Tytuł oryginalny: What Does the Resurrection Actually Mean? — Bishop Barron’s Sunday Sermon
Data publikacji wideo: 2021-04-18
Wideo
Transkrypt po polsku
Pokój z Wami. Przyjaciele, w tę trzecią niedzielę Wielkanocy zamierzam o czymś harfować. Będę grał na nim, ponieważ a) Biblia często o nim gra , ib) ponieważ myślę, że nasza kultura często za nim tęskni. To, o czym będę mówić, to sama dziwność Zmartwychwstania.
Chodzi o… nie wiem, może to dziesięć lat temu albo dłużej. To wtedy David Cameron był premierem Wielkiej Brytanii. Wygłaszał krótkie przemówienie na Wielkanoc i próbował wyartykułować znaczenie Wielkanocy. Oto, co powiedział:
„Przesłaniem Wielkanocy jest dobroć, współczucie, ciężka praca i odpowiedzialność”. Teraz wiem, że starał się przemawiać bardzo szeroko do każdego, kto chciałby słuchać. I nie zrozum mnie źle, jestem za życzliwością, współczuciem, ciężką pracą i odpowiedzialnością. Ale domyślam się, że każda przyzwoita osoba byłaby wierząca lub niewierząca. Hindus, muzułmanin, żyd, buddysta – każdy byłby za tymi wartościami. Dlatego to nie może być znaczenie Wielkanocy. To nie może być znaczenie Zmartwychwstania. Jest to jednak typowa próba w naszym współczesnym otoczeniu pewnego rodzaju oswojenia Zmartwychwstania. Co oznacza Zmartwychwstanie? Oznacza to, że Jezus z Nazaretu, który w swojej publicznej posłudze konsekwentnie działał i przemawiał w samej osobie Boga , brutalnie uśmierconego przez władze rzymskie,
zmartwychwstał cieleśnie i ukazał się swoim uczniom żywy –
nie abstrakcją, nie symbol jakiegoś moralnego czy duchowego stanu rzeczy, ale to cielesne Zmartwychwstanie tego konkretnego człowieka z martwych. Przeczytam tu trochę z tego wspaniałego dwudziestego czwartego rozdziału Ewangelii Łukasza, który jest wypełniony wspaniałymi opowieściami o Zmartwychwstaniu. To jest zaraz po relacji z Emaus, a Jedenastu zebrano w górnym pokoju. I mówi: „Kiedy oni jeszcze o tym mówili, stanął [Jezus] pośród nich i rzekł do nich: ‚Pokój wam’. Ale oni byli przerażeni i przerażeni i myśleli, że widzą ducha…
[Ale powiedział:] “Spójrz na moje ręce i nogi, że to ja sam. Dotknij mnie i zobacz, bo ducha nie ma ciało i kości, jak widzicie, mam”. „
Poddaję się wam, wszyscy, to bardzo dziwny tekst. Tak jak byli zaskoczeni i przerażeni pojawieniem się Jezusa, myślę, że powinniśmy być trochę zaskoczeni i przerażeni tym przesłaniem. Przekształcenie tego w nijakie stwierdzenie o „Bądź miłą osobą ” całkowicie pomija sens Zmartwychwstania.
Pozwólcie, że spróbuję rzucić nieco więcej światła na to, zestawiając tę niezwykłą relację z tym, co mógł myśleć Żyd z pierwszego wieku o tym, co dzieje się z nami po śmierci. Ponieważ nie działo się to w próżni — Żydzi pierwszego wieku mieli wyobrażenia oparte na tradycji biblijnej na temat tego, co dzieje się z ludźmi, gdy umierają. To wszystko jest pokazane w Biblii. Przede wszystkim pogląd – i nadal był on wyznawany przez wielu, nadal szeroko wyznawany przez wielu współczesnych Żydów – że śmierć to dopiero koniec. Że kiedy umieramy, wracamy do prochu i to wszystko. Nie żyli. To koniec.
Drugi pogląd, również przedstawiony w Biblii, mówi, że zmarli udają się do pewnego rodzaju mrocznego podziemia. W Piśmie nazywa się Szeol. Przypomina to trochę to, co można znaleźć w mitologii greckiej i rzymskiej — ten nieatrakcyjny półświatek, w którym ludzie są obecni, żyją, ale nie tak, jak kiedyś. To jest Szeol.
Inny pogląd można znaleźć w Księdze Daniela. Nawiasem mówiąc, czyta się to na prawie każdym katolickim pogrzebie. Mówi: „Dusze sprawiedliwych są w ręku Boga i żadna udręka ich nie dotknie”. To idea, że po śmierci ciało trafia na ziemię, ale dusza przetrwa. Nie jest to całkowicie odmienne od tego, co utrzymywali niektórzy z greckich filozofów. Tak więc Sokrates i Platon utrzymywaliby jakąś wersję tego: nasze dusze uciekają z więzienia ciała i żyją dalej. Oto jeszcze inny pogląd, który jest przedstawiony w Biblii, a w czasach Jezusa faryzeusze trzymaliby się tego bardzo mocno – mianowicie, że możemy mieć nadzieję, że na końcu czasów wszyscy sprawiedliwi zmarli powrócą do życia w powszechne zmartwychwstanie. Dobra. Wszystkie te widoki były w ofercie. Byli trzymani przez ludzi w czasach i miejscu Jezusa.
Chcę, żebyście zauważyli, co jest opisane w Łukaszu 24 – to nie wszystko.
Na pewno nie chodzi o to, że umarli po prostu umierają i tyle. Nie, oto Jezus, który umarł i żyje. Jest dla nich obecny.
Nie mówią o kimś, kto zszedł do mrocznego królestwa Szeolu. Nie mówią o tym. Pamiętajcie w Starym Testamencie, kiedy to Wiedźma z Endor przywołuje cień proroka Samuela z królestwa Szeolu. Wcale nie to jest tutaj opisane, ale ktoś, kto stoi przed nimi i mówi: „Słuchaj, nie jestem duchem . Duch nie ma ciała i kości, jak widzisz, że ja mam”.
To nie jest pogląd, że Jezus umarł, jego ciało poszło na ziemię, a jego dusza poszła do nieba. To w ogóle nie jest tutaj opisane. To nie jest bezcielesna dusza. Nie? Nie. Oto on, stojąc pośród nich.
Być może najbliższe , z jakim się zbliżyliśmy, to powiedzieć, czego wielu Żydów oczekiwało od wszystkich sprawiedliwych zmarłych na końcu czasów, przydarzyło się temu człowiekowi w środku historii. Jezus żywy ciałem i duszą stoi przed nimi. Jezus, który został zabity, brutalnie uśmiercony, teraz dzięki mocy Ducha Świętego ponownie żyje pośród nich.
Uwielbiam ten szczegół. To jest unikalne dla Luke’a. Mówi, kiedy byli „nie dowierzali czystej radości i zdumieni”. Swoją drogą, jaka piękna reakcja na Zmartwychwstanie: nie dowierzali z czystej radości i byli zdumieni. Powiedział do nich: „Czy macie tu coś do jedzenia?” Czy nie podoba ci się ten realizm? Oto Zmartwychwstały Jezus, chce coś zjeść, a oni dają mu, jak mówi , kawałek pieczonej ryby” i „wziął go i zjadł przy nich”. ludzie, którzy chcą dziś oswoić Zmartwychwstanie, zamienić je w nijaki symbol —
nie ma to nic wspólnego ze snami , halucynacjami , niejasnymi ideami i bystrością. ciała i kości i jedzenia ryb , które mu dali. Wszyscy, to jest dziwność, to jest radykalność Zmartwychwstania.
Wierzysz w to, czy nie? Czy znajdujesz w tym głęboką radość? Oto pytanie. To jest wyzwanie, które Wielkanoc daje nam rok po roku.
Dobrze? Teraz, kiedy już to zobaczymy, czy możemy również rozeznać, dlaczego to ma takie znaczenie? I czy mogę zasugerować tylko dwie implikacje , patrząc na pierwsze dwa czytania?
Po pierwsze, mamy to, w Dzieje Apostolskie, wspaniałe przemówienie św.
Ewangelia. Więc kiedy Piotr w pierwszych dniach wstaje i mówi ludziom, o co chodzi w chrześcijaństwie, to jest to kazanie. Teraz go posłuchaj. „Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba … uwielbił swego sługę Jezusa, którego wydałeś i którego zaparłeś się w obecności Piłata
… Zaparłeś się Świętego i Sprawiedliwego i poprosiłeś o mordercę być wydanym Tobie. Autorem życia, które umartwiłeś.” Swoją drogą mogę zasugerować, że to nie jest ktoś łaskoczący uszy swoich słuchaczy. To nie jest ktoś, kto próbuje przypodobać się swojej publiczności. Nie? Nie; przedstawia to całkiem wyraźnie.
Św. Piotr widzi zmartwychwstanie jako , oczywiście, afirmację Jezusa. Ten, kto przemawiał i działał w samej osobie Boga , okazuje się nie kłamcą czy oszustem, ale prawdziwym, sprawiedliwym. Co więcej, orędzie Zmartwychwstania jest także sądem nad wszystkimi grzesznikami, którzy na różne sposoby iw różnym
stopniu skazują Go na śmierć. Ponownie, pozwól tej linii zatopić się w twoim sercu, tak jak ja pozwoliłem jej zatopić się w moim. „Autor życia, które umartwiłeś”. Widzisz, jak Zmartwychwstanie Jezusa — i nie mam na myśli jakiejś niejasnej fantazji; Mam na myśli, że Bóg wskrzeszający Jezusa w ciele z martwych — jest sądem nad wszystkimi, którzy przyczynili się do Jego Ukrzyżowania. To osąd nad okrucieństwem , nienawiścią, niesprawiedliwością i zaabsorbowaniem sobą, które doprowadziły do Ukrzyżowania. Widzicie, jeśli Zmartwychwstanie jest niejasnym symbolem, to nie jestem wszystkim, który jest kwestionowany w moim grzechu. Zatem te słowa Piotra nie przebiją mnie do serca, jeśli Zmartwychwstanie jest niejasnym symbolem. Ale jeśli – nie, nie – mocą Ducha Bóg Ojciec wskrzesza Jezusa z martwych i stoi przede mną,
widzę w jego ranach sąd nade mną.
Niezwykła implikacja Zmartwychwstania. I spójrz, jak kończy się kazanie Piotra.
„Pokutujcie więc i nawróćcie się, aby wasze grzechy zostały zgładzone”. Znowu nie jest to przymilna retoryka. To wyciąga bardzo ważną moralną i duchową implikację Zmartwychwstania: że musimy dojść do pokuty. A oto druga implikacja, zaczerpnięta z naszego drugiego czytania tego wspaniałego Pierwszego Listu Jana. Jan mówi o Orędowniku, którego mamy teraz w niebie. To piękne, prawda? Co oznacza Zmartwychwstanie? Oznacza to, że ten Jezus, który był mieszkańcem ziemi, ten Jezus, który chodził pośród nas, obecny cieleśnie pośród nas, został wyniesiony do udziału w życiu nieba. Widzicie, religia biblijna, wszyscy, nie jest taka jak filozofia grecka. Nie jest to opowieść o próbie ucieczki z materii do wyższej sfery. Nie; to opowieść o tym, jak niebo i ziemia mają się spotkać.
Pamiętaj w Ojcze nasz: „Przyjdź królestwo Twoje. Bądź wola Twoja na ziemi, jak w niebie”. To modlitwa, którą te dwie rzeczywistości mogą spotkać. Jak pięknie, że zmartwychwstały Chrystus zjada ten kawałek ryby, który mu podarowali. Oznacza to, że to nasze pokorne człowieczeństwo w Chrystusie zostało wyniesione do niebiańskiego miejsca. Mamy Orędownika — naszego brata, który chodził po tej samej ziemi, oddychał tym samym powietrzem. Nasz brat został teraz przeniesiony do niebiańskiej przestrzeni. I w tym orędownictwie odnajdujemy niezwykłą nadzieję. Czy mogę zasugerować, że następnym razem, gdy pójdziesz na Mszę św., zajmij się językiem modlitwy. Często są tym językiem spotkania nieba i ziemi, ponieważ to jest dokładnie to, co Jezus miał na myśli. „Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas”; Ciało Jezusa zostało wzniesione do nieba. Widzisz, jak zostało ustanowione połączenie między niebem a ziemią. To właśnie oznacza Zmartwychwstanie. Zamienić Zmartwychwstanie w niejasny mit lub symbol? Nie nie nie; wtedy nie jest wyrażona żadna z tych potężnych kosmologicznych prawd. Tak więc, sedno sprawy: czy mogę was zachęcić, kiedyś dzisiaj, a może tylko w okresie wielkanocnym, otwórzcie swoje Biblie na rozdział 24 Ewangelii Łukasza , rodzaj arcydzieła w arcydziele.
Wejdź w te historie Zmartwychwstania i uświadom sobie teraz pełną radykalizm tego, co się twierdzi: Jezusa Chrystusa, prawdziwie zmartwychwstałego.
Niech cię Bóg błogosławi.
Transkrypt po angielsku
Peace be with you. Friends, for this third Sunday of Easter, I’m going to harp on something. I’m going to harp on it because a) the Bible harps on it a lot, and b) because our culture, I think, often misses it. What I’m going to harp on is the very strangeness of the Resurrection.
This is about—I don’t know, maybe it’s ten years ago or longer. It’s when David Cameron was Prime Minister of Great Britain. He was giving a little speech on Easter, and he was trying to articulate the significance of Easter. Here’s what he said:
“The message of Easter is kindness, compassion, hard work, and responsibility.” Now, I know he was trying to appeal very broadly there to anyone that’d be listening. And don’t get me wrong, I’m for kindness, compassion, hard work, and responsibility too. But my guess is that any decent person would be, believer or nonbeliever. A Hindu, Muslim, Jew, Buddhist—anybody would be in favor of these values. Therefore, that can’t be the meaning of Easter. That can’t be the meaning of the Resurrection. It’s a typical attempt, though, in our contemporary setting to kind of domesticate the Resurrection. What does the Resurrection mean? It means that Jesus of Nazareth, who in his public ministry consistently acted and spoke in the very person of God, who was brutally put to death by the Roman authorities,
rose bodily from the dead and appeared alive to his disciples
—not an abstraction, not a symbol for some moral or spiritual state of affairs, but this bodily Resurrection of this particular man from the dead. I’m going to read a little bit here from this magnificent twenty-fourth chapter of Luke, which is filled with these marvelous stories of Resurrection. This is right after the Emmaus account, and the Eleven are gathered in the upper room. And it says, “While they were still speaking about this, he [Jesus] stood in their midst and said to them, ‘Peace be with you.’ But they were startled and terrified and thought that they were seeing a ghost….
[But he said,] ‘Look at my hands and my feet, that it is I myself. Touch me and see, because a ghost does not have flesh and bones as you can see I have.’”
I submit to you, everybody, that’s a very strange text. Just as they were startled and terrified by the appearance of Jesus, I think we should be a little startled and terrified by this message. Turning it into a bland statement about “Be a nice person” is entirely missing the point of the Resurrection.
Let me try to shed some more light on this by setting up a contrast between this extraordinary account and what a first-century Jew might’ve been thinking about what happens to us after we die. Because this didn’t happen in a vacuum —Jews of the first century had ideas, based in the biblical tradition, about what happens to people when they die. These are all on display in the Bible. First of all, a view —and it was still held by many, still widely held by many Jews today— that death is just the end. That when we die, we go back to dust and that’s it. We’re dead. It’s over.
A second view, also on display in the Bible, is that the dead go to a kind of shadowy underworld. It’s called Sheol in the Scriptures. It’s a bit like what you find in Greek and Roman mythology too —this kind of unappealing underworld where people are present, they’re alive, but not the way they used to be. That’s Sheol.
Another view, you can find it in the book of Daniel. This is read, by the way, at almost every Catholic funeral. It says, “The souls of the just are in the hand of God and no torment shall touch them.” This idea that, after we die, the body goes into the earth, but the soul survives. Now, that’s not entirely unlike what some of the Greek philosophers held. So Socrates and Plato would have held some version of that: that our souls escape from the prison of the body, and they live on. Here’s still another view that’s on display in the Bible, and in Jesus’ time, the Pharisees would have held to this very strongly —namely, that we can hope, at the end of time, all the righteous dead will come back to life in the general resurrection. Okay. All of those views were on offer. They were held by people in Jesus’ time and place.
I want you to notice, what’s being described here in Luke 24 —it’s not any of that.
Certainly not the case that, well, the dead just die and that’s it. No, here’s Jesus, who died, and he’s alive. He’s present to them.
They’re not talking about someone who’s gone down to the shadowy realm of Sheol. They’re not talking about that. Remember in the Old Testament when, it’s the Witch of Endor calls forth the shade of the prophet Samuel from the realm of Sheol. That’s not what’s being described here at all, but someone who stands before them, and he says “Look, I’m not a ghost. A ghost doesn’t have flesh and bones as you can see that I have.”
This is not the view that Jesus died, his body went into the earth, and his soul went to heaven. That’s not being described here at all. This is not a disembodied soul. No, no. Here he is, standing in their midst.
Maybe the closest we’ve come is to say, what many Jews expected of all the righteous dead at the end of time has happened to this man in the midst of history. Jesus, alive, body and soul, standing before them. Jesus, who had been killed, brutally put to death, now through the power of the Holy Spirit alive again in their midst.
I love this detail. It’s unique to Luke. It says, when they were “incredulous for sheer joy and amazed.” By the way, what a beautiful reaction to the Resurrection: incredulous for sheer joy, and they were amazed. He said to them, “Have you got anything here to eat?” Don’t you love the realism of that? Here’s the risen Jesus, wants something to eat, and they give him, it says, a piece of baked fish,” and “he took it and ate it in front of them.” May I say again here—and this maybe is for people today who want to domesticate the Resurrection, turning it into a bland symbol—
this has nothing to do with dreams, and hallucinations, and vague ideas, and velleities. No, no; this man, once dead, now standing before them, with flesh and bones, and eating fish that they gave to him. Everybody, that’s the strangeness, that’s the radicality of the Resurrection.
Do you believe it, or not? Do you find deep joy in it? That’s the question. That’s the challenge that Easter gives us year after year.
Okay? Now, once we see that, can we also discern why this matters so much? And can I suggest just two implications by looking at the first two readings?
First of all, we have this, in the Acts of the Apostles, magnificent speech of St. Peter. It’s a kerygmatic sermon. “Kerygma” means the basic message of the Gospel. So when Peter in the earliest days gets up and tells the people what Christianity is all about, that’s the sermon. Now listen to him. “The God of Abraham, the God of Isaac, and the God of Jacob … has glorified his servant Jesus, whom you handed over and denied in Pilate’s presence….
You denied the Holy and Righteous One and asked that a murderer be released to you. The author of life you put to death.” May I suggest, by the way, this is not someone tickling the ears of his listeners. This is not someone trying to ingratiate himself with his audience. No, no; he’s laying it out pretty clearly.
St. Peter is seeing the Resurrection as, of course, an affirmation of Jesus. The one who spoke and acted in the very person of God is revealed not to be a liar or a fraud, but true, righteous. But more than that, the message of the Resurrection is also a judgment on all of us sinners, who, in varying ways and to varying degrees,
put him to death. Again, let this line sink into your heart as I let it sink into mine. “The author of life you put to death.” You see how the Resurrection of Jesus —and I don’t mean some vague fantasy; I mean, God raising Jesus bodily from the dead —is a judgment on all of those who contributed to his Crucifixion. It’s a judgment on the cruelty, and the hatred, and the injustice, and the self-absorption that produced the Crucifixion. See, if the Resurrection’s a vague symbol, then I am not all that challenged in my sin. Then these words of Peter aren’t going to cut me to the heart if the Resurrection’s a vague symbol. But if—no, no—through the power of the Spirit, God the Father raises Jesus from the dead, and he stands before me,
I see in his wounds judgment on me.
An extraordinary implication of the Resurrection. And look how Peter’s sermon ends.
“Repent, therefore, and be converted, that your sins may be wiped away.” Again, this is not ingratiating rhetoric. This is drawing out a very important moral and spiritual implication of the Resurrection: that we must come to repentance. And here’s a second implication now, drawn from our second reading from that marvelous First Letter of John. John speaks of an Advocate we now have in heaven. That’s beautiful, isn’t it? What does the Resurrection mean? It means that this Jesus who was a denizen of the earth, this Jesus who walked among us, bodily present among us, has now been raised to a participation in the very life of heaven. See, biblical religion, everybody, is not like Greek philosophy. It’s not a story of let’s endeavor to escape from matter to a higher realm. No; it’s a story of how heaven and earth are meant to come together.
Remember in the Our Father: “Thy kingdom come. Thy will be done on earth, as it is in heaven.” That’s a prayer that these two realms might meet. How beautiful that the resurrected Christ eats this piece of fish they gave him. That means that this lowly humanity of ours in Christ has been elevated to the heavenly place. We have an Advocate —a brother of ours who walked the same earth, breathed the same air. A brother of ours has now been brought into the heavenly space. And in that advocacy, we find extraordinary hope. Can I suggest, next time you go to Mass, attend to the language of the prayers. They’re often this language of heaven and earth meeting, because that’s exactly what Jesus means. “The Word became flesh and dwelt among us”; Jesus’ flesh now elevated to heaven. You see how a connection between heaven and earth has been established. That’s what the Resurrection means. Turn the Resurrection into a vague myth or symbol? No, no, no; then none of this powerful cosmological truth is expressed. So, the bottom line: Can I urge you, sometime today or maybe just during the Easter season, open up your Bibles to Luke chapter 24, a kind of masterpiece within the masterpiece.
Enter into these stories of Resurrection, and realize now the full radicality of what is being claimed: Jesus Christ, truly risen from the dead.
And God bless you.