Tytuł oryginalny: What You Need to Know about the Catholic Mass — Bishop Barron’s Sunday Sermon
Data publikacji wideo: 2021-07-25
Wideo
Transkrypt po polsku
Pokój z Wami. Przyjaciele, mamy wielki przywilej teraz w tym tygodniu iw następnych trzech tygodniach: będziemy czytać z nadzwyczajnego szóstego rozdziału Ewangelii Jana. To wspaniały sposób na medytację Eucharystii. Czy mogę wszystkim polecić: otwórzcie swoje Biblie i podczas tych spokojniejszych dni lata zróbcie modlitewne czytanie szóstego rozdziału Ewangelii Jana. Może rozłożyć to na te tygodnie. Przeczytaj to po trochu na raz. To jedna z najgłębszych refleksji, jakie mamy na temat znaczenia Eucharystii. Wiecie, osobliwością Ewangelii Jana jest to, że nie ma tak zwanej narracji o instytucji – można znaleźć te w innych Ewangeliach – a mianowicie opis tego, co Jezus zrobił podczas Ostatniej Wieczerzy z chlebem i winem i tak dalej. Nie masz tego w Johnie. Masz umywanie nóg, masz długą dyskurs, ale nie masz narracji instytucji. Ale to nie znaczy przez chwilę, że Jan nie jest intensywnie zainteresowany Eucharystią, ponieważ znajdziesz ją w rozdziale 6. Więc przeczytamy to teraz w ciągu najbliższych kilku tygodni i przejdziemy do tego wspaniałego dyskursu które Jezus daje w synagodze w Kafarnaum. Ale rozdział 6 rozpoczyna się opisem Jana o rozmnożeniu chlebów i jest to wspaniały sposób, aby teraz wejść do tego rozdziału, ponieważ kiedy odczytujemy tę lekturę – i pamiętajmy, Jan jest wysokim mistrzem teologii, ale także wielkim mistrzem literatury. I komponuje te teksty tak pomysłowo , że należy je czytać na wielu poziomach. Na pewno historyczne. Ten cud rozmnożenia chlebów jest we wszystkich czterech Ewangeliach; to tak głęboko wywarło wrażenie na pierwszych chrześcijanach. Ale jak mówi John, ma to być również czytane na bardziej mistycznym poziomie. A jedna z nich jest taka: jest to relacja z Mszy.
Nawiasem mówiąc, jak historia z Emaus ; to też jest relacja z Mszy.
Jak najlepiej rozumiemy Eucharystię? No cóż, we właściwym kontekście liturgicznym w kontekście Mszy. Więc to, co chcę zrobić w tej homilii, naprawdę pokrótce, to po prostu przejrzeć tę relację i pomóc wam zobaczyć, jak to jest symboliczne przedstawienie
Mszy. że Jezus wszedł na górę ze swoimi uczniami. Otóż góry w Biblii są niezmiennie symbolami spotkania człowieka z Bogiem. Nawet ogród Eden jest górą, ponieważ wypływają z niego rzeki.
Czy to na górze Synaj, gdzie jest dane Prawo, czy na górze Syjon, gdzie znajduje się święte miasto Jeruzalem i świątynia. Góry to miejsca spotkań. Wchodzimy w górę, Bóg schodzi i spotykają się w tym wyniosłym miejscu.
Czym jest Msza, jeśli nie przeżyciem na szczycie góry par excellence? Msza jest miejscem, do którego idziemy w górę, gdzie Bóg, że tak powiem, zstępuje, a my dwoje teraz się komunikujemy. To miejsce podwyższonej świadomości, podwyższonej świadomości, podwyższonego doświadczenia. Pomyśl o historii Przemienienia – coś podobnego. Wchodzimy na górę i tam odbywa się spotkanie z Bogiem. Tak więc Msza jest przeżyciem na szczycie góry.
Słyszymy wtedy, że Jezus siada ze swoimi uczniami. Teraz przeoczymy to lub powiemy, że to tylko mały szczegół. Ale widzicie, siadanie w starożytnym świecie było postawą nauczyciela. Nauczyciel siedział na swoim miejscu nauczania. Pomyśl o biskupie w starożytnym Kościele w swojej „katedrze”, na swoim krześle. Tam miał uczyć. Uczniowie byli wtedy ułożeni u jego stóp.
Msza jest przeżyciem na szczycie góry.
Jaka jest pierwsza część Mszy? Nazywamy to Liturgią Słowa,
gdzie przemawia Jezus.
Pierwsze czytanie ze Starego Testamentu — cóż, to Logos Boży, przemawiający przez patriarchów , proroków i Psalmistę.
Psalm — nasza odpowiedź na Słowo Boże. Drugie czytanie, czy to z listów Pawła, czy z listów Jana, czy Piotra — to Słowo wciąż przemawia.
Ewangelia — teraz w bardzo wzniosły, osobisty sposób przemawia do nas Logos, sam Jezus. Homilia nie ma być prywatnymi rozważaniami kapłana, ale raczej kontynuacją , zastosowaniem Słowa Bożego.
Pierwsza część Mszy , Liturgia Słowa, to Jezus siedzący. Ustawiamy się, że tak powiem, u jego stóp
i słuchamy go.
To pierwsza część Mszy.
Potem słyszymy w relacji Jana: „Zbliżało się żydowskie święto Paschy”.
W Ewangelii Jana Ostatnia Wieczerza ma miejsce w przeddzień Paschy , w dniu, w którym dokonano uboju baranków paschalnych .
Cóż, sam Chrystus jest Barankiem Bożym. Dlatego w Ewangelii Jana Jan Chrzciciel, kiedy widzi Jezusa, mówi: „ Oto Baranek Boży”. Nie chodzi mu tylko o miłą, spokojną osobę. Ma na myśli, że jest ten, który przyszedł, aby zostać złożonym w ofierze.
Czym jest druga część Mszy po Liturgii Słowa, jeśli nie Liturgią Eucharystii,
której punktem kulminacyjnym jest ponowne przedstawienie ofiary Chrystusa? Tak, rzeczywiście, Pascha jest blisko każdej Mszy Świętej. Za każdym razem, gdy uczestniczymy we Mszy Świętej, ma miejsce rzeź tego Baranka Paschalnego – samego Jezusa, ofiarującego swoje Ciało i Krew za zbawienie świata.
Ale posłuchaj teraz opisu w John.
Jezus widzi zgromadzoną wielką rzeszę i zapytał Filipa: „Gdzie możemy kupić im do jedzenia?” Andrzej mu powiedział: „Jest tu chłopiec, który ma pięć bochenków jęczmiennych i dwie ryby”.
Czy Bóg mógłby nakarmić swój lud bez naszej współpracy? Tak, jasne. On jest Bogiem. Może robić, co chce. Ale jednym z głównych tematów przewodnich Biblii jest to, że Bóg cieszy się z nawiązania naszej współpracy.
Na każdej Mszy Chrystus mówi do nas, a my słuchamy. Na każdej Mszy świętej składana jest wielka ofiara.
I na każdej Mszy Chrystus karmi swój lud. To jest Liturgia Eucharystii. Chrystus karmi swój lud swoim Ciałem i Krwią.
Ale zachęca nas, abyśmy ofiarowali Mu to, co mamy, aby mógł to wziąć, podnieść, pomnożyć, przeistoczyć, abyśmy mogli być nakarmieni Chlebem Życia. Jest chwila na Mszy — i chcę, żeby wszyscy katolicy teraz zwracali szczególną
uwagę — na Mszę, kiedy po modlitwach wiernych wszyscy siadają; zwykle gra się trochę muzyki; a potem woźni chodzą dookoła i zbierają ofiarę pieniężną od ludu Bożego; a potem ta mała ofiara z chleba i wina i może trochę wody jest wnoszona na ołtarz.
Czasami myślę, że dla wielu katolików to jak mała pauza w akcji. Tak więc, mieliśmy pierwszą część Mszy, a teraz po prostu zatrzymujemy się na chwilę, podczas gdy bileterowie zbierają pieniądze. A potem wznowimy Mszę, kiedy to wszystko się skończy. Nie nie nie nie; to jest integralnie ważna część Mszy. Dlaczego? To Chrystus wzywa nas do oddania mu tego , co mamy. Więc wtedy patrzy, a tam jest wielki tłum. „Muszę nakarmić ten tłum Chlebem Życia”. Ale najpierw mówi do swoich Apostołów: „Cóż masz? Co możesz znaleźć?” I znajdują tę małą ofiarę.
I tak na każdej Mszy ofiarujemy Chrystusowi to, co mamy:
te dary pieniężne i tę małą ofiarę chleba, wina i wody.
Ale potem przemienia to.
Wznosi ją, aby stała się pokarmem do życia wiecznego.
Posłuchaj teraz, jak John mówi dalej. „Jezus wziął bochenki” i „dziękował”.
Jak to się dzieje?
Mówimy o Modlitwie Eucharystycznej,
której sednem są te słowa Jezusa w noc przed śmiercią. „Weźcie to wszyscy i jedzcie z tego, bo to jest Ciało moje”. „Weźcie to wszyscy i pijcie z tego: to jest kielich mojej Krwi”.
Modlitwa eucharystyczna — to po prostu modlitwa dziękczynna —
jest chwilą, w której to, co ofiarowaliśmy, zostaje wyniesione i przemienione, aby nakarmić tłumy.
Kapłan na każdej Mszy nie działa we własnym imieniu lub własnym autorytetem. Nawiasem mówiąc, to jeden z powodów, dla których ksiądz nosi szaty liturgiczne. Ma to na celu ukrycie jego indywidualności i osobowości, ponieważ nie działa on we własnej osobie, ale mówimy „in persona Christi”, w samej osobie Chrystusa. Kapłan więc bierze te małe dary , które ofiarowali ludzie, a następnie działając i mówiąc w samej osobie Chrystusa, wypowiadając te słowa Ostatniej Wieczerzy,
dokonuje się przeistoczenie, przemienienie tych elementów.
Jezus wziął chleby i podziękował. Tak dzieje się każdy na każdej Mszy w modlitwie dziękczynnej.
- A potem słyszymy to
-
rozdaje rozmnożone bochenki, a oni mieli tyle, ile chcieli.
Opisano tam coś fizycznego? Pewny. W tym historycznym przypadku Jezus dosłownie ich nakarmił.
Ale przeczytaj to mistycznie. Wszyscy jesteśmy głodni Chleba Życia. Wszyscy jesteśmy głodni życia wiecznego. Nic na tym świecie nie może zaspokoić najgłębszej tęsknoty naszego serca. Jedyną rzeczą, która może nas zadowolić, jest sam Chrystus.
I dlatego znowu mieli tyle, ile chcieli. To ty i to ja na każdej Mszy.
To znaczy, dosłowny chleb i wino, które zostały przedstawione , nigdy nie zaspokoiłyby nawet lekkiego fizycznego głodu. Ale teraz te elementy przeistoczone w Ciało i Krew Chrystusa wypełniają duszę na najgłębszym poziomie. Mieliśmy wszystko, czego chcieliśmy.
A potem pięknie — katolicy to zrozumieją od razu — po rozmnożeniu i nakarmieniu ogromnego tłumu , powiedział, że zebrali fragmenty — dwanaście koszy. Dwanaście, oczywiście , figura pełni — dwanaście plemion Izraela.
Po rozdaniu Komunii rzeczywiście zbieramy jej fragmenty, prawda? Przechowujemy je w przybytku. Przynosimy je chorym.
Sygnalizuje teraz dwunastkę , figurę pełni , nakarmienie, tak , całego świata. To właśnie ma ucieleśniać Msza.
Wszyscy, spójrzcie w tym tygodniu na ten sam początek Jana 6
i zobaczcie w tej scenie, w tym opisie starożytnego cudu, zobaczcie cud każdej Mszy. Czy to nie jest tragiczne, przy okazji – za każdym razem, gdy to robimy to, kiedy głęboko myślimy o Mszy — czy nie jest tragiczne, że przeważająca większość naszych katolickich braci i sióstr regularnie trzyma się z dala od Mszy?
To szczytowe doświadczenie par excellence, to miejsce, w którym słyszymy słowa Jezusa, to miejsce, w którym jesteśmy karmieni na najgłębszym poziomie naszych dusz.
Spójrz na początek 6. rozdziału Jana.
To dobre przygotowanie teraz do coraz głębszego doceniania Eucharystii. Niech cię Bóg błogosławi.
Transkrypt po angielsku
Peace be with you. Friends, we have a great privilege now this week and the following three weeks: we’re going to read from the extraordinary sixth chapter of the Gospel of John. It’s a wonderful way to meditate upon the Eucharist. Can I recommend to everybody: break open your Bibles, and during these quieter days of summer, do a prayerful reading of the sixth chapter of John. Maybe spread it out over these weeks. Read it a little bit at a time. It’s one of the most profound reflections we have on the meaning of the Eucharist. You know, a peculiarity of John’s Gospel is there’s no so-called institution narrative —you find those in the other Gospels— namely, an account of what Jesus did at the Last Supper with the bread and the wine and so on. You don’t have that in John. You have the washing of the feet, you have a long discourse, but you don’t have an institution narrative. But it doesn’t mean for a second that John isn’t intensely interested in the Eucharist because you find it in chapter 6. So we’re going to read through this now in the next several weeks, and we get to this wonderful discourse that Jesus gives in the Capernaum synagogue. But chapter 6 opens with John’s account of the multiplication of the loaves, and it’s a wonderful way now to get into this chapter because when we decipher this reading —and remember, John is a high theological master but also a great literary master. And he composes these texts so artfully, and they’re meant to be read at a number of levels. Historical, to be sure. This miracle of the multiplication of the loaves, it’s in all four of the Gospels; it so deeply impressed the first Christians. But as John lays it out, it’s also meant to be read at more mystical levels. And one of them is this: it’s an account of the Mass.
Like the Emmaus story, by the way; that’s an account of the Mass too.
How do we best understand the Eucharist? Well, in its proper liturgical context within the context of the Mass. So what I want to do in this homily, real briefly, is just walk through this account, and help you see how it’s a symbolic presentation of the Mass.
We hear first that Jesus went up a mountain with his disciples. Now, mountains in the Bible are invariably symbols of the encounter between human beings and God. Even the Garden of Eden is a mountain because the rivers are flowing out from it.
Whether it’s Mount Sinai where the Law is given, whether it’s Mount Zion where the holy city of Jerusalem and the temple are found. Mountains are places of encounter. We go up, God comes down, and the two meet in this heightened place.
What’s the Mass but the mountaintop experience par excellence? The Mass is the place where we go up, where God comes down so to speak, and the two of us now commune. It’s a place of heightened awareness, heightened consciousness, heightened experience. Think of the story of the Transfiguration —similar thing. We go up a mountain, and there the encounter with God takes place. So the Mass is a mountaintop experience.
We then hear that Jesus sits down with his disciples. Now, we’re going to miss this or say it’s just a little tiny detail. But see, sitting down in the ancient world was the attitude of the teacher. The teacher would sit in his teaching place. Think of the bishop in the ancient Church in his “cathedra,” in his chair. That’s where he would teach. The disciples would be then arranged at his feet.
The Mass is the mountaintop experience.
What’s the first part of the Mass? We call it the Liturgy of the Word,
where Jesus speaks.
The first reading from the Old Testament —well, that’s the Logos of God, speaking through patriarchs and prophets and the Psalmist.
The Psalm —our response to the Word of God. The second reading, whether from Paul’s epistles, or from John’s epistles, or Peter —it’s the Word continuing to speak.
The Gospel —now in a very heightened, personal way, the Logos, Jesus himself, speaks to us. The homily is meant not to be the private musings of the priest, but rather a continuation of, an application of, the divine Word.
The first part of the Mass, the Liturgy of the Word, that’s Jesus sitting down. We arrange ourselves, so to speak, at his feet,
and we listen to him.
It’s the first part of the Mass.
Then we hear in John’s account: “The Jewish feast of Passover was near.”
In John’s Gospel, the Last Supper takes place on the eve of Passover, the day when the paschal lambs were slaughtered.
Well, Christ himself is the Lamb of God. That’s why in John’s Gospel, John the Baptist when he sees Jesus says, “Behold, there’s the Lamb of God.” He doesn’t mean just a nice, peaceable person. He means there’s the one who’s come to be sacrificed.
What’s the second part of the Mass after the Liturgy of the Word, but the Liturgy of the Eucharist,
the climax of which is the re-presentation of the sacrifice of Christ? Yes indeed, Passover is near at every Mass. Every time we attend the Mass, there’s the slaughtering of this Passover Lamb —Jesus himself, offering his Body and Blood for the salvation of the world.
But listen now to the description in John.
Jesus sees the great crowd gathered, and he said to Philip, “Where can we buy enough food for them to eat?” Andrew said to him, “There is a boy here who has five barley loaves and two fish.”
Could God feed his people without any cooperation from us? Yeah, sure. He’s God. He can do whatever he wants. But one of the great master themes in the Bible is God delights in drawing forth our cooperation.
At every Mass, Christ speaks to us, and we listen. At every Mass, the great sacrifice is made.
And at every Mass, Christ feeds his people. That’s the Liturgy of the Eucharist. Christ feeds his people with his Body and his Blood.
But he invites us to present to him the little that we have, so that he might take it, elevate it, multiply it, transubstantiate it, so that we might be fed with the Bread of Life. There’s a moment at Mass —and I want all the Catholics now to pay special attention—
the moment at Mass when after the prayers of the faithful, everyone sits down; usually a little music is played; and then the ushers go around, and they collect a monetary offering from the people of God; and then that little offering of bread and wine and maybe a little water are brought up to the altar.
Sometimes I think, for many Catholics, that’s like a little pause in the action. So, we’ve had the first part of Mass, and now we’re just kind of pausing for a moment while the ushers collect the money. And then we’re going to resume Mass once all that’s over. No, no, no, no; that’s an integrally important part of the Mass. Why? It’s Christ calling upon us to give him the little that we have. So then he looks out, and there’s the great crowd. “I have to feed this crowd with the Bread of Life.” But first he says to his Apostles, “Well, what do you have? What can you find?” And they find this little offering.
And so we at every Mass offer to Christ the little that we have:
these monetary gifts and this little offering of bread and wine and water.
But then he transfigures it.
He elevates it so that it becomes food unto eternal life.
Listen now as John goes on. “Jesus took the loaves” and “gave thanks.”
How does this elevation happen?
We speak of the Eucharistic Prayer,
at the heart of which are these words of Jesus the night before he died. “Take this, all of you, and eat of it: for this is my Body.” “Take this, all of you, and drink from it: this is the cup of my Blood.”
The Eucharistic Prayer —it just means the prayer of thanksgiving—
is the moment when the little we have offered is elevated and transfigured for the feeding of the multitude.
The priest at every Mass is not operating in his own name or with his own authority. That’s one reason, by the way, the priest wears vestments. It’s meant to cover up his individuality and personality because he’s operating not in his own person, but we say “in persona Christi,” in the very person of Christ. So the priest takes these little gifts that the people have offered, and then acting and speaking in the very person of Christ, speaking these words of the Last Supper,
the transubstantiation is effected, the transfiguration of these elements.
Jesus took the loaves and gave thanks. That happens everybody at every Mass in the prayer of thanksgiving.
And then we hear this:
he distributes the multiplied loaves, and they had as much as they wanted.
Something physical being described there? Sure. In this historical instance, Jesus literally fed them.
But read it mystically. We’re all hungry for the Bread of Life. We’re all hungry for eternal life. Nothing in this world can possibly satisfy the deepest longing of our heart. The only thing that can satisfy us is Christ himself.
And that’s why, again, they had as much as they wanted. That’s you and that’s me at every Mass.
I mean, the literal bread and wine brought forward would never satisfy even a mild physical hunger. But now those elements transubstantiated into the Body and Blood of Christ fill up the soul at the deepest level. We had all we wanted.
And then beautifully —Catholics will get this right away— after the multiplication and the feeding of the enormous crowd, it said they gathered up fragments —twelve baskets. Twelve, of course, a figure of fullness —the twelve tribes of Israel.
After the distribution of Communion, we do indeed gather up the fragments, don’t we. We preserve them in the tabernacle. We bring them to the sick.
It signals now the twelve, the figure of fullness, the feeding, yes, of the whole world. That’s what the Mass is meant to embody.
Everybody, take a look this week at this very beginning of John 6,
and see in this scene, in this description of an ancient miracle, see the miracle of every Mass. Isn’t it tragic, by the way —every time we do this, when we think about the Mass profoundly— isn’t it tragic that the overwhelming majority of our own Catholic brothers and sisters stay away from Mass on a regular basis?
This mountaintop experience par excellence, this place where we hear the words of Jesus, this place where we are fed at the deepest level of our souls.
Take a look at the beginning of John chapter 6.
It’s a good preparation now for a deeper and deeper appreciation of the Eucharist. And God bless you.