Tytuł oryginalny: The Wounds of Love — Bishop Barron’s Sunday Sermon
Data publikacji wideo: 2021-04-11
Wideo
Transkrypt po polsku
Pokój z Wami. Przyjaciele, w drugą niedzielę Wielkanocy, Niedzielę Miłosierdzia, czytamy ze wspaniałego dwudziestego rozdziału Ewangelii Jana. Św. Jan jest oczywiście geniuszem teologicznym i duchowym, ale także literackim. I wszystkie jego moce są widoczne w tej opowieści o zmartwychwstałym Jezusie. Jeśli mamy oczy do patrzenia, możemy prześledzić w tej historii całe chrześcijańskie życie duchowe. Zobacz, jak się otwiera. „Wieczorem pierwszego dnia tygodnia…”
Ewangelia Jana jest bardzo uważna na Księgę Rodzaju — wiele połączeń , podtekstów i podtekstów. Pierwszy dzień tygodnia , pierwszy dzień: to dzień stworzenia, kiedy Bóg powiedział: „Niech stanie się światłość” i zaistniało światło.
Ten dzień Zmartwychwstania jest dniem nowego stworzenia, kiedy cały kosmos teraz , dzięki łasce Bożej, zostaje odnowiony , przywrócony, odtworzony.
Niech się stanie światłość tego pierwszego dnia; ale teraz ten, który powiedział: „Jestem światłością świata”, pojawi się w swoim zmartwychwstałym życiu.
Teraz, gdzie oni są, uczniowie? Cóż, w górnym pokoju zebrali się w strachu. Oczywiście możesz sobie tylko wyobrazić, jak traumatyczne musiało być dla wyznawców Jezusa po śmierci Jezusa. Musieli pomyśleć, no cóż , wkrótce będą nas ścigać. Tam są skuleni ze strachu za zamkniętymi drzwiami. Czy widzicie wszyscy, bracia grzesznicy, jak jest to wspaniały obraz tego, co dzieje się z nami duchowo w naszym grzechu i strachu.
Zamykamy się w sobie. Tu rodzą się wszelkie formy defensywy. Stąd bierze się nasza nienawiść, nasza przemoc. Zamykamy się.
Ale mimo zamkniętych drzwi Jezus przychodzi i staje pośród nich. Oto słowo o niesamowitej łasce. Nie zapracowaliśmy na nasze zbawienie – nie możemy. Nie możemy wyrwać się z zamkniętych drzwi naszego strachu. Ale Chrystus może się włamać. Łaska atakuje. To taka dobra wiadomość. Zmartwychwstały Chrystus może pokonać wszystkie przeszkody, jakie dla niego stawiamy. On jest większy niż nasz strach, większy niż wszystkie zamknięte drzwi, które stawiamy mu na drodze.
Zmartwychwstały Chrystus robi tutaj to, co zwykle robi. Przejrzyj wszystkie relacje z objawień Zmartwychwstania — znajdziesz to podobieństwo. Jezus najpierw pokazuje swoje rany. To wyjątkowo ważne, prawda? Nigdy nie powinniśmy traktować Zmartwychwstania tak, jakby po prostu wymazało Wielki Piątek. Tak więc, „To był po prostu zły dzień. Szkoda, że tak się stało. Teraz o tym zapomnimy” Nie, nie; Zmartwychwstały Chrystus zawsze nosi swoje rany i je ukazuje. Dlaczego? Cóż, ponieważ te rany zrodziły się z naszego grzechu.
Mamy widzieć w ranach Chrystusa naszą nienawiść, okrucieństwo, przemoc, zaabsorbowanie sobą, naszą niesprawiedliwość.
Wszystkie te rzeczy, które przywiodły go na krzyż, cóż, on je znosi.
W chwili, gdy mamy ochotę powiedzieć: „Cóż, w zasadzie wszystko w porządku. Ze mną wszystko w porządku. W głębi duszy jestem dobrym człowiekiem”. Nie? Nie; te rany Chrystusa — tak, nawet zmartwychwstałego Chrystusa — są przypomnieniem naszego grzechu. Myślę, że już wcześniej opowiedziałem tę historię w homiletycznej scenerii, ale wielka Teresa z Avila, która często miała wizje świętych i Pana – pewnego dnia diabeł ukazał się jej jako zmartwychwstały Chrystus, ale ona przejrzała od razu podstęp i powiedział: „Odejdź”. Zanim wyszedł, powiedział: „Skąd wiedziałeś, że jestem podróbką?”. A ona powiedziała: „Ponieważ nie masz ran”. Więc to jest znak, że mamy do czynienia z prawdziwym Chrystusem – tak, nawet zmartwychwstałym Chrystusem – czy On nosi rany naszego grzechu.
Ale potem mówi:
„Shalom”, pokój. Czy nie spodziewałbyś się, że w większości opowieści takich jak ta ktoś zostałby zdradzony, zaprzeczono, oskarżony, uciekł, torturowany, skazany na śmierć, a teraz wrócił z grobu. Czego byś się spodziewał? Można by się spodziewać, że powrócą w zemście i przemocy.
I tak pojawia się tym, którzy rzeczywiście zdradzili, zaprzeczyli, uciekali od niego.
I mówi do nich: „Shalom”. Otóż „szalom” – pokój, mówimy, ale jest to słowo, które podsumowuje w Biblii wszystko, czego Bóg dla nas chce.
To pokój poza wszelkim zrozumieniem. To pokój, którego świat nie może dać. Posłuchajcie teraz: to pokój, który pochodzi z Bożego przebaczenia — tak, nawet naszego największego grzechu. Jaki jest największy grzech? Cóż, widzicie to w ranach Chrystusa: że Bóg przyszedł, a my go zabiliśmy. To największy możliwy grzech.
A Jezus, zamordowany Bóg, stoi teraz przed nimi i mówi: „Shalom”. Oznacza to, że nie ma grzechu, który w zasadzie jest większy niż miłość Boża. Czy widzisz, jak w tym momencie rodzi się chrześcijaństwo, w wielkim przebaczeniu grzechów, które objawia się w „Shalom” ofiarowanym przez zmartwychwstałego Chrystusa. To znaczy, to cała historia, wszyscy, w pewnym sensie.
Ale potem to: oddycha na nich. Cóż za potężny, sugestywny gest.
W Księdze Rodzaju ponownie słyszymy, że „ruach Yahweh” – to znaczy (pchnięcie) oddechu Jahwe – unosi się nad powierzchnią wód. To tchnienie Boga daje początek uporządkowanemu stworzeniu.
I tak teraz zmartwychwstały Chrystus — Bóg z Boga, Światło ze Światła, prawdziwy Bóg z prawdziwego Boga — (pchnie) tchnie na nich. Czym on tchnie, jeśli nie „ruach Yahweh”, ale Duchem Bożym. Miłość, która łączy Ojca i Syna , teraz tchnie na swoich uczniów, napełniając ich tym „Spiritus Sanctus”, tym świętym tchnieniem.
A potem to. „Jak Ojciec Mnie posłał, tak Ja was posyłam”. W Nowym Testamencie nie ma wyjątków od tej zasady.
Jezus wzywa ludzi – tak, rzeczywiście – a potem ich posyła. Podoba mi się fakt, że Fulton Sheen powiedział, że życie chrześcijańskie rozgrywa się pomiędzy tymi dwoma imperatywami: przyjdź i odejdź. Tak więc znaczna część służby Jezusa to „Przyjdź, przyjdź. Zostań ze mną. Przyjdź i zobacz. Przyjdź i chodź za mną”.
Ale potem: „Idź. Idź na misję”. „Jak Ojciec Mnie posłał, tak Ja was posyłam”. To jest teraz Kościół, wszyscy, napełnieni „ruach Yahweh”, napełnieni Spiritus Sanctus, napełnieni miłością, która wykracza poza jakikolwiek grzech, jaki moglibyśmy popełnić,
aby iść naprzód i tchnąć tego samego Ducha w świat. To twoja praca. To moja praca. To właśnie oznacza bycie członkiem Kościoła Chrystusowego. Więc wszyscy wejdźcie w ten moment w tę drugą niedzielę Wielkanocy. Postaw się w tym górnym pokoju.
Pomimo twojego strachu, pomimo twoich zamkniętych drzwi, Chrystus wszedł. Ukazał swoje rany – tak, rzeczywiście; nie zapomnij o swoim grzechu. Ale potem „Shalom”, który jest większy niż twój grzech.
A potem może wyobraź sobie go, ale jeszcze lepiej poczuj oddech Jezusa. On oddycha na ciebie. „Przyjmij Ducha Świętego”. „Jak Ojciec Mnie posłał, tak Ja was posyłam”. To twoja praca. Spójrz, odniesienie sukcesu na świecie i tak dalej – świetnie. Cienki. Cienki. Mam na myśli, zrealizuj te towary. Ale jedyną rzeczą, która ostatecznie się liczy, jedyną rzeczą, która ostatecznie się liczy, jest: Czy tchnęliśmy w świat Ducha Bożego? To właśnie oznacza bycie członkiem Kościoła.
Czy mogę teraz powiedzieć, w ostatnich kilku minutach , słowo o zwątpieniu w Tomasza, ponieważ na końcu tej relacji mamy słynną historię Tomasza. Tak więc dzieje się to z Apostołami, ale Tomasza tam nie ma. Nie wiemy dlaczego. Nie wiemy, gdzie on jest. Ale Thomasa tam nie ma. Wraca i mówią mu, co się stało. Zawsze kocham tę scenę. Po prostu wyobrażam sobie ich podekscytowanie.
„Pan, Pan Jezus przyszedł. Ukazał się nam. Pokazał nam swoje rany. Powiedział „Shalom”. Tchnął na nas i posłał nas”. A Thomas: „Chodź. Chodź. To znaczy, dopóki nie włożę palców w rany w jego dłoniach i włożę rękę w jego bok, nie uwierzę”.
Zwróćcie uwagę na coś tutaj — znowu na Księgę Rodzaju. Czym jest grzech pierworodny, jeśli nie lgnięcie? Oni chwytają Adama i Ewę za drzewo poznania dobra i zła. Biorą to dla siebie. Czy Bóg chciał zachować od nich dobro tego drzewa? Więc nie. Ale Bóg chciał dać to w prezencie. Jedyne, czego nie możemy zrobić, to przejąć boskie życie tak, jakby było ono naszym przywilejem, jakbyśmy mogli uczynić je swoją własnością. Mam to. Widzisz, to jest problem. W samym akcie próbowania pojmania Boga stracę Boga. Boskie życie mogę otrzymać tylko jako dar, jako łaskę. Jaki jest problem z Thomasem? Pierwszym problemem jest to chwytanie. - Chyba że zobaczę, chyba że położę palec, chyba że położę rękę w jego boku.
Cóż, nie możesz w ten sposób otrzymać boskiego życia.
Cóż, tydzień później Jezus znowu przychodzi. I tym razem Thomas jest z nimi.
- Thomas, chodź, włóż palec w rany w mojej dłoni. Włóż rękę w mój bok.
Widzisz, on teraz ofiarowuje swoje życie jako dar. W prezencie ofiarowuje swoją obecność.
I jakie to cudowne – i mówię to teraz każdemu, kto czuje sceptycyzm w odniesieniu do wiary, kto jest utożsamiany z Tomaszem, który walczy, by uwierzyć.
To Tomasz wypowiada najgłębsze wyznanie w całym Nowym Testamencie. Klęcząc u stóp zmartwychwstałego Chrystusa, Tomasz mówi: „Pan mój i Bóg mój”.
To wątpiący, w obecności łaski, w końcu i w pełni ją otrzymuje. Więc w pewnym sensie nie pogardzaj własnymi wątpliwościami, własnym sceptycyzmem. Mogą prowadzić cię do tej chwili łaski, kiedy będziesz mógł dokonać pełnego wyznania tożsamości Jezusa. Jeszcze jedna, ostatnia obserwacja dotycząca Thomasa.
Jaki był teraz problem? Jak to się stało, że Thomas tego nie zrozumiał? Cóż, chwytliwa rzecz – tak. Ale także dlatego, że nie był w Kościele;
był z dala od Jedenastki. Jezus pojawił się pośród Apostołów. Taki jest kod w Ewangelii: pojawił się pośród Kościoła.
Kiedy Thomas wrócił, a teraz jest ze swoimi braćmi , jest teraz w Kościele, wtedy to dostaje. Wtedy otrzymuje słowo łaski.
Gdzie znajdujemy zmartwychwstałego Chrystusa? Cóż, to znaczy, odnajduje nas na różne sposoby, ale uprzywilejowane miejsce, w którym go znajdujemy, znajduje się właśnie we wspólnocie Kościoła.
To jest w Piśmie. To jest w liturgii. To jest w sakramentach — przede wszystkim w Eucharystii. Jest pod egidą nauczania i autorytetu Kościoła. Tam go znajdujemy. Tam go słyszymy. Tam najlepiej otrzymujemy dar Jego łaski. Tak więc przyjaciele, w tę drugą niedzielę Wielkanocy, cofnijcie się do dwudziestego rozdziału Ewangelii św. Jana. Przeczytaj tę historię ponownie w duchu modlitwy. Myślę, że ujrzysz całe życie chrześcijańskie, które rozwinie się przed tobą. Niech cię Bóg błogosławi.
Transkrypt po angielsku
Peace be with you. Friends, on the second Sunday of Easter, Mercy Sunday, we read from the magnificent twentieth chapter of John’s Gospel. St. John, of course, is a theological and spiritual genius, but also a literary genius. And all his powers are on display in this account of the risen Jesus. If we have the eyes to see, we can spy in this story, the whole of the Christian spiritual life. Look how it opens. “On the evening of that first day of the week…”
John’s Gospel is very attentive to the book of Genesis —lots of connections and overtones and undertones. The first day of the week, the first day: that’s the day of creation, when God said, “Let there be light,” and there was light.
This Resurrection day is a day of new creation, when the whole cosmos now, under God’s grace, is renewed, is restored, recreated.
Let there be light, yes, on that first day; but now the one who said, “I am the light of the world” will appear in his risen life.
Now, where are they, the disciples? Well, they’re gathered in fear in the upper room. You can only imagine, of course, after the death of Jesus, how traumatic it must have been for the followers of Jesus. They must have thought, well, there’ll be after us in short order. There they are huddled in fear behind locked doors. Can you see, everybody, fellow sinners, how this is a great image of what happens spiritually to us in our sin and our fear.
We lock ourselves in. That’s where all forms of defensiveness are born. That’s where our hatred, our violence comes from. We lock ourselves in.
But despite the locked doors, Jesus comes and stands in their midst. Here’s a word now of amazing grace. We don’t earn our salvation—we can’t. We can’t break out of the shut doors of our fear. But Christ can break in. Grace invades. That’s such good news. The risen Christ can overcome all the obstacles we set up for him. He’s greater than our fear, greater than all the locked doors that we put in his way.
Now, the risen Christ does here what he typically does. Go through all the accounts of the Resurrection appearances —you’ll find this commonality. Jesus first shows his wounds. It’s exceptionally important, isn’t it? We should never treat the Resurrection as though it just blots out Good Friday. So, “That was just kind of a bad day. Too bad that happened. Now we’re going to forget about it” No, no; the risen Christ always bears his wounds and shows them. How come? Well, because those wounds were born of our sin.
We are meant to see in the wounds of Christ our hatred, our cruelty, our violence, our self-absorption, our injustice.
All of the things that brought him to the cross, well, he bears them.
The minute we’re tempted to say, “Well, I’m basically fine. Everything’s okay with me. Deep down, I’m a good person.” No, no; those wounds of Christ —yes, even on the risen Christ— are a reminder of our sin. I think I’ve told this story before in a homiletic setting, but the great Teresa of Avila, who frequently had visions of the saints and of the Lord —one day, the devil appeared to her as the risen Christ, but she saw through the ruse right away and said “Be gone.” Before he left he said, “Well, how did you know I was a fake?” And she said, “Because you have no wounds.” So that’s the sign we’re dealing with the true Christ —yes, even the risen Christ— is he bears the wounds of our sin.
But then he says,
“Shalom,” Peace. Wouldn’t you expect, in most tellings of a story like this, if someone had been betrayed, denied, accused, run from, tortured, put to death, and now he’s back from the grave. What would you expect? You’d expect them to come back in vengeance and in violence.
And so he appears to those who had indeed betrayed, denied, run from him.
And he says to them, “Shalom.” Now, “shalom”—peace, we say, but it’s a word that sums up in the Bible everything that God wants for us.
It’s the peace beyond all understanding. It’s the peace the world cannot give. Listen now: it’s the peace that comes from God’s forgiveness —yes, even of our greatest sin. What’s the greatest sin? Well, you see it in the wounds of Christ: that God came, and we killed him. That’s the greatest sin possible.
And Jesus, the murdered God, stands now before them and says, “Shalom.” That means there’s no sin that in principle is greater than God’s love. Do you see how Christianity in a way is born at this moment, in the great forgiveness of sins manifested in the “Shalom” offered by the risen Christ. I mean, that’s the whole story, everybody, in a way.
But then this: he breathes on them. Now, what a powerful, evocative gesture.
We hear in the book of Genesis, again, that the “ruach Yahweh” —that means the (puff) breath of Yahweh— hovers over the surface of the waters. It’s this breath of God that gives rise to the ordered creation.
And so now, the risen Christ —God from God, Light from Light, true God from true God— (puff) breaths on them. What’s he breath forth but the “ruach Yahweh,” but the Spirit of God. The love that connects the Father and the Son, he now breathes onto his disciples, filling them with this “Spiritus Sanctus,” this holy breath.
And then this. “As the Father has sent me, so I send you.” There’s no exception to this principle in the New Testament.
Jesus calls people—yes, indeed— and then he sends them. I love the fact that Fulton Sheen said that Christian life is played out in between these two imperatives: come, and go. So, much of Jesus’ ministry is “Come, come. Stay with me. Come and see. Come follow me.”
But then, “Go. Go on mission.” “As the Father sent me, so I send you.” This is the Church now, everybody, filled with the “ruach Yahweh,” filled with the Spiritus Sanctus, filled with the love that’s beyond any sin we could possibly commit,
to go forth and to breathe that same Spirit into the world. That’s your job. That’s my job. That’s what it means to be a member of Christ’s Church. So I mean, enter into that moment, everybody, on this second Sunday of Easter. Put yourself in this upper room.
Despite your fear, despite your locked doors, Christ has come in. Showed his wounds—yes, indeed; don’t forget your sin. But then the “Shalom” that’s greater than your sin.
And then maybe picture him, but better even, feel the breath of Jesus. He breathes on you. “Receive the Holy Spirit.” “As the Father has sent me, so I send you.” That’s your job. Look, being a success in the world and all that —great. Fine. Fine. I mean, accomplish these goods. But the only thing that finally matters, the one thing that finally matters is: Have we breathed forth the divine Spirit into the world? That’s what it means to be a member of the Church.
Can I say now, just in the last couple of minutes, a word about doubting Thomas, because at the end of this account, we have the famous story of Thomas. So this takes place with the Apostles, but Thomas is not there. We don’t know why. We don’t know where he is. But Thomas is not there. He comes back, and they tell him what had happened. I always love that scene. I just imagine their excitement.
“The Lord, the Lord Jesus, he came. He appeared to us. He showed us his wounds. He said ‘Shalom.’ He breathed on us and sent us forth.” And Thomas: “Come on. Come on. I mean, unless I can put my fingers in the wounds in his hands and put my hand in his side, I’m not going to believe.”
Notice something here—again, the book of Genesis. What’s the original sin but a grasping? They grasp, Adam and Eve, at the tree of the knowledge of good and evil. They take it for themselves. Did God want to keep the good of that tree from them? Well, no. But God wanted to give it as a gift. The one thing we can’t do is seize the divine life as though it’s our prerogative, as though we can make it our own possession. I’ve got it. See, that’s the problem. In the very act of trying to seize God, I will lose God. I can only receive the divine life as a gift, as a grace. What’s the trouble with Thomas? The first problem is this grasping. “Unless I see, unless I place my finger, unless I put my hand in his side.”
Well, you can’t receive the divine life that way.
Well, a week later, Jesus comes again. And this time Thomas is with them.
“Thomas, come, put your finger in the wounds in my hand. Put your hand in my side.”
You see, he offers his life now as a gift. He offers his presence as a gift.
And how wonderful—and I say this now to anyone out there who feels skepticism in regard to the faith, who’s identified with Thomas, who struggles to believe.
It’s Thomas who utters the most profound confession in all of the New Testament. Kneeling at the feet of the risen Christ, Thomas says, “My Lord and my God.”
It’s the doubter who in the presence of grace finally and fully gets it. So, in a way, don’t despise your own doubts, your own skepticism. They might be leading you to this moment of grace when you can make this full confession of the identity of Jesus. Just one last observation about Thomas.
What was the problem now? How come Thomas didn’t get it? Well, the grasping thing—yes. But also because he wasn’t in the Church;
he was away from the Eleven. Jesus appeared in the midst of the Apostles. That’s code here now in the Gospel for: he appeared in the midst of the Church.
When Thomas returned, and now he’s with his brothers, he’s now in the Church, that’s when he gets it. That’s when he receives the word of grace.
Where do we find the risen Christ? Well, I mean, he finds us in all kinds of ways, but the privileged place we find him is precisely in the community of the Church.
It’s in the Scripture. It’s in the liturgy. It’s in the sacraments —above all, in the Eucharist. It’s under the aegis of the teaching and authority of the Church. That’s where we find him. That’s where we hear him. That’s where we best receive the gift of his grace. So friends, on this second Sunday of Easter, go back to the twentieth chapter of St. John’s Gospel. Read this story again in a prayerful spirit. I think you’ll see the whole of the Christian life unfolded before you. And God bless you.