Tytuł oryginalny: What “Unity in Diversity” Actually Means — Bishop Barron’s Sunday Sermon
Data publikacji wideo: 2021-05-23
Wideo
Transkrypt po polsku
Pokój z Wami. Przyjaciele, przychodzimy dzisiaj na cudowną uroczystość Zesłania Ducha Świętego , święto Ducha Świętego. Duch Święty, który jest życiodajną krwią Kościoła. Jest duszą Mistycznego Ciała Chrystusa. Przedstawiam wam, że Duch Święty jest rozwiązaniem problemu jednego i wielu. O czym mówię? Cóż, jeśli zagłębisz się w historię filozofii, zobaczysz, że jednym z najbardziej podstawowych pytań, z jakimi ludzie zawsze się zmagali, jest dylemat jednego i wielu.
Jedność i różnica. Jedność i wielość. Który ma pierwszeństwo? Co lepsze: jedność czy zróżnicowanie? Zobaczysz to teraz na prawie każdym poziomie życia i doświadczenia. Dobra, to jest filozofia. I tak naprawdę nigdy tego nie rozwiązaliśmy. Przyjrzyj się różnym myślicielom, a jeden będzie bardziej opowiadał się za jednością , drugi za różnorodnością. A może dzisiaj w naszej kulturze? Nie ma co do tego wątpliwości. Naprawdę lubimy różnorodność w naszej kulturze, prawda? Jesteśmy w pełni świadomi niebezpieczeństw jedności. Że jest imperialistyczny , opresyjny i tak dalej. I naprawdę śpiewamy pochwały różnorodności. No dobrze, ale witam w historii kultury i filozofii. Zawsze mamy tendencję do oscylowania między tymi dwiema rzeczami. I czekamy na jakieś rozwiązanie tego problemu. Dobra. Czy mogę teraz do tego dojść, najpierw patrząc na słynny tekst ze Starego Testamentu, w świetle którego naprawdę możemy zrozumieć opis Pięćdziesiątnicy w Nowym Testamencie. Mój tekst w Starym Testamencie jest znany z 11 rozdziału Księgi Rodzaju. Poszukaj go więc dzisiaj, kiedy masz szansę. Posłuchaj: „Teraz cała ziemia miała jeden język i te same słowa”. A ludzie migrują teraz do tego miejsca zwanego Shinar.
Mówią: „Chodź, zróbmy cegły i spalmy je dokładnie”. Mieli cegłę za kamień i bitum za zaprawę. Teraz są gotowi na duży projekt. O to chodzi.
A oni rzekli: „Chodźcie, zbudujmy sobie miasto i wieżę, której wierzchołek będzie w niebie, i zróbmy sobie imię, bo inaczej rozproszymy się po całej ziemi”. Teraz — typowy język biblijny — jest opowiedziany bardzo lakonicznie. Ale powiedziałbym, że to, co jest tam przekazywane, to ciemna strona jedności. Mają jeden język. Mają jeden zestaw słów. Wszyscy są razem w tym projekcie. A jaki jest projekt? Cóż, żeby wyrobić sobie imię i zbudować wieżę, która wznosi się aż do nieba, aby rzucić wyzwanie samemu Bogu.
Jest to jedność w swoim dominującym, opresyjnym, imperialistycznym, apodyktycznym trybie. W porządku, co się dzieje? Posłuchaj: „Pan zstąpił, aby zobaczyć miasto i wieżę, które zbudowali śmiertelnicy. I Pan powiedział: „Spójrz, to jeden lud i wszyscy mają jeden język; a to dopiero początek tego, co zrobią”. Otóż, nie chodzi o to, że Bóg jest trudny czy arbitralny — po prostu próbuje z rywalizacji podkopać jakiś ludzki projekt. Nie, nie;
, imperialistyczna jedność. I tak Bóg ich rozprasza. „Pan rozproszył ich po całej ziemi, a oni przestali budować miasto. Dlatego nazwano ją Babel, ponieważ tam Pan pomieszał język całej ziemi”. Proponuję, abyśmy to czytali w ten sposób.
Jedność, gdy jest nadmiernie wyrażona, staje się imperialistyczna, apodyktyczna.
w kierunku radykalnej różnorodności, radykalnego zróżnicowania. Teraz jesteśmy rozproszeni i mówimy wszystkimi tymi różnymi językami.
Paul Tillich, teolog protestancki, którego cytowałem wcześniej, widział tę dynamikę w górę iw dół historii kultury. Powiedział, że to prawda, że dążymy oscylować między tym, co nazywał „indywidualizacją” i „uczestnictwem”. Indywidualizacja to różnorodność. Wszyscy jesteśmy indywidualnościami. Wszyscy jesteśmy oddzieleni. Wszyscy jesteśmy wyjątkowi. Wszyscy jesteśmy podzieleni. A to powoduje kłopoty, więc oscylujemy w kierunku partycypacji. Wszyscy jesteśmy razem w tym jednym wielkim projekcie.
Pamiętaj, że Paul Tillich był jedną z pierwszych osób wydalonych z nazistowskich Niemiec – na jego zasługę. Hitler uważał Tillicha za problem. I co Tillich widziałem w ri Śpiewaj ruch nazistowski — ein Reich, ein Volk, ein… jeden, jeden, jeden. Wszyscy w zamknięciu.
Cóż, to szaleństwo jedności.
To ten, który teraz staje się uciążliwy.
Myślę więc, że widzimy tutaj problem na samym początku; problem jednego i wielu duchowo mówiących.
Teraz przejdź od jednego końca Biblii do drugiego. Więc zaczęliśmy tutaj z powrotem. Teraz jesteśmy w Dziejach Apostolskich i czytaniu, które opisuje dzisiejsze święto. Posłuchaj teraz dynamiki tego.
„Kiedy nadszedł dzień Zielonych Świąt i wszyscy byli razem w jednym miejscu, nagle z nieba dobiegł dźwięk przypominający uderzenie gwałtownego wiatru, który wstrząsnął domem i pojawiły się języki ognia. Ducha i zaczął mówić w innych językach, tak jak Duch dał im zdolności”. Teraz, różnorodność, tak – mówią w różnych językach.
Ale pod wpływem jednego Ducha, a ich celem jest zjednoczony cel.
Posłuchaj teraz: „Byli pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod niebem i byli oszołomieni, ponieważ każdy z nich słyszał Apostołów mówiących w jego własnym języku”. A oni mówią: „Spójrz, czyż wszyscy ci ludzie nie są Galilejczykami? Jak to możliwe, że możemy ich słyszeć w naszych różnych językach?”. Potem to: „Skąd oni są? Jesteśmy Partami, Medami, Elamitami, mieszkańcami Mezopotamii, Judei, Kapadocji, Pontu, Azji, Frygii, Pamfilii, Egiptu i części Libii należących do Cyreny, a nawet przybyszów z Rzymu . Żydzi i prozelici, Kretyni i Arabowie też”. Dlaczego św. Łukasz wymienia po imieniu wszystkich tych ludzi? Dlaczego po prostu nie powiedział: „Cóż, jest wielu różnych ludzi z całego świata i wszyscy słyszeli to w swoim własnym języku?” Bardzo dokładnie wylicza języki i miejsca wszystkich ludzi. A oto coś bardzo interesującego , za czym będziemy tęsknić, ale czytelnik z pierwszego wieku by nie przegapił. Wyobraź sobie Jerozolimę, gdzie to się dzieje, pośrodku. Kiedy nazywa wszystkie te miejsca, które nie są nam tak naprawdę znane – Partowie, Medowie, Elamici, Mezopotamia – rysuje rodzaj elipsy wokół Jerozolimy, ze wschodu na zachód, a nawet obejmuje niektóre rzeczy na południe . pomyśl o wzmiance o Egipcie — ale na koniec nawet przybysze z Rzymu, z dalekiego Zachodu.
Chodzi o to, że wiele różnych narodów i języków, słuchajcie teraz, zachowując swoją indywidualność,
niemniej jednak spotykają się, aby usłyszeć jedno wielkie przesłanie Chrystusa.
Ich różnorodność nie jest zaprzeczona. Na przykład: „Pozbądźmy się wszystkich tych różnych języków. Mówmy wszyscy jednym językiem”. Nie nie nie. To nie tak. Nie, różnorodność jest uznana. To jest obchodzone. Wyraźnie je nazywają. Jednak nie jest to różnorodność kakofoniczna, ale raczej różnorodność harmonijna, jak głosy chóru,
ponieważ wszyscy oni słyszą w swoich różnych językach jedno wielkie przesłanie.
Teraz, teraz, czy widzisz, dlaczego powiedziałem to, co powiedziałem na początku? Duch Święty jest rozwiązaniem problemu jednego i wielu.
Duch Święty, który jest miłością, która łączy Ojca i Syna — miłością, którą jest Bóg — tak, rzeczywiście, przyciąga nas wszystkich do siebie.
Ale nigdy w sposób, który w imperialistyczny sposób tłumi różnorodność.
Nie nie nie. Wiele języków , wiele narodów, ale teraz zjednoczonych w jednym wielkim celu.
Jest rozwiązanie. Mogę powiedzieć, że wszyscy teraz, to jest czy jesteś w kontekście swojej rodziny, twojego miejsca pracy , twojego społeczeństwa, twojej kultury, twojego narodu czy świata; znak Ducha Świętego jest dokładnie taki.
Nie przytłaczająca jedność, nie kakofoniczna różnorodność, ale raczej jedność w różnorodności, różnorodność w jedności , wielu dla jednego , jeden dla wielu. To jest znak Ducha Świętego. Pamiętajcie, że często powtarzałem wam definicję miłości według Tomasza z Akwinu.
„Kochać to chcieć dobra drugiego jak drugiego”.
Czy miłość nas łączy? Tak, o to chodzi. Jeśli cię kocham, pragnę twojego dobra. Łączę się z tobą. Ale słuchaj, pragnąc dobra drugiego jak drugiego. Nie próbuję wciągać was imperialistycznie w mój sposób myślenia, bycia i działania w każdym szczególe. Nie, szanując Twoją odmienność, zbliżam się jednak do Ciebie w jedności. Jest znak Ducha Świętego. Jest znak Ducha Świętego. Obserwuj, jak oscylujemy, wszyscy, między nadmierną, przytłaczającą jednością a kakofoniczną różnorodnością. To wtedy Duch nie działa. Ale kiedy wielu spotyka się w imię jedności, teraz patrzymy na Ducha Świętego.
Miejsce, w którym szukałbym tego jest na Mszy, kiedy wszyscy spotykamy się z różnych środowisk, różnych rodzajów doświadczeń, w różnym wieku, w różnym poziomie wykształcenia, obu płci, i tak dalej, i tak dalej. Ale co robimy? Śpiewamy razem.
Wszystko w jednym monotonnym głosie? Nie? Nie; masz soprany, basy i tenory. Masz wysokie głosy, niskie głosy, dobre głosy, złe głosy, gładkie głosy, szorstkie głosy, głosy dzieci, głosy starych ludzi. Dobrze. Dobrze. Ale wszyscy zbieramy się razem w zjednoczonej chwale Boga – to jest dzieło Ducha Świętego. Innym przykładem, który zawsze przychodzi mi do głowy, kiedy myślę o Duchu i jednym i wielu, jest Jan Paweł II
i Światowe Dni Młodzieży. Uczestniczyłem teraz w trzech Światowych Dniach Młodzieży i są cudowne. I to właśnie miał na myśli Jan Paweł. Młodzież gromadzi się z całego świata — z północy i południa, wschodu i zachodu, z klimatów zimnych, ciepłych, z krajów rozwiniętych, z krajów rozwijających się i wszystkiego pomiędzy. I wszyscy młodzi ludzie płyną do jednego miejsca z wystawionymi sztandarami swoich krajów, śpiewając pieśni swoich ludzi. Dobrze. Nie jest zainteresowany tłumieniem różnorodności. Nie chce wieży Babel z jednym językiem, po prostu robi jedną rzecz w ten przytłaczający sposób. Nie? Nie. Chce, aby cała ta różnorodność rozkwitała i wyrażała się.
Ale jak cudownie, że wszystkie te różne głosy śpiewają chwałę Chrystusa.
Wszyscy oni gromadzą się razem, aby zjednoczyć się w celu podjęcia misji Kościoła.
To jest znak Ducha Świętego. Jedność w różnorodności, różnorodność na rzecz jedności. To postawa miłości, ponieważ Duch Święty jest miłością, która łączy Ojca i Syna. Więc kiedy zamykam , pomyślcie o tym wszyscy. Kiedy analizujesz cokolwiek to jest, znowu twoją rodzinę, twoje miejsce pracy, twoją kulturę, twój kraj, spójrz na to pod tą rubryką.
Słuchaj, wszyscy jesteśmy grzesznikami, więc zawsze będzie za dużo jedności, za dużo różnorodności, ale co to za cudowne, napięte miejsce równowagi, gdzie znajdujemy miłość, jaką jest Duch Święty? Na tym powinniśmy się skoncentrować i do tego strzelać.
Niech cię Bóg błogosławi.
Transkrypt po angielsku
Peace be with you. Friends, we come today to the marvelous Feast of Pentecost, the feast of the Holy Spirit. The Holy Spirit, who is the lifeblood of the Church. He’s the soul of the Mystical Body of Christ. I submit to you that the Holy Spirit is the solution to the problem of the one and the many. Now, what am I talking about? Well, if you go into the history of philosophy, you’ll see that one of the most basic questions human beings have always faced is the dilemma of the one and the many.
Unity and difference. Unity and plurality. Which one has primacy? What’s better: unity or differentiation? You’ll see it now at almost every level of life and experience. Okay, that’s philosophy. And we’ve never really solved it. Look at the various thinkers and one will side more with unity, the other with diversity. How about today in our culture? There’s no question about it. We are really into diversity in our culture, aren’t we? We are acutely aware of the dangers of unity. That it’s imperialistic, it’s oppressive, et cetera. And we are really singing the praises of diversity. Well, okay, but welcome to the history of culture and philosophy. We always tend to oscillate back and forth between these two things. And we’re longing for some resolution of this issue. Okay. Can I get at this now, first by looking at a famous text from the Old Testament, in light of which we can really understand the account of Pentecost in the New Testament. My Old Testament text is the familiar one from Genesis chapter 11. So look it up today, when you have a chance. Listen: “Now the whole earth had one language and the same words.” And people migrate now to this place called Shinar.
They say, “‘Come, let us make bricks, and burn them thoroughly.’ And they had brick for stone, and bitumen for mortar.” Now they’re ready for a big project. That’s the point.
Then they said, “Come, let us build ourselves a city and a tower with its top in the heavens and let us make a name for ourselves; otherwise we shall be scattered abroad upon the face of the whole earth.” Now—typical biblical language— it’s very laconically told. But what’s being conveyed there, I would say, is the shadow side of unity. They’ve got one language. They’ve got one set of words. They’re all together on this project. And what’s the project? Well, to make a name for themselves and to build a tower that goes all the way up to heaven to challenge God himself.
This is unity in it’s kind of domineering, oppressive, imperialistic, overbearing mode. All right, what happens? Listen: “The Lord came down to see the city and the tower, which mortals had built. And the Lord said, “Look, they are one people, and they all have one language; and this is only the beginning of what they will do.” Now, this is not God being difficult or arbitrary —just trying out of rivalry to undermine some human project. No, no; it’s the divine judgment on an overbearing unity,
an oppressive, imperialistic unity. And so, God scatters them. “The Lord scattered them abroad over the face of the earth, and they left off building the city. Therefore it was called Babel, because there the Lord confused the language of all the earth.” Now here’s how I propose we read this.
Unity when it’s hyper expressed becomes imperialistic, overbearing.
Once that becomes clear, we tend to oscillate in the other direction into just radical diversity, radical differentiation. Now we’re scattered and we speak all these different languages.
Paul Tillich, the Protestant theologian I’ve cited before, saw this dynamic up and down cultural history. He said that it’s true we tend to oscillate between, what he called, “individualization” and “participation.” Individualization is diversity. We’re all individuals. We’re all separate. We’re all unique. We’re all divided. And then that causes trouble, so we oscillate in the direction of participation. We’re all in this one great project together.
Mind you, Paul Tillich was one of the first people expelled from Nazi Germany—to his credit. Hitler saw Tillich as a problem. And what Tillich saw in the rising Nazi movement —ein Reich, ein Volk, ein … one, one, one. Everyone in lockstep.
Well, that’s unity run amuck.
That’s the one now become oppressive.
So I think we can see the problem in the very beginning here; the problem of the one and the many spiritually speaking.
Now go from one end of the Bible to the other. So we’ve started back here. Now we’re in the Acts of the Apostles and the reading which describes the feast for today. Now listen to the dynamics of this.
“When the day of Pentecost had come, and they were all together in one place, suddenly from heaven there came a sound like the rush of a violent wind shaking the house and the tongues of fire appear. All of them were filled with the Holy Spirit and began to speak in other languages as the Spirit gave them ability.” Now, diversity, yeah—they’re speaking in a variety of languages.
But under the influence of the one Spirit, and their purpose is a unified purpose.
Listen now: “There were devout Jews from every nation under heaven, and they were bewildered because each of them heard the Apostles speaking in his own language.” And they say, “Look, aren’t all these men Galileans? How come we can hear them in our different languages?” Then this: “Where are they from? We are Parthians, Medes, Elamites, residents of Mesopotamia, Judea, Cappadocia, Pontus, Asia, Phrygia, Pamphylia, Egypt, and the parts of Libya belonging to Cyrene, even visitors from Rome, both Jews and proselytes, Cretins and Arabs too.” Now, why is St. Luke mentioning by name all these people? Why didn’t he just say, “Well, there are a lot of different people, from all over the world, and they all heard it in their own language?” He very carefully enumerates all the different people’s languages and places. And here’s something very interesting that we’re going to miss, but the first century reader wouldn’t have missed. Imagine Jerusalem, where this is happening, in the middle. As he’s naming all these places, that aren’t really familiar to us —Parthians, Medes, Elamites, Mesopotamia—what he’s doing is he’s drawing a kind of ellipse right around Jerusalem, from east to west, and even including some things south —think of the reference to Egypt— but at the end, even visitors from Rome, from far Western country.
The idea is the many different peoples and languages, listen now, while retaining their individuality,
nevertheless come together in hearing the one great message of Christ.
Their diversity isn’t denied. Like, “Let’s get rid of all these different languages. Let’s all speak one language.” No, no, no. That’s not right. No, the diversity is acknowledged. It’s celebrated. They’re naming them clearly. But yet it is not a cacophonous diversity, but rather a harmonious diversity like the voices of a choir,
because they’re all hearing in their different languages the one great message.
Now, now, can you see why I said what I said at the beginning? The Holy Spirit is the solution to the problem of the one and the many.
The Holy Spirit, who is the love that connects the Father and the Son —the love that God is—yes, indeed, draws all of us to together.
But never in a way that suppresses diversity in an imperialistic manner.
No, no, no. The many languages, the many nations, but now united in one great purpose.
There’s the solution. May I say, everybody, now, this is whether you’re in the context of your family or your place of work or your society, your culture, your nation, or the world; the mark of the Holy Spirit is exactly this.
Not oppressive unity, not cacophonous diversity, but rather unity in diversity, diversity in unity, the many for the sake of the one, the one for the sake of the many. That’s the mark of the Holy Spirit. Remember I’ve often said to you Thomas Aquinas’ definition of love.
“To love is to will the good of the other as other.”
Does love unite us? Yeah, that’s the whole point. If I love you, I’m willing your good. I’m uniting myself to you. But, listen, willing the good of the other as other. I’m not trying to draw you imperialistically into my way of thinking and being and doing in every detail. No, while respecting your otherness, I yet come close to you in unity. There’s the mark of the Holy Spirit. There’s the mark of the Holy Spirit. Watch as we oscillate, everybody, between excessive, oppressive unity and cacophonous diversity. That’s when the Spirit’s not operative. But when the many come together for the sake of unity, now we’re looking at the Holy Spirit.
A place I’d look for this is at Mass, when we all come together from diverse backgrounds, diverse types of experience, different ages, education levels, both genders, et cetera, et cetera. But what we do? We sing together.
All in one monotonous voice? No, no; you’ve got sopranos and basses and tenors. You’ve got high voices, low voices, good voices, bad voices, smooth voices, rough voices, voices of children, voices of old people. Good. Good. But all of us coming together in the unified praise of God —that’s the work of the Holy Spirit. Another example here that always comes to my mind when I think of the Spirit and the one and the many is John Paul II
and World Youth Day. I’ve attended three World Youth Days now, and they’re marvelous. And it’s what John Paul had in mind. Young people coming together from all over the world —north and south, east and west, from cold climates, warm climates, from the developed world, from the developing world, and everything in between. And all the young people streaming to one place with the banners of their countries on display, singing the songs of their people. Good. He’s not interested in suppressing diversity. He doesn’t want a Tower of Babel with one language, just doing one thing in this oppressive way. No, no. He wants all this diversity to flourish and express itself.
But how wonderful that all these different voices are singing the praise of Christ.
They’re all coming together for the unified purpose of undertaking the mission of the Church.
That’s the mark of the Holy Spirit. Unity in diversity, diversity for the sake of unity. It’s the stance of love, because the Holy Spirit is the love that connects the Father and the Son. So as I close, just think of this, everybody. As you analyze whatever it is, again, your family, your place of work, your culture, your country, look at it under this rubric.
Look, we’re all sinners, and so there’s always going to be too much unity, too much diversity, but what’s that wonderful tensive place of balance, where we find the love that the Holy Spirit is? That’s what we ought to be focused upon and shooting for.
And God bless you.