Tytuł oryginalny: How to Be a Good Leader — Bishop Barron’s Sunday Sermon
Data publikacji wideo: 2021-07-18
Wideo
Transkrypt po polsku
Pokój z Wami. Przyjaciele, nasze pierwsze czytanie i nasza Ewangelia skupiają się wokół znanego biblijnego tematu owiec i pasterstwa. Jest to więc starożytny symbol przywództwa , pasterza i owiec. Nasze pierwsze czytanie pochodzi z księgi proroka Jeremiasza — jednej z najbardziej złożonych, jednej z najbogatszych ksiąg Starego Testamentu — teraz pochodzi z dwudziestego trzeciego rozdziału. Jeremiasz używa metafory owiec i pasterstwa, aby mówić o wyjątkowo złym przywództwie, jakie miał Izrael w latach poprzedzających wygnanie babilońskie w 587 pne. Wtedy działa Jeremiasz. I narzeka na bardzo złe przywództwo, którego kulminacją jest król Sedekiasz, który zawarł układ z Egipcjanami, i naprawdę skłonił Izraela do wygnania. Tak więc prorok jest na wysokim poziomie przeciwko tym nędznym przywódcom. Posłuchaj więc, oto fragment z dwudziestego trzeciego rozdziału Księgi Jeremiasza. Biada pasterzom, którzy zwodzą i rozpraszają trzodę mojego pastwiska - wyrocznia Pana. Dlatego mówi Pan , Bóg Izraela, przeciwko pasterzom pasącym mój lud : rozproszyliście moje owce i wypędziliście je . nie dbałem o nich.” To dość szorstkie rzeczy. On się nie powstrzymuje, prawda? To znaczy, on wie, że Izrael miał bardzo złe przywództwo. Ludzie, którzy mają być drogowskazem dla świata, są teraz rozproszeni, zdemoralizowani i wygnani. I tak biada tym bardzo złym pasterzom. Dobra? Więc co Pan zamierza z tym zrobić? A oto prawdziwy klucz do tego fragmentu. Słuchać.
„Ja sam” — tak mówi Pan — „Ja sam zgromadzę resztę mojej trzody ze wszystkich ziem, do których ich wygnałem, i sprowadzę z powrotem na ich łąkę”. Dosyć tych upadłych, ziemskich królów. Sam Bóg weźmie sprawy w swoje ręce.
Będzie pasł swój lud. Ciekawy tekst równoległy, teraz można go znaleźć w księdze proroka Ezechiela. To jest z Księgi Ezechiela 34. Słuchaj: „Bo tak mówi Pan Bóg: Ja sam będę opiekował się moimi owcami. wybaw ich z każdego miejsca, gdzie się rozproszyli, gdy było pochmurno i ciemno . Wyprowadzę ich spośród narodów i zgromadzę z obcych krajów. Ten sam pomysł. Źli pasterze prowadzący do rozproszonego, zdemoralizowanego Izraela. I tak sam Bóg przyjdzie i będzie działał jako pasterz.
Dobra?
Ale teraz robi się trochę interesująco. Ponieważ dowiemy się dokładnie, jak Bóg to zrobi. Teraz słuchaj; robi się trochę dziwnie i nietypowo.
„Oto” – wróciłem do Jeremiasza 23 – „Oto idą dni, mówi Pan, kiedy wzbudzę sprawiedliwego pędu Dawidowi; jako król będzie rządził i mądrze rządził , będzie czynił to, co jest sprawiedliwy i właściwy na ziemi”.
Ok, więc co to jest? Mamy złych pasterzy. Bóg mówi: „Zajmę się rzeczami. Będę pasł mój lud”. Ale potem mówi: „ Zamierzam wystrzelić Davida”. To znaczy, że zamierzam wzbudzić ziemskiego króla z linii Dawida.
Cóż, czy to Dawid, czy Bóg?
Tak jest odpowiedź. Zobaczcie, co staje się jasne, wszyscy, w Piśmie Świętym — a znajdziecie na to wiele przykładów; Ezechiel też –
jakoś te dwa ruchy się połączą.
Właśnie poprzez sprawiedliwy strzał do Dawida, poprzez ziemskiego króla, Bóg będzie aktywnie pasł swój lud. Otóż my, chrześcijanie, doskonale to rozumiemy, czyż nie?
Kim jest Jezus?
Jest tym, którego prorokowali zarówno Jeremiasz, jak i Ezechiel.
Syn Dawida? UH Huh.
Sprawiedliwy strzał do Dawida , ziemskiego króla? Tak, mówimy, że Jezus Chrystus jest naprawdę człowiekiem.
I czy w tajemniczy sposób jest jednocześnie Bogiem Izraela pasącym swój lud?
TAk. Jest naprawdę człowiekiem i jest naprawdę boski. I te dwie natury łączą się w jedność jednej osoby. Jezus jest tym, który przepowiedzieli ci starożytni prorocy. Ten, który przyjdzie i będzie pasł swój lud.
Dobra? W świetle tego wszystkiego — i dlatego Kościół daje nam do czytania Jeremiasza 23 — w świetle tego wszystkiego możemy zrozumieć moc naszej Ewangelii.
Chociaż Jezus i Apostołowie udali się na opustoszałe miejsce,
chociaż próbowali przynajmniej na jakiś czas uciec od natłoku tłumów, posłuchajcie: „Ludzie pospieszyli tam pieszo ze wszystkich miast i przybyli na to miejsce przed ich.” I tak, kiedy Jezus wysiada z łodzi — przekroczył morze — wysiada z łodzi i widzi ten ogromny tłum , który szedł za nim. A potem posłuchaj: „Jego serce poruszyło się nad nimi, bo byli jak owce bez pasterza”. A potem słyszymy , dlatego nauczał ich.
„Och”, mówisz, „to miły rodzaj sielankowej metafory”. Nie nie nie nie. Przeczytaj to w świetle tego całego oczekiwania Starego Testamentu.
„Ja sam przyjdę i będę pasł mój lud” — mówi Bóg Izraela. Jak? Przez podniesienie sprawiedliwego pędu do Davida. Tam jest. Tam jest. Gdy Jezus spogląda na tłum jak owce bez pasterza, jego serce jest poruszone litością, ponieważ jest Bogiem Izraela, który
teraz działa, by paść i prowadzić swój lud.
Teraz zróbmy kolejny krok. Mówisz: „Ok, to interesujący opis Jezusa dawno temu”. Och, ale Jezus to nie tylko postać z dawnych czasów. Mówimy raczej, że ten pasterz – zarówno Bóg, jak i człowiek – ten pasterz żyje i działa w swoim Kościele. Dlatego nadal działa jako ten, który pasie swój lud.
Tutaj uważam, że Papież Franciszek jest naprawdę interesujący i pomocny. Dużo zastanawia się nad tym tematem pasterstwa.
Mówi, że dobry pasterz — a Chrystus jest teraz dobrym pasterzem, par
excellence — dobry pasterz wyprzedza swój lud,
ze swoim ludem i za swoim ludem. I myślę, że możecie zobaczyć, przy odrobinie refleksji, że Jezus spełnia tego rodzaju trójstronne
zadanie pasterza.
Jak on się przed swoimi ludźmi? Cóż, dobry pasterz gdzieś poprowadzi swój lud. Jeśli po prostu stoi z nimi — jest tylko jednym z nich, po prostu z nimi przebywa — cóż, nigdzie ich nie prowadzi. Nie daje wizji ani kierunku.
Wszyscy wielcy pasterze — teraz, czy to religijni , polityczni, czy kulturowi — wszyscy wielcy przywódcy byli wizjonerami. Pomyśl o Lincolnie, Churchillu lub FDR — to znaczy, że każdy z wielkich przywódców politycznych miał wizję dla kraju. Wyartykułowali to, wyciągnęli. W pewnym sensie wszyscy wyprzedzali swoich ludzi.
A więc mówimy, że Jezus , dobry pasterz, jest przed nami. Jasne, że jest. Pokazuje nam drogę. On wyraża wizję. „Ja jestem drogą, prawdą i życiem”. On jest prawdą i życiem , którego szukamy. Pomyśl teraz o zwiastowaniu i nauczaniu Kościoła i tak dalej. Ta wizja została nam przekazana. W ten sposób Chrystus jest pasterzem swojego ludu.
Dobra? Ale dobry pasterz nie jest tuż przed nami. Bo jeśli jest tuż przed nim , ludzie przyjdą być może, aby go podziwiać, a może posmakować jego wypowiedzi, ale on stanie się postacią odległą i nie pójdą za nim.
Dlatego dobry pasterz jest także wśród swego ludu.
Opowiadałem tę historię wcześniej, ale tutaj jest naprawdę trafna. Wiele lat temu, kiedy byłem w seminarium w Mundelein, przyszedł kardynał George i przemawiał do studentów. I powiedział im, jak bardzo ich podziwia za klarowność ich nauczania, zwłaszcza w sprawach seksualnych.
Ale potem powiedział: „Jeśli wszystko, co robisz, to rzucasz to nauczanie na ludzi i nie robisz nic, aby pomóc im dźwigać jego ciężar, nie jesteś pastorem”. „Pastorze”, pasterz, prawda?
I tak dobry pasterz jest także wśród swego ludu. Nie tylko wypowiadając wizję, tak istotną, jak to jest, ale także z jego ludem, pomagając im udźwignąć ciężar, który im dał.
I zobaczcie, oto cudowna rzecz, wszyscy:
gdzie i jak jest widoczny ten aspekt Chrystusa jako pasterza? Właśnie w wielkich posługach swojego Kościoła. Właśnie w tych wspaniałych kapłanach, siostrach, duszpasterzach itd., którzy idą z ludźmi,
zachęcając ich, zachęcając, pomagając im dźwigać brzemię, wyjaśniając im różne rzeczy. To Chrystus, dobry pasterz, teraz pośród swojego ludu, ze swoim ludem.
Po trzecie, mówi Papież Franciszek , dobry pasterz jest czasami za swoim ludem. Co to znaczy? Cóż, mówi, czasami niektórzy ludzie pozostają w tyle.
Niektóre owce są ranne i chore, nie mogąc pozostać ze stadem. Jeśli pasterz jest tuż przed nami, nigdy ich nie zobaczy. Jeśli jest tylko wśród tych, którzy idą naprzód, nie wyczuje ich. Czasami dobry pasterz musi iść za trzodę i znaleźć tych, którzy pozostają w tyle — chorych, zranionych, złamanych.
Piękny. Chrystus, dobry pasterz , działa w ten sposób właśnie w swoim Kościele i za jego pośrednictwem. Pomyśl o wszystkich sposobach , w jakie Kościół opatruje rany chorych.
Pomyślcie o Kościele, który sięga teraz poprzez sakrament Pojednania, poprzez poradnictwo duszpasterskie, poprzez głęboką troskę o tych, którzy zostali zranieni w duchowej walce. I spójrz, to znaczy, wszyscy tam byliśmy, prawda? Wiesz, czasami czujemy, że bohatersko posuwamy się do przodu. Podążamy za dobrym pasterzem. Ale są chwile — spójrzmy prawdzie w oczy, wszyscy jesteśmy grzesznikami — że ulegamy złamaniu i zniechęceniu i mamy tendencję do pozostawania w tyle. Dzięki Bogu, dobry pasterz, nie tylko z przodu, nie tylko ze stadem, ale czasami za trzodą, aby opiekować się nami, gdy jesteśmy ranni.
„Ja sam będę pasł mój lud”.
Jak? Wskrzeszając kogoś z domu Dawida.
Chrystus. Ale w jaki sposób Chrystus żyje i jest obecny? Właśnie przez swój Kościół.
A więc te starożytne teksty, wszyscy — pomyślcie, Jeremiasz pisał tak dawno temu — przemawiają bezpośrednio do nas.
A więc ten tekst Ewangelii, w którym Jezus jest opisany jako mający serce pasterza — cóż, to opisuje życie Kościoła nawet teraz.
Przed swoim ludem, ze swoim ludem, za swoim ludem
, dobry pasterz nadal nas prowadzi. Niech cię Bóg błogosławi.
Transkrypt po angielsku
Peace be with you. Friends, our first reading and our Gospel center around this familiar biblical theme of sheep and shepherding. So it’s an ancient symbol for leadership, the shepherd and the sheep. Our first reading is from the book of the prophet Jeremiah —one of the most complex, one of the richest books in the Old Testament— is taken now from the twenty-third chapter. And Jeremiah is using the metaphor of sheep and shepherding to talk about the remarkably bad leadership that Israel had in the years leading up to the Babylonian exile in 587 BC. That’s when Jeremiah is operative. And he’s complaining about the very bad leadership, culminating in King Zedekiah, who made deals with the Egyptians, and he really prompted the exile of Israel. So the prophet is in high dudgeon against these lousy leaders. So listen now, here’s the passage from the twenty-third chapter of Jeremiah. “Woe to the shepherds who mislead and scatter the flock of my pasture, says the LORD. Therefore, says the LORD, the God of Israel, against the shepherds who shepherd my people: You have scattered my sheep and driven them away. You have not cared for them.” This is pretty harsh stuff. He’s not holding back, is he? I mean, he knows Israel’s had some pretty bad leadership. The people who is meant to be a beacon to the world are now scattered, and demoralized, and exiled. And so woe to these very bad shepherds. Okay? So what does the Lord intend to do about this? And here’s the real key to this passage. Listen.
“I myself” —this is the Lord speaking— “I myself will gather the remnant of my flock from all the lands to which I have driven them and bring them back to their meadow.” So enough with these fallen, earthly kings. God himself will take matters into his own hands.
He will shepherd his people. Interesting parallel text, now you can find it in the book of the prophet Ezekiel. This is from Ezekiel 34. Listen: “For thus says the Lord GOD: I myself will look after and tend my sheep. As a shepherd tends his flock when he finds himself among his scattered sheep, so will I tend my sheep. I will rescue them from every place where they were scattered when it was cloudy and dark. I will lead them out from among the peoples and gather them from the foreign lands.” Same idea. Bad shepherds leading to a scattered, demoralized Israel. And so God himself will come and act as a shepherd.
Okay?
But now things get a little interesting. Because we’re going to find out exactly how God is going to do this. Now listen; it gets a little strange and anomalous.
“Behold” —I’m now back in Jeremiah 23— “Behold, the days are coming, says the LORD, when I will raise up a righteous shoot to David; as king he shall reign and govern wisely, he shall do what is just and right in the land.”
Okay, so which is it? We’ve got bad shepherds. God says, “I will take care of things. I will shepherd my people.” But then he says, “I’m going to raise up a shoot to David.” That means, I’m going to raise up an earthly king from the line of David.
Well, is it David or is it God?
Yes is the answer. See, what becomes clear, everybody, in the Scriptures —and you find a lot of examples of this; Ezekiel too—
somehow these two moves are going to come together.
Precisely through a righteous shoot to David, through an earthly king, God will actively shepherd his people. Now, we Christians understand this perfectly, don’t we?
Who is Jesus?
He’s the one prophesied by both Jeremiah and Ezekiel.
Son of David? Uh-huh.
A righteous shoot to David, an earthly king? Yes, we say Jesus Christ is truly human.
And, mysteriously, is he also, at the same time, the God of Israel shepherding his people?
Yes. He’s truly human and he’s truly divine. And these two natures come together in the unity of one person. Jesus is the one predicted by these ancient prophets. The one who will come and shepherd his people.
Okay? It’s in light of all of this —and that’s why the Church gives us Jeremiah 23 to read— it’s in light of all of this that we can understand the power of our Gospel.
Though Jesus and the Apostles had gone to a deserted place,
though they were trying at least for a time to get away from the press of the crowds, listen: “People hastened there on foot from all the towns and arrived at the place ahead of them.” And so when Jesus gets out of the boat —he’d crossed the sea— he gets out of the boat and he sees this vast crowd that had followed him. And then listen: “His heart was moved with pity for them, for they were like sheep without a shepherd.” And then we hear, he therefore taught them.
“Oh,” you say, “it’s a nice sort of bucolic metaphor.” No, no, no, no. Read this in light of that whole Old Testament anticipation.
“I myself will come and shepherd my people,” says the God of Israel. How? By raising up a righteous shoot to David. There he is. There he is. As Jesus looks out at the crowd like sheep without a shepherd, his heart is moved with pity because he’s the God of Israel,
now acting to shepherd and guide his people.
Now, let’s take another step. You say, “Okay, that’s an interesting description of Jesus long ago.” Oh, but Jesus is not just a figure from long ago. Rather, we say this shepherd —both God and man— this shepherd is alive and active in his Church. He continues, therefore, to act as the one who shepherds his people.
Here I find Pope Francis really interesting and helpful. He reflects a lot on this theme of shepherding.
He says a good shepherd —and Christ is now the good shepherd, par excellence—
a good shepherd is ahead of his people,
with his people, and behind his people. And I think you can see, with a little reflection, that Jesus does fulfill this kind of tripartite
task of the shepherd.
How’s he out in front of his people? Well, a good shepherd is going to lead his people somewhere. If he’s just standing with them —he’s just one of them, just being with them— well, he’s not leading them anywhere. He’s not providing a vision or a direction.
All the great shepherds —now, whether that’s religious, or political, or cultural— all the great leaders were visionaries. Think Lincoln, or Churchill, or FDR —I mean, any of the great political leaders had a vision for the country. They articulated it, held it out. In a sense, they were all ahead of their people.
Well, so we say that Jesus, the good shepherd, is out ahead of us. Sure he is. He’s showing us the way. He’s articulating the vision. “I am the way, the truth, and the life.” He’s the truth and the life that we seek. Think now in the preaching and the teaching of the Church, and so on. This vision’s held out to us. That’s how Christ shepherds his people.
Okay? But the good shepherd is not just ahead. Because if he’s just ahead, the people will come perhaps to admire him, or perhaps to savor his sayings, but he’ll become a distant figure and they won’t follow.
Therefore, the good shepherd is also among his people.
I’ve told this story before, but it’s really apposite here. Many years ago, when I was at Mundelein Seminary, Cardinal George came and he spoke to the students. And he told them how much he admired them for the clarity of their teaching, especially on matters sexual.
But then he said, “If all you do is drop that teaching on people, and do nothing to help them bear the weight of it, you’re not a pastor.” “Pastor,” shepherd, right?
And so the good shepherd is also among his people. Not just out ahead articulating the vision, as essential as that is, but also with his people, helping them to bear the burden he’s given them.
And see, here’s the wonderful thing, everybody:
Where and how is this aspect of Christ shepherding on display? Precisely in the great ministries of his Church. Precisely in those wonderful priests, and sisters, and pastoral ministers, and so on, who walk with the people,
encouraging them, urging them on, helping them bear the burden, explaining things to them. That’s Christ the good shepherd now among his people, with his people.
Well then thirdly, Pope Francis says, the good shepherd is also sometimes behind his people. Now, what does that mean? Well, he says, sometimes some of the people fall behind.
Some of the sheep become wounded and sick, unable to stay with the flock. If the shepherd is just out ahead, he’ll never see them. If he’s just among those who are moving forward, he won’t sense them. At times, the good shepherd’s got to go behind the flock and find those who are lagging behind —those who are sick, those who are wounded, those who are broken.
Beautiful. Christ, the good shepherd, also acts this way precisely in and through his Church. Think of all the ways that the Church binds up the wounds of those who are sick.
Think of the Church now reaching out through the sacrament of Reconciliation, through pastoral counseling, through deep care for those who’ve been wounded in the spiritual struggle. And look, I mean, we’ve all been there, right? You know, sometimes we feel, yeah, we’re heroically moving forward. We’re following the good shepherd. But there are times —let’s face it, we’re all sinners— that we get broken, and discouraged, and we tend to fall behind. Thank God the good shepherd, not just ahead, not just with, but sometimes behind the flock to care for us when we’re wounded.
“I myself will shepherd my people.”
How? By raising up someone from the house of David.
Christ. But how is Christ alive and present? Precisely through his Church.
And so these ancient texts, everybody —think Jeremiah writing so long ago— is speaking to directly to us.
And so this text of the Gospel, where Jesus is described as having the heart of a shepherd —well, that’s describing the life of the Church even now.
Ahead of his people, with his people, behind his people,
the good shepherd continues to guide us. And God bless you.