Tytuł oryginalny: Time to Test Your Faith — Bishop Barron’s Sunday Sermon
Data publikacji wideo: 2021-08-22
Wideo
Transkrypt po polsku
Pokój z Wami. Przyjaciele, w ten weekend dobiegamy końca naszej modlitewnej refleksji liturgicznej nad rozdziałem 6 Jana, tym wspaniałym rozdziałem, w którym znajdujemy refleksję Jana na temat Eucharystii. W zeszłym tygodniu mieliśmy małą przerwę, ponieważ mieliśmy święto Wniebowzięcia Maryi. Ale śledziliśmy dyskurs Jezusa w synagodze w Kafarnaum. To, co chcę zrobić, to najpierw poświęcić trochę uwagi temu, co przeczytalibyśmy w zeszłym tygodniu. A potem przejdziemy do tego rozwiązania, tej końcowej części, która jest naszą Ewangelią na dzisiaj. Przypominamy więc, że Jezus mówił o sobie jako o chlebie życia – rzeczywiście chleb zstąpił z nieba. „Jeżeli nie zjesz tego chleba, nie będziesz miał w sobie życia”.
Cóż, co zrozumiałe, jego publiczność się temu sprzeciwiła. Jak ten człowiek może dać nam do jedzenia swoje mięso? On jest chlebem z nieba? To wydawało się takie oburzające. To, co przeczytalibyśmy w ostatnią niedzielę, jest bardzo intrygującą odpowiedzią Jezusa.
W obliczu tego protestu, mając każdą okazję, by wyjaśnić swoje słowa w bardziej metaforyczny, poetycki sposób, Jezus zamiast tego podkręca temperaturę. „Jeżeli nie jecie ciała Syna Człowieczego i nie pijecie jego krwi, nie macie w sobie życia”. „Moje ciało to prawdziwe jedzenie”. „Moja krew to prawdziwy napój”. Myślę, że mogłam wam o tym wcześniej wspomnieć, ale słowa w języku greckim są bardzo interesujące, ponieważ Jezus nie mówi „Jeżeli nie będziecie jeść ciała Syna Człowieczego”, używając słowa typowo związanego ze sposobem, w jaki jedzą ludzie.
Po grecku mówi „trogein”. „Chyba że gryziesz mięso Syna Człowieczego” – to słowo używane do opisania sposobu, w jaki jedzą zwierzęta. Więc bali się realizmu tego. A zamiast tego Jezus podkręcił głośność , intensyfikując swój język.
Dla Żydów jego czasów nawet mówienie o jedzeniu mięsa zwierzęcia z krwią było nie tylko obrzydliwe, ale i niemoralne. Było to wyraźnie zakazane w kilku częściach Starego Testamentu, ponieważ widzisz, krew symbolizuje życie, a więc nie zjesz mięsa zwierzęcia z jego krwią. Mówić o jedzeniu własnego Ciała i piciu Jego Krwi? Chodzi mi o to, że na tak wielu poziomach było to niedopuszczalne i dlatego się sprzeciwili.
Ale znowu, mając możliwość złagodzenia języka, Jezus, jeśli chcesz, twardnieje i intensyfikuje język.
To pomaga wyjaśnić naszą dzisiejszą Ewangelię. Dochodzimy do końca dyskursu i widzimy, co dzieje się po nim.
Słyszymy: „Wielu uczniów Jezusa, którzy słuchali, mówiło: ‚ Trudna jest ta mowa; któż może ją przyjąć?’”.
Zauważcie, po pierwsze, nie mówimy o neutralnej publiczności; nie mówimy o wrogach Jezusa. To są jego uczniowie. Nie mam na myśli jego wewnętrznego kręgu Apostołów, ale byli to jego naśladowcy, którzy oczywiście byli z nim, słuchając jego słów. A potem przyjęli ten dyskurs i słyszeli, jak mówi w ten naprawdę szokujący sposób. I tak, nawet jego przyjaciele mówią: „Trudne jest to powiedzenie; kto może je zaakceptować?”
Znowu Jezus, znając ich szemranie, ma okazję powiedzieć: „Hej, patrz. Mam na myśli to wszystko symbolicznie”. Zamiast tego mówi: „Czy to cię szokuje?” Trochę to lubię. – Cóż, tak. To szokujący język. Innymi słowy, ma to na myśli właśnie w ten sposób.
Oto coś, co zawsze mnie intrygowało. Przez lata brałem udział w wielu dialogach z protestantami i czasami dochodzimy do tego bardzo newralgicznego punktu rozumienia Eucharystii, ponieważ większość protestantów rozumie Eucharystię w sposób mniej lub bardziej symboliczny. I znowu, jest to bardzo stara debata, w której katolicy trzymają się Rzeczywistej Obecności Jezusa. Często zwracam uwagę (nigdy tak naprawdę nie znalazłem na to dobrej odpowiedzi ) czy Jezus miał na myśli to wszystko w sposób czysto symboliczny – i często mówi symbolicznie. Nazywa siebie winoroślą, dobrym pasterzem, w pewnym momencie porównując się nawet do matki kury. No cóż, nikt nie odchodzi w gniewie, kiedy mówi takie rzeczy, ponieważ jest bardzo jasne, że mówi w sposób metaforyczny.
Dlaczego, gdyby mówił w ten sposób i ludzie o tym wiedzieli, byliby tak zszokowani? Dlaczego grozili odejściem?
Podejrzewam, że John stara się nam to przekazać, czy oni dobrze wiedzieli, co miał na myśli. Wiedzieli, że mówi bardzo ostro, a nawet szokująco, realistycznie. I dlatego się bali.
Znowu ma możliwość metaforycznego wyjaśnienia rzeczy. Ale zamiast tego mówi:
„Są tacy, którzy nie wierzą”. Więc nie próbuje ułatwiać wiary. On tylko obserwuje: niektórzy z was nie wierzą.
Wydaje mi się, że to kluczowy punkt stania lub upadku. Czy akceptujesz to nauczanie Jezusa czy nie? To dlatego Kościół Katolicki od początku nalegał na Rzeczywistą Obecność Jezusa w Eucharystii. Nie wymyśliliśmy tego. To nie jest jakiś średniowieczny naleciałość. Raczej wraca właśnie do tego szóstego rozdziału Jana i do tego dyskursu, kiedy Jezus kładzie nacisk na rzeczywistość swojej obecności.
Teraz, aby zrozumieć, jak to w ogóle jest możliwe, czy mogę zasugerować coś innego z naszej Ewangelii na dzisiaj, która jest pouczająca? Jezus mówi: „A gdybyście zobaczyli Syna Człowieczego wstępującego tam , gdzie był wcześniej? To duch daje życie, podczas gdy ciało na nic się nie zda”. Tajemnicze, prawda? Tajemnicza obserwacja. „Co by było, gdybyś zobaczył Syna Człowieczego wstępującego tam, gdzie był wcześniej?” Czy mówi tam o swoim cielesnym człowieczeństwie? Nie. Jego człowieczeństwo, jeśli chcesz, pochodzi z ziemi.
Ale w swojej boskości Jezus pochodzi z tej wyższej sfery.
Dlaczego jest w stanie dokonać tego, co nazywamy Rzeczywistą Obecnością – to znaczy przekształcenie elementów Eucharystii w Jego Ciało i Krew. Powodem, wszyscy, jest to, że nie jest po prostu ludzką postacią.
To znaczy, my, postacie ludzkie, możemy cały czas handlować językiem metaforycznym. Mógłbym was zwołać, a my nazwiemy się Stowarzyszeniem Abrahama Lincolna. I możemy wyciągnąć kapelusz z rury od pieca i powiedzieć: „To symbolizuje Lincolna”. Mogłem przeczytać słowa z przemówienia gettysburskiego i mogliśmy symbolicznie przywołać obecność Lincolna. Cienki. Wszyscy jesteśmy do tego zdolni. Każda istota ludzka z odrobiną sprytu może to zrobić.
Ale „co by było, gdybyś zobaczył Syna Człowieczego wstępującego tam, gdzie był wcześniej?” Innymi słowy, co jeśli teraz położymy nacisk nie na jego człowieczeństwo, ale na jego boskość? Cóż, wtedy wszyscy coś widzimy . Widzimy, że to, co mówi Bóg, jest.
Wróć do początku Biblii. Bóg mówi: „Niech stanie się światłość” i zaistniało światło.
„Niech pojawi się suchy ląd” i tak się stało. „Niech zwierzęta roją się na ziemi” i tak się stało. Chodzi o to, że Bóg czyni rzeczy poprzez swoją zrozumiałą mowę.
Bóg przemawia i rzeczy się dzieją. Jego przemówienie nie jest opisowe, jak nasze, ale raczej twórcze.
„Jak deszcz i śnieg spadają z nieba i nie wracają bez nawadniania ziemi, tak moje słowo nie wychodzi ode mnie na próżno, ale raczej dokonuje tego, co zostało zamierzone”. To Izajasz mówi o Bożym Słowie.
Jezus, nie jeden prorok wśród wielu, ale Wcielenie Słowa. „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, a Bogiem było Słowo”. I to Słowo stało się ciałem w Jezusie, dlatego to, o czym mówi Jezus, jest.
„Mój synu, twoje grzechy są ci przebaczone”. To znaczy, mogę to komuś powiedzieć przez cały dzień; to by nic nie znaczyło. Nie mam mocy przebaczać niczyich grzechów.
„Za kogo ten człowiek myśli, że jest? Tylko Bóg może przebaczać grzechy”. Całkiem dobrze. To, co mówi Jezus, jest.
„Talitha cumi”. “Mała dziewczynko, wstawaj.”
I wstała, bo to, co mówi Bóg, jest. „Łazarzu wyjdź” i wyszedł, bo to, co mówi Bóg, jest.
I tak w noc przed śmiercią Jezus wziął chleb paschalny. “To jest moje ciało.” Biorąc kielich paschalny: „To jest kielich mojej krwi”. To znaczy, mógłbym wypowiedzieć te słowa i mieć je na myśli w sposób czysto metaforyczny.
Ale kiedy Jezus je mówi – ponieważ gdybyś wstąpił tam, gdzie był wcześniej, gdybyś wiedział, skąd pochodzi, kim jest, nie tylko jedną ludzką postacią pośród wielu, ale Bóg z Boga, Światło ze Światła, prawdziwy Bóg z prawdziwego Boże, wtedy wiedziałbyś, że to, co mówi, jest.
O to tutaj chodzi, wszyscy. O to tutaj chodzi.
To jest centrum tego sporu, tej prezentacji. A ludzie, którzy go słuchają, rozumieją, o co toczy się gra, dlatego mówią: „Słuchaj, to trudne powiedzenie”.
Wtedy dochodzimy do tego. Przyjęwszy to wszystko, słyszymy, że wszyscy go opuścili. Nie wiem jak wy , ale myślę, że to jedna z najsmutniejszych linijek w całym Nowym Testamencie.
Wiemy o wrogach Jezusa, którzy mu się sprzeciwiali, ale tutaj jego uczniowie, jego naśladowcy, wyjechali w wielkiej liczbie. Nie mogli znieść tego nauczania.
Stawia nam pytanie. Czy jesteś z Chrystusem Eucharystycznym, czy nie?
Czy akceptujesz to nauczanie, czy nie? To zawsze był stały lub upadły punkt w historii Kościoła. Następnie — i poddaję się wam wszystkim, jeden z najbardziej dramatycznych momentów w Nowym Testamencie —
Jezus zwraca się do Dwunastu. Więc duża część tłumu go opuściła. Teraz zwraca się do swojej najbardziej intymnej grupy , dwunastu Apostołów, i mówi do nich: „Czy i mnie opuścicie?” Jak mówię, jedna z najbardziej przejmujących, poruszających, nawet trochę przerażających linijek w Nowym Testamencie.
- Czy mnie też zostawisz z tego powodu?
A potem Piotr przemawia, jak to często robi, w imieniu Dwunastu. Pamiętajcie w Cezarei Filipowej: „Za kogo ludzie mówią, że jest Synem Człowieczym?” „O, jedni mówią Mojżesz, inni Eliasz, inni jeden z proroków”. “Tak, ale kim mówisz, że jestem?”
A potem odzywa się Piotr.
„Jesteś Mesjaszem. Jesteś Synem Boga żywego”. Wydaje mi się, że to jest wersja tego momentu Johna.
Nie mamy tej sceny Cezarei Filipi w Johnie, ale mamy tę scenę. – Czy mnie też zostawisz ? do Apostołów. I to Piotr mówi:
„Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego”. To nie tylko wypadek. „Masz słowa życia wiecznego”. Poprzez te słowa, te wieczne słowa, dokonuje się przemiana eucharystyczna .
Wyznanie przez Piotra mesjaństwa Jezusa, boskości Jezusa i jego mocy dokonania przemiany eucharystycznej.
Czy widzisz w tej chwili, że Kościół zanikłby, gdyby Dwunastu i gdyby Piotr powiedział: „Nie, Panie, to Twoje powiedzenie o Eucharystii, Twoim Ciele i Krwi, to po prostu za dużo” ?
Ale Piotr mówi. I dzięki Bogu. Teraz, na przestrzeni wieków, aż do dnia dzisiejszego, ci, którzy stoją za Piotrem, mówią to samo: „Panie, do kogóż pójdziemy?
Ty masz słowa żywota wiecznego”. Te słowa, które przemieniają elementy Eucharystii w Jego Ciało i Jego Krew.
To wciąż, wszyscy, punkt stojący i upadający. To wciąż kwestia decyzji.
Niech naszą odpowiedzią będzie zawsze odpowiedź Piotra:
„Panie, do kogóż pójdziemy?”
Niech cię Bóg błogosławi.
Transkrypt po angielsku
Peace be with you. Friends, this weekend we come to the end of our prayerful liturgical reflection upon John chapter 6, this wonderful chapter in which we find John’s reflection upon the Eucharist. Now, we had a little pause last week because we had the Feast of the Assumption of Mary. But we’ve been following the discourse of Jesus in the Capernaum synagogue. What I want to do is just pay a little attention first to what we would’ve read last week. And then, we’ll get to this denouement, this concluding section, which is our Gospel for today. So we recall that Jesus had talked about himself as the bread of life —indeed, the bread come down from heaven. “Unless you eat this bread, you will have no life within you.”
Well, understandably, his audience balked at this. How can this man give us his flesh to eat? He’s the bread come down from heaven? I mean, It seemed so outrageous. What we would’ve read last Sunday is Jesus’ very intriguing rejoinder.
In the face of this protest, given every opportunity to explain his words in a more metaphorical, poetic way, Jesus instead turns up the heat. “Unless you eat the flesh of the Son of Man and drink his blood, you have no life within you.” “My flesh is real food.” “My blood is real drink.” I think I might’ve mentioned this to you before, but the words in Greek are very interesting, because Jesus does not say “Unless you eat the flesh of the Son of Man” using the word typically associated with the way human beings eat.
He says “trogein” in the Greek. “Unless you gnaw on the flesh of the Son of Man” —that’s a word used to describe the way animals eat. So they were balking at the realism of this. And Jesus instead turned up the volume, as he intensified his language.
For Jews of his time, even to speak of eating an animal’s flesh with blood was not only disgusting, it was immoral. It was explicitly forbidden in several parts of the Old Testament, because see, blood symbolized life, and so you wouldn’t eat the flesh of an animal with its blood. To speak of eating his own Flesh and drinking his Blood? I mean, it was objectionable at so many levels, and that’s why they balked.
But again, given the opportunity to soften the language, Jesus, if you will, hardens and intensifies the language.
Now, this helps to explain our Gospel for today. We come to the end of the discourse, and we see what happens in the wake of it.
We hear, “Many of Jesus’ disciples who were listening said, ‘This saying is hard; who can accept it?’”
Notice, first, we’re talking not about a neutral audience; we’re not talking about enemies of Jesus. These are his disciples. I don’t mean his inner circle of Apostles, but these were followers of his, who were obviously with him, attending to his words. And then, they took in this discourse, and they heard him speaking in this indeed shocking way. And so, even his friends say, “This saying is hard; who can accept it?”
Again, Jesus, knowing their murmuring, has an opportunity to say, “Hey, look. I mean all of this symbolically.” Instead, he says, “Does this shock you?” I sort of like that. “Well, yeah, it does. It is shocking language.” In other words, he means it in just that way.
Here’s something I’ve always found intriguing. I’ve been involved in a number of dialogues with Protestants over the years, and we’ll come sometimes to this very neuralgic point of how we understand the Eucharist, because most Protestants understand the Eucharist in a more or less symbolic way. And again, this is a very old debate, where Catholics hold to the Real Presence of Jesus. And a point that I often make (I’ve never really had a good answer to it) is if Jesus meant all this in a merely symbolic way —and he often speaks symbolically. He refers to himself as a vine, as a good shepherd, even comparing himself to a mother hen at one point. Well, I mean, no one stalks away in anger when he says those things because it’s very clear he’s speaking in a metaphorical way.
Why, if he were speaking that way and the people knew it, would they have been so shocked? Why would they have threatened to leave?
My strong suspicion is —and John’s trying to communicate this to us— is they knew darn well what he meant. They knew he was speaking in a very sharply, even shockingly, realistic way. And that’s why they were balking.
Again, he’s got the opportunity to clarify things metaphorically. But instead, he says,
“There are some of you who do not believe.” So he’s not trying to make it easy for belief. He’s just observing: there are some of you who don’t believe.
This is a key standing or falling point, it seems to me. Do you accept this teaching of Jesus or not? It’s why the Catholic Church has, from the beginning, insisted upon the Real Presence of Jesus in the Eucharist. We didn’t make this up. It’s not some medieval accretion. Rather, it goes back precisely to this sixth chapter of John and to this discourse, when Jesus insists upon the reality of his presence.
Now, to understand how this is even possible, can I suggest something else from our Gospel for today is illuminating? Jesus says, “What if you were to see the Son of Man ascending to where he was before? It is the spirit that gives life, while the flesh is of no avail.” Mysterious, isn’t it? Mysterious observation. “What if you were to see the Son of Man ascending to where he was before?” Is he talking there about his fleshly humanity? No. His humanity, if you want, comes from the earth.
But in his divinity, Jesus comes from this higher realm.
Why is he able to effect what we call the Real Presence —that is to say, the transformation of the Eucharistic elements into his Body and Blood. The reason, everybody, is that he’s not simply a human figure.
I mean, we human figures, we can trade in metaphorical language all the time. I could call you together, and we’ll call ourselves the Abraham Lincoln Society. And we can bring out a stovepipe hat and say, “This symbolizes Lincoln.” I could read the words of the Gettysburg Address, and we could symbolically evoke the presence of Lincoln. Fine. We’re all capable of that. Any human being with a little bit of cleverness can do that.
But “what if you were to see the Son of Man ascending to where he was before?” In other words, what if we put the stress now not on his humanity but his divinity? Well, then we see something, everybody. We see that what God says, is.
Go right back to the beginning of the Bible. God speaks, “Let there be light,” and there was light.
“Let the dry land appear,” and so it happened. “Let animals teem upon the earth,” and so it happened. The point there is that God makes things through his intelligible speech.
God speaks, and things happen. His speech is not descriptive the way ours is, but rather creative.
“As the rain and the snow come down from heaven, and do not return without watering the earth, so my word does not go forth from me in vain, but rather accomplishes what it set out to do.” That’s Isaiah speaking of the divine word.
Jesus, not one prophet among many, but the Incarnation of the Word. “In the beginning was the Word, and the Word was with God, and the Word was God.” And that Word became flesh in Jesus, which is why what Jesus says, is.
“My son, your sins are forgiven you.” I mean, I can say that all day to someone; it wouldn’t mean anything. I have no power to forgive anyone’s sins.
“Who does this man think he is? Only God can forgive sins.” Quite right. What Jesus says, is.
“Talitha cumi.” “Little girl, get up.”
And she got up, because what God says, is. “Lazarus, come out,” and he came out, because what God says, is.
And so the night before he died, Jesus took the Passover bread. “This is my body.” Taking the Passover cup, “This indeed is the chalice of my blood.” I mean, I could say those words and mean them in a purely metaphorical way.
But when Jesus says them —because if you were to ascend where he was before, if you knew where he came from, who he is, not just one human figure among many, but God from God, Light from Light, true God from true God, then you’d know that what he says, is.
That’s what’s at stake here, everybody. That’s what’s at stake here.
That’s the center of this argument, this presentation. And the people listening to him, they got what was at stake, which is why they say, “Look, this is a hard saying.”
Then we come to this. Having taken all of this in, we hear that they all left him. Now, I don’t know about you, but it’s one of the saddest lines, I think, in the whole New Testament.
We know about Jesus’ enemies opposing him, but here his disciples, his followers, they left in great numbers. They couldn’t abide this teaching.
Raises a question for us. Are you with the Eucharistic Christ or not?
Do you accept this teaching or not? It’s always been a standing or falling point in the history of the Church. Then —and I submit to you everybody, one of the most dramatic moments in the New Testament—
Jesus turns to the Twelve. So a lot of the crowd, they’ve left him. Now he turns to his most intimate band, the twelve Apostles, and he says to them, “Are you going to leave me too?” As I say, one of the most poignant, moving, even a little frightening lines in the New Testament.
“Are you going to leave me too over this?”
And then Peter speaks, as he often does, for the Twelve. Remember, in Caesarea Philippi: “Who do people say the Son of Man is?” “Oh, some say Moses, some say Elijah, some say one of the prophets.” “Yeah, but who do you say I am?”
And then Peter speaks.
“You’re the Messiah. You’re the Son of the living God.” This is John’s version of that moment, it seems to me.
We don’t have that Caesarea Philippi scene in John, but we’ve got this scene. “Are you going to leave me too?” to the Apostles. And it’s Peter who speaks:
“Lord, to whom shall we go? You have the words of everlasting life.” This is not just an accident. “You have the words of everlasting life.” By those words, those eternal words, the Eucharistic change is effected.
Peter’s confessing the messiahship of Jesus, the divinity of Jesus, and his power to effect the Eucharistic change.
Can you see, at this moment, that the Church, it would’ve faded away if the Twelve and if Peter had said, “No, Lord, that saying of yours about the Eucharist, your body and blood, it’s just too much”?
But Peter speaks. And thank God. Now, up and down the centuries, to this day, those who stand with Peter say the same thing, “Lord, to whom shall we go?
You have the words of everlasting life.” Those words that transform the Eucharistic elements into his very Body and his very Blood.
It’s still, everybody, a standing and falling point. It’s still a matter of decision.
May our answer always be that of Peter:
“Lord, to whom shall we go?”
And God bless you.