze zanim zaczniemy szukać. W rzeczywistości nasze poszukiwania są oparte na fakcie, że zostaliśmy już znalezieni, jeśli to ma sens.
Herbert McCabe, wielki współczesny teolog dominikański,
powiedział kiedyś o modlitwie:
cokolwiek jest wartościowe w naszej modlitwie – więc proszę Boga o coś –
jeśli to jest cenna modlitwa, to zawsze Bóg modli się we mnie. Pamiętajcie, jak św. Paweł mówi o Duchu z rodzajem niewysłowionego wzdychania, błagania o to, czego nie jesteśmy w stanie prosić. To Duch już w nas się modli. Istnieje prymat łaski. Więc jeśli to wszystko jest prawdą, każdy — a myślę, że nieuchronnie tak jest w Biblii — większość z nas musi przemyśleć swoje życie duchowe. Świadomie lub nieświadomie mamy tendencję do opierania się na tym fałszywym założeniu, które przedstawiłem – mianowicie, że do Boga jest dość trudno dotrzeć.
Bóg jest po prostu dość odległy, dość wymagający, na pewno nie jest łatwo pod wrażeniem.
Ponownie, w tym czytaniu na pierwszy plan wysuwa się nasze duchowe osiągnięcie. To jak: „No cóż, Boże? Bóg jest naprawdę trudny, więc lepiej, żebym dobrze się zachowywał.
Ale co, jeśli to wszystko prowadzi do cofnięcia życia duchowego? Pomyśl o wspaniałym obrazie z Księgi Objawienia: Jezus pukający do drzwi. Cóż, czujemy się jak w domu z: „Chyba lepiej zapukam do Bożych drzwi. Lepiej poszukam Jezusa”.
A jeśli pierwotną prawdą jest to, że to Jezus puka do moich drzwi? Że bez względu na to, jaki entuzjazm obiorę w poszukiwaniu Boga, Bóg ma dla mnie nieskończenie większy entuzjazm, aby mnie znaleźć? Może życie duchowe to nie tyle wspinanie się na świętą górę moją mocą, ile raczej otwieranie drzwi, do których Jezus konsekwentnie puka. Chce nas znaleźć. Chce nas znaleźć. Daj się znaleźć.
Czy to jest serce życia duchowego?
Jednym z – być może największym – mistrzem duchowym w tradycji katolickiej jest XVI-wieczny hiszpański karmelitanek, św. Jan od Krzyża, Juan de la Cruz. Nawiasem mówiąc, jeśli kochasz język hiszpański, jest on również jednym z najlepszych poetów w języku hiszpańskim. Przeczytaj Jana od Krzyża dla jego stylu literackiego, ale czytaj go przede wszystkim dla jego duchowej istoty. Cóż, ostatnio czytałem komentatora Jana od Krzyża, który powiedział: Oto sposób, w jaki można podsumować naukę Jana od Krzyża we współczesnych terminach. Bóg jest jak pilot helikoptera, który próbuje wylądować i usiłuje wylądować na ziemi naszych serc. Bóg chce wprowadzić helikopter. Czym jest życie duchowe? Życie duchowe — powiedział ten komentator, podsumowując Jana od Krzyża — ma oczyszczać grunt.
Co stoi na przeszkodzie? Co uniemożliwia helikopterowi łaski Chrystusa lądowanie w naszych sercach? Cóż, mówiłem w zeszłym tygodniu o wszystkich tych przywiązaniach. Jeśli jestem przywiązany do bogactwa, bogactwo mnie pochłania, pomyśl o tym jak o wszelkiego rodzaju bałaganie na ziemi. A więc helikopter, który chce wylądować — nie jest trudny do zdobycia. Bóg nie trzyma się z daleka. Nie? Nie. Unosi się tuż nad naszymi sercami – przesuń metaforę, puka do drzwi – ale chce wylądować. Na ziemi jest bałagan mojego zaabsorbowania bogactwem.
Może moje zaabsorbowanie władzą. Spędzam cały swój czas, roztrząsając światową władzę. Może to honor. Martwię się o to, czy ludzie mnie lubią. Widzisz, ale to wszystko to tylko te śmieci na ziemi. Tak więc dla Jana od Krzyża większość życia duchowego nie jest wspinaniem się na świętą górę. To oczyszcza świętą ziemię mojego własnego serca , aby Boska obecność mogła wylądować. To znaczy, jeśli chcesz — znowu przesuwam metafory — odsuń cały ten bałagan od drzwi. Jezus puka do drzwi. „Chcę wejść. Chcę dostać się do twojego serca”. Ale teraz pomyśl o tych drzwiach jak na strychu lub w piwnicy. Jest tam mnóstwo bałaganu i śmieci, więc nie możesz go otworzyć. Usuń te rzeczy z drogi. Jest życie ascetyczne, jeśli chcesz. To oczyszczenie serca , usunięcie przeszkód, abyście mogli po prostu otworzyć drzwi i wpuścić go. A jeśli to jest życie duchowe, wszyscy? Mądrość Boża „śpieszy się, by dać się poznać w oczekiwaniu na [nasze] pragnienie”.
Cudowny! Zanim jeszcze zapragniemy boskiej mądrości, Ona pragnie nas bardziej. O to chodzi.
Otwórz się na tę prawdę. Dobra. Jest zasada. Pozwólcie, że zakończę to , pytając, jak konkretnie to może wyglądać. Więc mówisz: „OK, rozumiem tę zasadę, ale jak ją urzeczywistnić w moim życiu?” Cóż, na zakończenie powiem tylko trzy proste rzeczy. Oto pierwsza sugestia. Codziennie poświęć pięć minut. Nie proszę Cię o Godzinę Świętą – chociaż byłoby wspaniale , gdybyś mógł to zrobić – ale poświęć pięć minut w skupiony sposób, aby powiedzieć: „W porządku, Panie. Wierzę, że mnie szukasz.
Wierzę Ci chcesz relacji ze mną.
Więc wejdź do mojego serca.” Poświęć pięć minut. Nie wiem, jaka jest dla ciebie najlepsza pora dnia. Z samego rana, może nawet jak podczas przerwy w pracy, a może jesteś w samochodzie, utknąłeś w korku, może koniec dnia. Poświęć pięć minut każdego dnia na powiedzenie: „Panie, wierzę, że mnie szukasz”.
Otwórz przed nim swoje serce.
Przestań uciekać przed niebiańskim psem. Prawidłowy? Ten wers z cudownego wiersza Francisa Thompsona. “Uciekałem od niego nocami i dniami / uciekłem od niego przez lata / uciekłem go labiryntowymi drogami mojego własnego umysłu.” To jest dusza, która ucieka od Boga. Ale Bóg nie tylko na nas czeka. To pies z nieba galopujący za nami. W porządku! Zatrzymaj się i daj się znaleźć. O to chodzi. Druga sugestia, jak już wspomniałem : zwracaj uwagę na przywiązania w swoim życiu.
Ponownie, rozumiem przez to tylko ziemskie rzeczy , które nabrały nieproporcjonalnego znaczenia i centralnego miejsca. Pieniądze, sukces, sława, władza, przyjemność – wszystkie zwykłe podejrzane.
Wszystkie te rzeczy, które utrudniają lądowanie helikoptera. Wszystkie te rzeczy blokujące drzwi, do których Jezus chce wejść. Bądź na nich uważny i zrób coś z nimi. Usuń je. Trzecia i ostatnia sugestia, aby urzeczywistnić tę duchowość: bądź wdzięczny.
Wdzięczność za otrzymane prezenty, a nie szalone dążenie do doskonałości. To rozsądniejsza duchowa postawa. Czy wiesz co mówię? „Będę doskonały. Będę wspinać się na świętą górę. Moje wysiłki…” Bóg chce. Bądź wdzięczny. Bądź wdzięczny za wszystko, co dał, za wszystko, co jest już dla mnie dostępne, ze wszystkiego, co istnieje i mojej własnej istoty. Bądź wdzięczny. Jak powiedział św. Paweł: Co masz, czego nie otrzymałeś? Cóż, odpowiedź brzmi: nic. Wszystko, co mam, to coś, co otrzymałem w prezencie. Pielęgnuj wdzięczność jako podstawową postawę życiową, a utorujesz drogę do otwarcia drzwi Chrystusowi. Więc to nie my go wybraliśmy. To on nas wybrał. Niech to zapadnie — całe twoje życie duchowe ulegnie zmianie.
Transkrypt po angielsku
Peace be with you. Friends, our first reading for this weekend is from the marvelous book of Wisdom. The problem is, it might easily slip past our minds, but gosh, it shouldn’t, because it articulates what is arguably the principle of biblical revelation. What I mean is the primacy of grace. Let me say that again. The central principle of the whole Bible is the primacy of grace. As I’ve said before, the Bible is not the story of our quest for God. Go to any bookstore, go on the spirituality shelves, you’ll find a hundred books about the human quest for God. The Bible isn’t that story. It’s the story of God’s quest for us. It is God who always takes the initiative in the spiritual order. It’s God who sets the tone. It’s God who’s always the master of the conversation. There’s a great temptation in all of us sinners to turn God into a distant spiritual force or principle, and then we’re striving to find our way to that God.
Or we turn God into a difficult moral taskmaster, and only through heroic effort can we sufficiently impress him. Well see, the problem with both of those approaches is it puts us and our achievements in the forefront.
It’s my heroic climbing of the sacred mountain, it’s my heroic exercise of the moral life. I’m finding God, but on my terms, not God’s, and all of that, everybody, is inimical to the Bible, from Genesis to Revelation.
We sense the truth of this in the very opening verses of the Scripture. I’m talking about the account of creation. God makes the whole of finite reality. Think of this for a second. Often, even when we’re in kind of a spiritual framework, we think of the world as well, it’s just kind of dumbly there, and then God is some power up there, out there, and now I’ve got to just make my way and try to find my path to God. No, no. Everything around me, whatever exists, is already the gift of God. That’s what creation means. God is the one who brought the whole of finitude into being. This world is not just dumbly there; it’s there as a result of God’s initiative, of God’s grace.
More to it, everything in me. I’m seeking God with my mind and my will and my passions and so on. Well, where did my mind and will and passions come from? It’s not like, “I just happen to have them, and now God’s out there, and boy, I’m going to make my way to impress God.” No, no. On the contrary: my mind, my will, my energy, my passion, everything in me is always already the gift of God. God always comes first. Whatever we do, God has been there first. And then don’t we see this throughout salvation history? Look in the great biblical stories, from Abraham and Moses, Samuel, David —it’s always God who does the summoning. The stress is not on our heroic quest for God. It’s always on God’s initiative.
And doesn’t Jesus himself, with full magisterial authority, sum this up?
“It is not you who have chosen me. It is I who have chosen you.” Can I suggest everybody: when you let that get into your heart —I mean all the way down— everything will change.
“Oh, I’m looking for meaning. I’m searching for God.” No, no. That’s not the interesting part of the story at all. “It is not you who’ve chosen me. It is I who have chosen you.” The primacy of grace. Now, I bring all this up because of our reading from Wisdom. Marvelous. Listen, now, how the book of Wisdom expresses this.
“She”—referring here to God’s wisdom— “she is readily perceived by those who love her, and found by those who seek her.” Now, why?
“She hastens to make herself known in anticipation of their desire. Whoever watches for her at dawn shall not be disappointed.” Why? “For he shall find her [already] sitting by his gate.” And finally, “She” —again, God’s wisdom— “makes her own rounds, seeking those worthy of her, and graciously appears to them in the [way], and meets them with all solicitude.” Do you see the point being made? Yes, there’s something to be said for the human quest for wisdom. Go back to Socrates and Plato, if you want. That’s human beings looking for wisdom. But the Bible isn’t primarily interested in that, but rather in God’s wisdom that “hastens to make herself known in anticipation of their desire.” It’s God who is revealing himself to us, even before we begin to seek. In fact, our seeking is predicated upon the fact that we’ve already been found, if that makes sense.
Herbert McCabe, the great contemporary Dominican theologian,
once said this about prayer:
whatever is valuable in our prayer —so, I’m asking God for something—
if that’s a valuable prayer, it’s always already God praying in me. Remember how St. Paul talks about the Spirit with kind of inexpressible groaning, petitions for what we are not able to petition. It’s the Spirit already in us praying. There’s the primacy of grace. So if all this is true, everybody —and I think inescapably it is, in the Bible— most of us have to rethink our spiritual lives. Consciously or unconsciously, we tend to operate out of that false assumption that I’ve been outlining —namely, that God is pretty hard to get to.
God is just pretty distant, pretty demanding, certainly not easily impressed.
Again, on this reading, it’s our spiritual attainment that kind of comes to the fore. It’s like, “Well, God? God’s really difficult, so I better really get my act together. I better really get things right to impress him.”
But what if all of that is getting the spiritual life precisely backward? Think of the great image here from the book of Revelation: Jesus knocking at the door. Well, we’re kind of very much at home with, “I guess I better knock on the door of God. I better seek after Jesus.”
What if the primordial truth is that it’s Jesus knocking on my door? That whatever enthusiasm I muster for the quest for God, there’s an infinitely greater enthusiasm on God’s part for me, to find me? Maybe the spiritual life isn’t so much climbing up the holy mountain on my strength, but rather in opening the door on which Jesus is consistently knocking. He wants to find us. He wants to find us. Allow yourself to be found.
Is that the heart of the spiritual life?
One of the—maybe the greatest— spiritual master in the Catholic tradition is the sixteenth-century Spanish Carmelite, St. John of the Cross, Juan de la Cruz. If you love the Spanish language, by the way, he’s also one of the very finest poets in Spanish. Read John of the Cross for his literary style, but read him above all for his spiritual substance. Well, recently, I was reading a commentator on John of the Cross, and he said this: Here’s the way to sum up the teaching of John of the Cross in contemporary terms. God is like the pilot of a helicopter that’s just endeavoring to land, and he’s endeavoring to land on the ground of our hearts. God wants to bring the helicopter in. What’s the spiritual life? The spiritual life —this commentator said, summing up John of the Cross— is to clear the ground.
What’s in the way? What’s preventing the helicopter of Christ’s grace to land in our hearts? Well, I spoke last week about all of these attachments. If I’m attached to wealth, wealth is just preoccupying me, think of that as all kinds of clutter on the ground. So the helicopter that wants to land —he’s not playing hard to get. God isn’t staying at a distance. No, no. He’s hovering right over our hearts —shift metaphor, knocking at the door— but he wants to land. What’s on the ground is the clutter of my preoccupation with wealth.
Maybe my preoccupation with power. I spend all my time fussing about worldly power. Maybe it’s honor. I’m just so concerned about do people like me. See, but all of that is just this junk on the ground. And so, for John of the Cross, much of the spiritual life, it’s not climbing the holy mountain. It’s clearing the holy ground of my own heart so that the divine presence can land. It’s, if you want —I’m shifting metaphors again— move all this clutter away from the door. There’s Jesus knocking at the door. “I want to get in. I want into your heart.” But now think of that door as like in an attic or a basement. It’s got all kinds of clutter and junk in front of it, so you can’t open it. Move that stuff out of the way. There’s the ascetic life if you want. It’s the cleansing of the heart, the clearing of the obstacles, so that you can simply open the door and let him in. What if that’s the spiritual life, everybody? The wisdom of God “hastens to make herself known in anticipation of [our] desire.”
Marvelous! Before we even want the divine wisdom, she wants us more. That’s the point.
Open yourself to that truth. Okay. There’s the principle. Let me just bring this to a close by asking what this might look like concretely. So you say, “Okay, I get that principle, but how do I make it real in my life?” Well, let me just say three simple things as I close. Here’s the first suggestion. Every day, take five minutes. I’m not asking you for a Holy Hour —although that would be great if you can do it— but take five minutes in a focused way to say, “All right, Lord. I believe you are looking for me.
I believe you want a relationship with me.
So come into my heart.” Take five minutes. I don’t know what’s the best time of day for you. First thing in the morning, maybe even like during a break at work, or maybe you’re in the car, stuck in traffic, maybe the end of the day. Take five minutes every day to say, “Lord, I believe you are searching for me.”
Open your heart to him.
Stop running away from the hound of heaven. Right? That line from the marvelous Francis Thompson poem. “I fled him down the nights and down the days / I fled him down the years / I fled him down the labyrinthine ways of my own mind.” That’s the soul that’s running from God. But God isn’t just out there waiting for us. He’s the hound of heaven galloping after us. All right! Stop and let yourself be found. That’s the point. Second suggestion, as I’ve hinted already: be attentive to the attachments in your life.
Again, by this, I just mean worldly things that have taken on a disproportionate importance and centrality. Money, success, fame, power, pleasure —all the usual suspects.
All those things making the landing of the helicopter difficult. All those things blocking the door that Jesus wants to enter. Be attentive to them, and do something about them. Clear them away. Third and final suggestion to instantiate this spirituality: be grateful.
Gratitude for gifts given rather than a frenzied quest to be perfect. That’s a saner spiritual attitude. Do you know what I’m saying? “I am going to be perfect. I’m going to climb the holy mountain. My efforts…” God wants in. Be grateful. Be grateful for all he’s given, all that’s already available to me, from everything that exists and my own being. Be grateful. As St. Paul said: What do you have that you have not received? Well, the answer is nothing. Everything I have is something I’ve received as a gift. Cultivate gratitude as a basic attitude in life, and you’ll pave the way for the opening of the door to Christ. So it’s not so much we who have chosen him. It’s he who has chosen us. Let that sink in —your whole spiritual life will change.