Tytuł oryginalny: God’s Warrior Queen — Bishop Barron’s Sunday Sermon
Data publikacji wideo: 2021-08-15
Wideo
Transkrypt po polsku
Pokój z Wami. Przyjaciele, w tym roku mamy wielkie szczęście, że 15 sierpnia , uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, wypada w niedzielę. Możemy więc z nieco większą uwagą zastanowić się nad tą cudowną ucztą, tą cudowną uroczystością. Zacznę w ten sposób. Kiedy wiele lat temu byłem doktorantem w Paryżu, oprowadzałem wycieczki po katedrze Notre Dame, a jeden z ostatnich przystanków na wycieczce znajdował się przed budynkiem, patrząc na fasadę. A nad lewym portalem Notre Dame zawsze zwracam uwagę na to ciekawe zestawienie : figura Matki Bożej, a nad Jej głową mały obraz Arki Przymierza. Powiedziałbym ludziom, że opiera się to na refleksji Ojców Kościoła.
A idea jest taka, że Maryja, która nosiła w swoim
łonie samo Słowo Boże, była par excellence Arką Przymierza. Jeśli starożytna arka nosiła resztki tablic Dziesięciu Przykazań, trochę manny, jak mówią, laskę Aarona
i była to najświętsza rzecz dla starożytnego Izraela – cóż, Maria przewyższa tę arkę, ponieważ nosiła w swoim własnym ciele samo Słowo Boże. Cóż, wszystko to odbija się bardzo mocno — i jest to dla mnie ciekawe —
dla czytań tej uroczystości.
Możesz pomyśleć: „Och, Wniebowzięcie Maryi. Więc Maryja odchodzi i odchodzi , jest w niebie i może pewnego dnia mam nadzieję, że będę tam z nią”. Cóż, to prawda, ale bardzo interesujące jest to, że Kościół nalega na
to zestawienie Maryi i arki, a ja chcę to trochę zbadać z wami. Zacznijmy od dzisiejszego czytania Ewangelii, zaczerpniętego z pierwszego rozdziału Ewangelii Łukasza.
Słyszymy, że zaraz po Zwiastowaniu Maryja wyruszyła w pośpiechu, z wielkim entuzjazmem, do górzystego kraju Judy. To oznacza kraj, powiedzmy, wokół Jerozolimy – pagórkowaty kraj. Teraz mówimy: „To ciekawa mała obserwacja topograficzna”, ale dla starożytnego Izraelity pogrążonego w Piśmie Świętym usłyszałby bardzo interesujące echo — mianowicie echo tekstu z 2 Samuela.
Arka Przymierza została odzyskana od Filistynów i nie będę wchodzić w szczegóły, ale była przechowywana w domu człowieka, który mieszkał w górzystej części Judy. Więc w chwili, gdy usłyszeli tę kwestię od Luke’a, usłyszeliby echo. Jest tu coś powiedziane o Arce Przymierza.
Wróć do 2 Samuela. Król Dawid przybywa do górzystego kraju. Zabiera arkę,
a następnie sprowadza ją do swojego świętego miasta Jerozolimy.
Ale wykonuje ten piękny rytualny taniec porzucenia w obecności arki, tańcząc do miasta.
Co słyszymy teraz w opisie Nawiedzenia? Kiedy Maryja przybywa do górzystego kraju Judy, aby odwiedzić swoją kuzynkę Elżbietę,
słyszymy, że nienarodzony Jan Chrzciciel w łonie matki podskakuje z radości w chwili, gdy słyszy pozdrowienie Maryi. Teraz mówimy: „Cudowny szczegół.
Och, ale ktoś zanurzony w Piśmie Świętym , jest już dostrojony do tematu Arki Przymierza, a potem zauważa Jana Chrzciciela wykonującego własną wersję świątecznego tańca Dawida w obecności prawdziwej arki.
Dobrze? To samo skojarzenie jest widoczne w naszym pierwszym czytaniu, zaczerpniętym z nieskończenie bogatej ostatniej księgi Biblii , księgi Objawienia.
Słyszymy to . Wizjonerski autor księgi spogląda w przestrzeń niebiańską
„Świątynia Boża w niebie została otwarta i Arka Jego Przymierza ukazała się w świątyni” oraz „Błyski piorunów, dudnienie, grzmoty i trzęsienie ziemi”.
przymierze w niebiańskiej świątyni, tak jak to było w ziemskiej świątyni w Jerozolimie, otoczonej tymi złowieszczymi znakami.Teraz pozwól swojej wyobraźni Indiany Jonesa trochę popłynąć, ponieważ ma to powiedzieć: jest coś nieco przytłaczającego w tej arce przymierza. Nie mamy do czynienia z małym, och, intrygującym artefaktem. Nie? Nie; jest tam coś z boskiej mocy. Dobra? A więc arka. Ale potem posłuchajcie : kolejne wiersze — teraz, w naszej wersji Biblii, to jest sam koniec rozdziału 11 , sam początek rozdziału 12. Ale pamiętajcie, w starożytnym świecie nie było nagłówków rozdziałów. To przyszło znacznie później. Tak więc w tekście idziemy prosto ze świątyni do tego:
„Wielka zapowiedź ukazała się na niebie : niewiasta obleczona w słońce, z księżycem pod stopami, a na głowie korona z dwunastu gwiazd”.
Idziemy prosto z arki do Maryi,
prosto z arki do Matki Bożej, która jest Królową Niebios. Korona rzeczywiście ukazuje ją jako królową, a te kosmiczne skojarzenia , słońce i księżyc, ukazują jej autorytet przekraczania czasu i przestrzeni . Więc znowu mamy zobaczyć Arkę i Maryję razem. Ale potem staje się jasne, że wizjoner kontynuuje, że ta królowa nie rządzi spokojnie. Raczej pracuje nad porodem, ale teraz czyniąc to jeszcze bardziej dramatycznym, posłuchaj: „Wielki czerwony smok z siedmioma głowami i dziesięcioma rogami” stoi tuż przed nią, by pożreć dziecko po jego narodzinach.
Dramat trwa dalej, ponieważ słyszymy, że szczęśliwie dziecko zostało porwane, ale zaraz potem w niebie wybucha wielka wojna
między smokiem i jego aniołami a Michałem i jego aniołami — wielka niebiańska wojna. Pamiętajcie, arka otoczona przez błyskawice, grzmoty i manifestacje kosmiczne, a więc teraz ta królowa niebios jest rodzajem wojownika w tej wielkiej kosmicznej i duchowej walce. Rzeczywiście jest królową, ale królową wojowników,
walczącą z siłami ciemności.
Tutaj widzimy teraz, z jeszcze większą jasnością, dlaczego związek Marii z Arką,
ponieważ w starożytnym Izraelu arka, która była nośnikiem boskiej obecności, była czasami wprowadzana do bitwy przez Izrael. Kiedy walczył z bardzo potężnym wrogiem , wprowadzili arkę do bitwy jako kanał boskiej mocy. O co tu chodzi? Maryja, Królowa Niebios, nie znajduje się w pogodnej odległości od walki. Nie? Nie; jest zaangażowana w tę wielką duchową walkę. Kościół niejako nadal prowadzi tę arkę do swojej wielkiej bitwy.
Wiesz, zawsze się waham, kiedy używam tego rodzaju militarystycznych obrazów. Pamiętaj, to obraz, to symbol, to metafora. Ponieważ widzicie, Bóg nigdy nie walczy słabą bronią świata. To kończy się po prostu autodestrukcją.
Rzeczywiście, Bóg jest wojownikiem. Chrystus jest wojownikiem. Mary jest wojowniczką. Rzeczywiście. Ale nie walczą bronią świata. I dam ci wskazówkę z tej historii. Słyszymy, że wielki smok w pogoni za kobietą wypluwa wodę . Otóż, widzicie, jeśli jesteś osobą biblijną, woda przywołuje na myśl „tohu wabohu”, wodnisty chaos na początku stworzenia; przypomina wody Morza Czerwonego; przywołuje na myśl wszystkie te siły negatywności i zniszczenia. Ale potem słyszymy, że sucha ziemia pochłania wodę. Widzicie, w ten sposób Bóg walczy – nie tyle ogień ogniem,
ale Bóg walczy ze złem jego przeciwieństwem.
Bóg połyka „tohu wabohu”, pierwotny chaos , swoją coraz większą miłością i miłosierdziem. Ach, teraz to rozumiemy. Maryja, która jest prawdziwą Arką Przymierza, jest wojowniczką, która pomaga prowadzić tę wielką duchową walkę, jaką jest życie Kościoła — Kościoła walczącego z „tohu wabohu” wyplutym z paszczy smoka — ale walczący nie w terminach smoka, ale z bronią niebios. Huh. Teraz rozumiemy, o co chodzi we Wniebowzięciu Maryi. Nie „Och, poszła w górę, w górę i daleko. Mary odeszła. Po prostu tam jest i może pewnego dnia będę z nią”. Nie nie nie; pomyśl o tym, co powiedziałem ci wcześniej o Wniebowstąpieniu Jej Syna.
Podobny pomysł. Chrystus nie odszedł, lecz znalazł się na wyższym punkcie widzenia, z którego może kierować i kierować wielkim dziełem Kościoła w świecie.
Kim jest Mary? Teraz zajmij się jej licznymi występami na przestrzeni wieków w życiu Kościoła. Jaką rolę odgrywa Maryja, ale ktoś, kto kieruje tymi działaniami, bardzo zaangażował się w walkę ze złem. Ponieważ słyszeliśmy w Księdze Objawienia , że bitwa pomiędzy Synem Dziewicy a czerwonym smokiem trwa przez wieki.
A Maryja, królowa matka , wojownicza królowa, jest bardzo zaangażowana w tę walkę.
Mówiłem wcześniej o niebezpieczeństwie pewnego rodzaju platonizmu lub gnostycyzmu, który postrzega cel życia duchowego jako rodzaj ucieczki z tego świata tak szybko, jak to możliwe, do czystej duchowej sfery. To może być platonizm , może to być gnostycyzm, ale to nie jest chrześcijaństwo. Nie? Nie. W Biblii chodzi o to, że Bóg chce odkupić całe swoje stworzenie. Bóg bardzo interesuje się tą ziemią , naszymi ciałami i chce ocalić całe swoje stworzenie. Teraz znowu wszyscy, dlaczego to takie ważne: Maryja, mówimy, wzięła ciało i duszę do nieba.
Nie tylko: „Och, jej dusza wzniosła się do nieba, pozostawiając swoje ciało w tym upadłym królestwie”. Nie nie nie; przyjął ciało i duszę do nieba. To sygnalizuje, że Bóg jest zainteresowany zbawieniem całego swojego stworzenia. A Maryja, ciałem i duszą ze swojego niebiańskiego miejsca, teraz kieruje, pomaga kierować tą wielką walką ze smokiem i wszystkimi jego awatarami na przestrzeni wieków.
To nie tylko marzycielski, nieziemski lot fantazji. Nie? Nie; Święto Wniebowzięcia
powinno skoncentrować nas na wielkim dziele, jakie pozostaje przed nami, gdy wzywamy królewskość Chrystusa wniebowstąpionego, królewskość Maryi wniebowziętej. I pod ich sztandarem, pod ich przywództwem, nadal walczymy z tymi wszystkimi mocami, które stoją na przeszkodzie Bożym zamierzeniom.
Myślę, bracia i siostry, o to chodzi w tym uczcie i dlaczego Kościół nalega na zjednoczenie Maryi przyjętej do nieba i do wielkiej arki przymierza. Niech cię Bóg błogosławi.
Transkrypt po angielsku
Peace be with you. Friends, we have the great good fortune this year that August the 15th, the Solemnity of the Assumption of the Virgin, falls on a Sunday. So we can reflect with a bit more attention on this marvelous feast, this marvelous solemnity. Let me begin this way. When I was a doctoral student in Paris many years ago, I used to give tours at Notre Dame Cathedral, and one of the last stops on the tour was out in front, looking at the facade. And over the left portal of Notre Dame, I would always point out this curious juxtaposition: a statue of Mary the Blessed Mother, and above her head, a little depiction of the ark of the covenant. I would tell the people that this is based in the reflection of the Church Fathers.
And the idea is that Mary, who carried in her womb
the very Word of God, was the Ark of the Covenant par excellence. If the ancient ark carried the remnants of the tablets of the Ten Commandments, some manna, they say the staff of Aaron,
and it was the most sacred object for ancient Israel —well, Mary surpasses that ark because she carried within her own body the very Word of God. Well, all of this is reflected really strongly —and it’s curious to me—
for the readings of this solemnity.
You might think, “Oh, the Assumption of Mary. So Mary goes up and away and she’s up in heaven and maybe someday I hope to be there with her.” Well, that’s true enough, but it’s very interesting that the Church insists upon
this juxtaposition between Mary and the ark, and I want to just explore that with you a bit. Let’s commence with the Gospel reading for today, taken from that first chapter of Luke.
We hear that just after the Annunciation, Mary set out in haste, with great enthusiasm, to the hill country of Judah. That means the country, let’s say, around the city of Jerusalem —the hilly country. Now, we say, “That’s an interesting little topographical observation,” but for an ancient Israelite immersed in the Scriptures, he or she would hear a very interesting echo —namely, the echo of a text in 2 Samuel.
The ark of the covenant had been recuperated from the Philistines, and I won’t go into all the details, but it was being kept in the home of a man who lived in the hill country of Judah. So the minute they heard that line from Luke, they would’ve heard the echo. There’s something being told here about the ark of the covenant.
Go back to 2 Samuel. King David comes to the hill country. He retrieves the ark,
and then he brings it into his holy city of Jerusalem.
But he performs this beautiful ritual dance of abandon in the presence of the ark, dancing its way into the city.
What do we hear now in the account of the Visitation? When Mary comes to the hill country of Judah to visit her cousin Elizabeth,
we hear that the unborn John the Baptist, in the womb of his mother, leaps for joy the minute he hears Mary’s greeting. Now we say, “Charming detail.
Oh, but someone immersed in the Scriptures, they’re already attuned to this theme of the ark of the covenant, and then they notice John the Baptist doing his own version of David’s festive dance in the presence of the true Ark.
Okay? This same association is on display in our first reading, taken from the inexhaustibly rich final book of the Bible, the book of Revelation.
We hear this. The visionary author of the book is looking into the heavenly space.
“God’s temple in heaven was opened, and the ark of his covenant was seen within the temple.” And “there were flashes of lightning, rumblings, peals of thunder, and an earthquake.” So there it is; the ark of the covenant in the heavenly temple, just as it was in the earthly temple in Jerusalem, surrounded by these portentous signs. Now, let your Indiana Jones imagination go a little bit, because it’s meant to say: there’s something a little bit overwhelming about this ark of the covenant. We’re not dealing with a little, oh, intriguing artifact. No, no; there’s something of the divine power present. Okay? So, the ark. But then listen: the very next lines —now, in our version of the Bible, this is the very end of chapter 11, the very beginning of chapter 12. But mind you, in the ancient world, there were no chapter headings. That came much later. So in the text, we’re going right from the temple to this:
“A great portent appeared in heaven: a woman clothed with the sun, with the moon under her feet, and on her head a crown of twelve stars.”
We go right from the ark to Mary,
right from the ark to the Mother of God, who’s the Queen of Heaven. The crown indeed shows her to be a queen, and those cosmic associations, the sun and the moon, show her time-and-space-transcending authority. So again, we’re meant to see ark and Mary together. But then it becomes clear, as the visionary goes on, this queen is not reigning serenely. Rather, she’s laboring to give birth, but now making it even more dramatic, listen: “a great red dragon, with seven heads and ten horns” is poised right in front of her to devour the child upon his birth.
The drama continues because we hear that happily, the child is snatched away, but then immediately a great war breaks out in heaven
between the dragon and his angels and Michael and his angels —the great heavenly war. Remember, the ark, surrounded by lightning and thunder and cosmic manifestations, and so now this queen of heaven is a kind of warrior in this great cosmic and spiritual struggle. She’s a queen indeed, but a warrior queen,
battling against the forces of darkness.
Here we see now, with even greater clarity, why the association between Mary and the ark,
because in ancient Israel, the ark, which was the bearer of the divine presence, was sometimes brought into battle by Israel. When it was up against a very powerful enemy, they’d bring the ark into battle as a conduit of the divine power. What’s the point here? Mary, the Queen of Heaven, is not at a sort of serene distance from the struggle. No, no; she’s involved in this great spiritual struggle. The Church, as it were, continues to carry that ark into its great battle.
You know, I’m always hesitant when I use this sort of militaristic imagery. Mind you, it’s an image, it’s a symbol, it’s metaphor. Because see, God never fights with the puny weapons of the world. That ends up just being self-defeating.
God’s a warrior, indeed. Christ is a warrior. Mary’s a warrior. Indeed. But they don’t fight with the weapons of the world. And I’ll give you the clue here from this story. So, the great dragon, in pursuit of the woman, spews out water, we hear. Now, see, if you’re a biblical person, water calls to mind the “tohu wabohu,” the watery chaos at the beginning of creation; calls to mind the waters of the Red Sea; it calls to mind all those forces of negativity and destruction. But then we hear that the dry earth swallows up the water. See, that’s the way God fights —not so much fire with fire,
but God fights evil with its opposite.
God swallows up the “tohu wabohu,” the primal chaos, with his ever greater love and mercy. Ah, now we get it. Mary, who is the true Ark of the Covenant, is the warrior who helps to lead this great spiritual struggle, which is the life of the Church —the Church fighting the “tohu wabohu” spewed from the mouth of the dragon— but fighting not in the dragon’s terms, but with the weapons of heaven. Huh. Now we get what the Assumption of Mary is all about. Not “Oh, she’s gone up, up, and away. Mary’s gone. She’s just up there and maybe someday I’ll be with her.” No, no, no; think of what I’ve said to you before about the Ascension of her Son.
Similar idea. Christ has not gone away, but rather to a higher point of vantage from which he can manage and direct the great work of the Church in the world.
Who is Mary? Now attend to her many appearances up and down the centuries in the life of the Church. What role does Mary play, but someone who is directing these operations, involved very much in the struggle against evil. Because we heard in the book of Revelation that that battle between the Son of the Virgin and the red dragon goes on, up and down the centuries.
And Mary, the queen mother, the warrior queen, is very much involved in that struggle.
I’ve spoken before about the danger of a sort of Platonism or Gnosticism that sees the goal of the spiritual life as it’s kind of getting away from this world as quickly as possible up to a pure spiritual realm. That might be Platonism, and it might be Gnosticism, but it’s not Christianity. No, no. The point of the Bible is that God wants to redeem the whole of his creation. God is very much interested in this earth, in these bodies of ours, and he wants to save the whole of his creation. Now again everybody, why it’s so important: Mary, we say, assumed body and soul into heaven.
Not just, “Oh, her soul went up to heaven, leaving her body behind in this fallen realm.” No, no, no; assumed body and soul into heaven. That signals the fact that God is interested in saving the whole of his creation. And Mary, body and soul from her heavenly place, now directs, helps to direct, this great struggle with the dragon and all of his avatars up and down the centuries.
This is not just a kind of dreamy, otherworldly flight of fancy. No, no; the Feast of the Assumption
should focus us on the great work remaining before us, as we call upon the kingship of Christ ascended, the queenship of Mary assumed into heaven. And under their banner, under their leadership, we continue to do battle with all of those powers that stand athwart the purposes of God.
That, I think, brothers and sisters, is what this feast is about and why the Church insists upon associating Mary assumed into heaven and the great ark of the covenant. And God bless you.