Tytuł oryginalny: Have You Stopped Listening to Jesus? — Bishop Barron’s Sunday Sermon
Data publikacji wideo: 2021-09-05
Wideo
Transkrypt po polsku
Pokój z Wami. Przyjaciele, uwielbiam tę Ewangelię na ten weekend — historię Jezusa uzdrawiającego człowieka z wadą mowy, który nie słyszy. Działa na tak wielu różnych poziomach i wszystkie są piękne. Oto pierwsza rzecz, na którą należy zwrócić uwagę, jest to, że Jezus robi coś, co jest stosunkowo rzadkie w Ewangeliach; to znaczy wędruje poza terytorium Izraela. A więc pamiętajcie, powiedział: „Przyszedłem po zagubioną owcę z domu Izraela”. Więc to jest jego pierwsze zobowiązanie. Ale wiemy, że po Zmartwychwstaniu, szczególnie Paweł tutaj przychodzi na myśl , Kościół wychodzi z Izraela na krańce świata. Tak więc od czasu do czasu w Ewangeliach dostajemy coś w rodzaju przedsmaku, pewnego rodzaju wskazówkę tego posunięcia – cóż, szczególnie w tej historii, ponieważ Jezus wędruje z Izraela do tego, co po grecku nazywa się Dekapolem. To po prostu obszar dziesięciu miast. Było to terytorium na wschód od rzeki Jordan — a więc w dzisiejszej Jordanii. W tym czasie znajdowała się pod bardzo dużym wpływem kultury grecko-rzymskiej, ponieważ Rzymianie chcieli zasygnalizować „Nasza kultura poszła na krańce świata”. Był to więc rodzaj wschodniego krańca imperium rzymskiego. Tak więc do tego bardziej greckiego, rzymskiego — możemy dziś powiedzieć, tego bardziej świeckiego rodzaju terytorium — wędruje Jezus. I tam przyprowadzają mu człowieka, który nie słyszy, a jak to często bywa z kimś, kto nie słyszy, mają wadę wymowy. A Jezus słynie z uzdrowienia go. Otóż mówiłem wam to już wiele razy : Ewangelie są bardzo zainteresowane Jezusem Uzdrowicielem. Tak więc, że to się naprawdę wydarzyło, to bez wątpienia; Jezus cały czas uzdrawiał ludzi. A ta historia jest tak żywo pamiętana, że niewątpliwie opisuje prawdziwe wydarzenie historyczne. Ale powiedziawszy to , wszyscy pisarze Ewangelii są geniuszami literackimi i teologicznymi . Więc biorą te historie i przedstawiają je w taki sposób , że działają również na głębszych poziomach. Tak więc w tej historii uzdrowienia powinniśmy zobaczyć
coś w rodzaju głębszej historii uzdrowienia. I myślę, że ta historia naprawdę dotyczy ewangelizacji. Co mam na myśli? Cóż, przeczytajmy to bardziej symbolicznie. Dekapol, dziesięć miast , królestwo bardziej świeckie, poza Izraelem. Myślę, że duża część naszej dzisiejszej kultury zachodniej przypomina Dekapol. Innymi słowy, nie jest to kultura ukształtowana słowem Bożym, ale w dużym stopniu ukształtowana przez wpływy świeckie.
W rezultacie wielu ludzi w naszej kulturze
nie słyszy słowa Bożego.
Są dostrojeni do innych głosów, ale nie do głosu Pana. Jeśli Izrael opowiada się za tą religijnie wykształconą kulturą, która wie, jak słyszeć słowo Boże , Dekapol, to jest to królestwo niesłyszenia – królestwo duchowej głuchoty, jeśli chcesz. Czy słyszymy dużo głosów w naszej kulturze? A odpowiedź brzmi oczywiście tak. Cały czas słyszymy głos materializmu.
Mam na myśli pogląd — chłopcze, czy młodzi ludzie podzielają to masowo — pogląd, że wszystko, co istnieje, to świat materii. Świat, który opisują nauki — materia i ruch — to wszystko, co istnieje. Cel duchowy, głębsze znaczenie, wartość moralna — nie, wszystko sprowadza się do materii, materializmu. I tak znajdź w życiu jak najwięcej przyjemności.
A co z głosem — dużo z panem o tym rozmawiałem — subiektywistycznego indywidualizmu.
„Jestem źródłem wartości. Jestem źródłem prawdy. Prawda jest tym, co mówię, że jest. Określam własne wartości moralne”. To szerzy się w naszej kulturze. Ten głos słychać cały czas. W związku z tym głos relatywizmu moralnego. „Nie ma prawdziwej prawdy moralnej. Jest to, co jest prawdziwe dla mnie, a co jest prawdziwe dla ciebie. A kim jestem, żeby się tobie narzucić? I po prostu uprzejmie tolerujmy nawzajem swoje punkty widzenia”. Tak, ten głos słychać cały czas. W rzeczywistości, myślę, że wszystkie trzy z nich można usłyszeć w kółko w prawie każdym filmie, który oglądasz. Obejrzyj film już dziś i zwróć uwagę na ostateczne przesłanie filmu. Myślę, że usłyszycie jakąś wersję tych głosów. Słuchaj muzyki pop. Posłuchaj tekstów piosenek, na które uczęszczają młodzi ludzie . Myślę, że usłyszysz te głosy bardzo wyraźnie. Przeczytaj książki, które są popularne w naszej kulturze. Posłuchaj gwiazd popu, które dominują w rozmowie. Tak, usłyszysz wiele takich głosów. Jak to działa? Moja zdolność mówienia w sposób elokwentny jest bardzo bezpośrednio skorelowana z moją zdolnością słyszenia.
Prawidłowy? Jeśli słyszę pewne głosy, zacznę je odtwarzać. W ten sposób uczymy się języka.
Jeśli to są wszystkie głosy, które kiedykolwiek słyszymy, to wszystko, co kiedykolwiek powiemy.
Jaki jest sens? My, w naszej kulturze, w dzisiejszym Dekapolu,
jesteśmy często głusi na głos Boga,
na ten wyższy głos, który przemawia boską duchową prawdę, który mówi o wiecznych wartościach moralnych, który mówi o istnieniu, żądaniu i zaproszeniu Boga . Jesteśmy głusi na ten głos. A zatem co? Nie jesteśmy w stanie wyrazić tych prawd. Ponieważ nie możemy ich usłyszeć, nie możemy ich wymówić.
To znaczy, myślę, że jest to bardzo prawdziwe w większości dzisiejszej świeckiej kultury. Dobra? Mając na uwadze bardziej symboliczne odczytanie, wróćmy i odwiedźmy tę historię i sposób, w jaki Mark ją opisuje.
Dlatego „ludzie przyprowadzili do niego głuchego, który miał wadę mowy”. Czy mogę zasugerować, że to prawie, to wszyscy w naszej świeckiej kulturze.
„Zabrał go sam z dala od tłumu”. To bardzo interesujące. Mówisz: „Cóż, to tylko drobny szczegół”. Nie sądzę.
Jaki jest klucz do odzyskania słuchu i mowy przez tego człowieka? Trzeba go wyprowadzić z tłumu.
Dzisiejszy tłum, głosy, które otaczają nas ze wszystkich stron.
Częścią zadania Kościoła jest odprowadzenie od tego świata, aby inny świat mógł się otworzyć.
Przenieść ludzi na inną arenę doświadczeń,
na arenę prawd moralnych i duchowych , prawd o Bogu. Odsuń go od tłumu. Może zwłaszcza młodzi ludzie, którzy mnie teraz słuchają: Z jakim tłumem jesteś?
Z kim się kręcisz? Kogo słuchasz cały czas? Nieważne, czy jesteś na Facebooku, na Twitterze, na Instagramie, oglądasz filmy, słuchasz piosenek. Jaki jest tłum, który cię otacza? Może czas dać się wyprowadzić z tego tłumu. Dobra, teraz posłuchaj. Zabrał go z dala od tłumu. „Włożył palce w uszy mężczyzny i plując, dotknął jego języka”. Teraz pozostań przy tym, co prawda, dziwnym obrazie. Jezus wkłada palce do uszu mężczyzny, a potem – nie jesteśmy do końca pewni , co to oznacza – plucie, dotknął jego języka.
Oto jak o tym myślę. Pomyśl o Jezusie tak, jakby podłączył się do tego człowieka.
Jezus, jak powiedziałem milion razy, nie jest jednym nauczycielem wśród wielu, jednym wielkim duchowym guru. Nie? Nie; jest jak pole siły.
On jest tym, w którym żyjemy, przez którego znamy. On jest winoroślą; jesteśmy oddziałami. Cóż, ten obraz Jezusa, który teraz podłącza się jakby do uszu mężczyzny — to jest zabranie kogoś z tłumu
i podłączenie go
do prądu elektrycznego, który pochodzi od Jezusa.
To całe życie Kościoła, prawda? To jest ewangelizacja: aby przyprowadzić ludzi do Chrystusa , aby mogli być ponownie podłączeni do Jego energii,
mogli zacząć go słyszeć i rezonować z nim.
„Plucie, dotknąłem jego języka”. Czy to może starożytny gest leczniczy? Cóż, nie wiemy dokładnie, ale Jezus może zapożyczać to ze swojej kultury. Ale to, co tu kocham : intensywność kontaktu fizycznego.
Jezus jakby włożył swoje życie w tego człowieka. Czym są sakramenty Kościoła, które obejmują te wewnętrzne elementy fizyczne – wodę i olej , nałożenie rąk, konsekrowany chleb i wino? Czym są sakramenty, jeśli nie sposobem, w jaki Jezus wciera w nas swoje życie. Po prostu uwielbiam zatykanie uszu i plucie na język. To taki trzeźwy, fizyczny kontakt. Cóż, to właśnie znaczy być z nim w związku. Nie oznacza to tylko „Och, przyjąłem w swoim życiu nowego interesującego nauczyciela”.
Nie? Nie; Zacząłem w nim żyć. „Już nie ja żyję”, mówi Paweł, „ale żyje we mnie Chrystus”. Wkładanie do ucha, plucie na język; to jest intensywny kontakt z Jezusem.
Teraz słuchaj; Uwielbiam to. „Wtedy spojrzał w niebo , jęknął i rzekł do niego: Efta! ’ — to znaczy: ‚Bądź otwarty!’” Pierwsza „Effata” — w Ewangeliach trzy razy jest zachowana aramejska mowa Jezusa, jego własna mowa . Pamiętajcie, że pierwszą jest „Talitha kumi” dla młodej dziewczyny; „Mała dziewczynko, wstawaj!” Drugi to „Eli, Eli, lema sabachthani?” z krzyża. „Boże, mój Boże, dlaczego mnie opuściłeś?” A potem ten. To ciekawe, prawda? Tylko trzy razy w greckiej Ewangelii zachowany jest oryginalny język Jezusa. „Effata”. „Bądź otwarty”. Widzisz, co to jest? Paul Tillich, teolog protestancki, mówił o samozadowolonej skończoności. Miał na myśli taki pogląd na świat: „Tu jestem w skończonym świecie materii i dóbr tego świata. I nie przeszkadza mi to. Czuję się samozadowolony w mojej skończoności”. Inny wielki myśliciel protestancki, Karl Barth, powiedział, że głównym grzechem śmiertelnym dzisiejszych czasów jest lenistwo – rodzaj duchowego lenistwa.
„Bądź otwarty”. „Effata”. Otwórz swój umysł, serce i uszy, aby usłyszeć wyższy głos.
Ale kocham to. Więc Jezus — teraz wyobraź sobie — ma palce w uszach tego człowieka. On jest Synem Bożym. On jest Słowem, które stało się ciałem. Spogląda w niebo — to zawsze oznacza patrzenie na swojego Ojca — a potem jęczy. „Ach”. Co jęczy, ale tylko pozwalam oddechowi biegać po strunach głosowych.
Nic na to nie poradzę, ale postrzegam to jako obraz Trójcy. Syn patrzący w górę na Ojca, a potem tchnienie Ducha Świętego. Pamiętaj, że Paweł mówi o wzdychaniu Ducha Świętego w nas. Cóż, oto jest. Ten głuchy człowiek, który nie może mówić – to my wszyscy dzisiaj, lub wielu z nas w kulturze świeckiej. Nie możemy usłyszeć słowa Bożego i dlatego nie możemy go wypowiedzieć. Jaki jest sens ewangelizacji? Jest podłączenie tych głuchych i nieartykułowanych ludzi do pola siły, którym jest Chrystus, aby z kolei mogli zostać wciągnięci w samo życie Trójcy.
Jest program.
Jest program ewangelizacji dla wszystkich.
Może czujesz, kiedy mnie teraz słuchasz, że nie jesteś wystarczająco ewangelizowany. Może czujesz: „Tak, jestem trochę głuchy na słowo Boże”. Chodź. Przyjdź do Chrystusa. W tej historii ludzie przyprowadzili go do Chrystusa. Dobra, idziesz. Idziesz sam. Podłącz się do jego mocy. A może słyszysz słowo Boże, ale wielu ludzi wokół ciebie tego nie robi. Przynieś je. Ty. Ale już. Dziś. Tak jak ci przyjaciele, przyprowadzasz ludzi do Chrystusa. Przyprowadźcie ich do Kościoła, przyprowadźcie do sakramentów, podłączcie ich do mocy Chrystusa, aby mogli słyszeć, a ostatecznie, aby mogli przez to mówić , Słowo Boże. Niech cię Bóg błogosławi.
Transkrypt po angielsku
Peace be with you. Friends, I love this Gospel for this weekend —the story of Jesus healing the man with the speech impediment who can’t hear. It operates at so many different levels, and they’re all beautiful. Here’s a first thing to notice about it, is Jesus does something which is relatively rare in the Gospels; that is, he wanders outside of the territory of Israel. So mind you, he said, “I’ve come for the lost sheep of the house of Israel.” So that’s his first obligation. But we know that after the Resurrection, especially Paul here comes to mind, the Church goes outward from Israel to the ends of the world. So occasionally in the Gospels, we get a kind of foretaste, a kind of hint of this move —well, especially in this story, because Jesus wanders out of Israel into what’s called in Greek the Decapolis. It just means the area of the ten cities. This was a territory to the east of the River Jordan —so in present-day Jordan. At the time, it was very much under the influence of the Greco-Roman culture, because the Romans wanted to signal “Our culture has gone to the ends of the world.” So it was kind of the Eastern extreme of the Roman empire. So into this more Greek, Roman —we might say today, this more secular sort of territory—Jesus wanders. And there, they bring to him a man who cannot hear, and as is often the case with someone who can’t hear, they have a speech impediment. And Jesus famously cures him. Now, I’ve said this many times to you before: the Gospels are intensely interested in Jesus the healer. So that this really happened, that’s without doubt; Jesus healed people all the time. And this story is so vividly remembered that it undoubtedly is describing a real historical event. But having said that, the Gospel writers are all literary and theological geniuses. And so they take these stories, and they present them in such a way that they operate at deeper levels as well. And so we’re meant to see in this story of healing,
a kind of deeper story of healing. And I think this story is really all about evangelization. Now, what do I mean? Well, let’s read it more symbolically. The Decapolis, the ten cities, the realm that’s more secular, outside of Israel. I think much of our Western culture today is like the Decapolis. In other words, not a culture shaped by the word of God, but shaped very much by secularist influences.
As a result, a lot of people in our culture
can’t hear the word of God.
They are attuned to other voices, but not the voice of the Lord. If Israel stands for this religiously trained culture that knows how to hear the word of God, the Decapolis, that’s the realm of unhearing —the realm, if you want, of spiritual deafness. Now, do we hear lots of voices in our culture? And the answer is obviously yes. We hear all the time the voice of materialism.
I mean the view —boy, do young people share this in massive numbers— the view that all there is, is the world of matter. The world the sciences describe —matter and motion— that’s all there is. Spiritual purpose, deeper meaning, moral value —no, everything just comes down to matter, materialism. And so find as much pleasure as you can in life.
How about the voice —I’ve talked about it a lot with you— of subjectivist individualism.
“I am the source of value. I’m the source of truth. Truth is what I say it is. I determine my own moral values.” That’s rampant in our culture. That voice is heard all the time. Relatedly, the voice of moral relativism. “There’s no real moral truth. There’s what’s true for me, and what’s true for you. And who am I to impose myself on you? And let’s just kind of blandly tolerate each other’s points of view.” Yeah, that voice is heard all the time. In fact, all three of these, I think, can be heard echoing over and over again in almost every movie you watch. Watch a movie today and be attentive to the ultimate message of the movie. I think you’re going to hear some version of these voices. Listen to pop music. Listen to the lyrics of the songs that young people are attending to. I think you’ll hear these voices very clearly. Read the books that are popular in our culture. Listen to the pop stars who dominate the conversation. Yeah, you’ll hear a lot of these voices. Now, how’s it work? My ability to speak articulately is correlated very directly to my ability to hear.
Right? If I hear certain voices, I’m going to start reproducing them. That’s the way that we learn language.
If these are all the voices we ever hear, that’s all we’re ever going to say.
What’s the point? We, in our culture, this Decapolis of today,
are often deaf to the voice of God,
deaf to this higher voice that speaks a divine spiritual truth, that speaks of eternal moral values, that speaks of the existence and demand and invitation of God. We’re deaf to that voice. And therefore, what? We are inarticulate in our capacity to express these truths. Because we can’t hear them, we can’t speak them.
I mean, I think this is massively true throughout much of the secular culture of today. Okay? With that more symbolic reading in mind, let’s go back and visit this story and the way Mark describes it.
So the “people brought to him a deaf man who had a speech impediment.” Can I suggest it’s almost, it’s everybody in our secular culture.
“He took him off by himself away from the crowd.” It’s very interesting. You say, “Well, that’s just a little minor detail.” I don’t think so.
What’s the key to this man recovering his hearing and his speech? He’s got to be led away from the crowd.
The crowd today, the voices that surround us on all sides.
Part of the job of the Church is to lead away from that world that another world might open up.
To move people into another arena of experience,
into the arena of moral and spiritual truths, the truths about God. Move him away from the crowd. Maybe young people, especially, listening to me right now: What kind of crowd are you with?
Whom are you hanging around with? Whom are you listening to like all the time? Whether you’re on Facebook, you’re on Twitter, you’re on Instagram, you’re watching the films, you’re listening to songs. What is the crowd that surrounds you? Maybe it’s time to allow yourself to be led away from that crowd. Okay, now listen. Took him away from the crowd. “He put his fingers in the man’s ears and, spitting, touched his tongue.” Now, stay with that admittedly kind of weird image. Jesus puts his fingers in the man’s ears, and then—we’re not quite sure exactly what this means— spitting, touched his tongue.
Here’s how I think about it. Think of Jesus as it were plugging himself into this man.
Jesus, as I’ve said a million times, is not one teacher among many, one great spiritual guru. No, no; he’s like a field of force.
He’s the one in whom we live, through whom we know. He’s the vine; we’re the branches. Well, this image of Jesus now plugging himself as it were into the man’s ears —this is taking someone today away from the crowd
and plugging him or her into
the electrical current that comes from Jesus.
That’s the whole life of the Church, isn’t it? That’s evangelization: to bring people to Christ that they might be plugged anew into his energy,
they might begin to hear him and resonate with him.
“Spitting, touched his tongue.” Was this maybe an ancient healing gesture? Well, we don’t know exactly, but Jesus may be borrowing it from his culture. But what I love here: the intensity of the physical contact.
Jesus, as it were, like rubbing his own life into this man. What are the sacraments of the Church, which involve these visceral physical elements —water, and oil, and the imposition of hands, and bread and wine consecrated? What are the sacraments but the means by which Jesus is rubbing his life into us. I just love the plugging in the ears and the spitting on the tongue. It’s such a visceral, physical contact. Well, that’s what it means to be in relationship with him. It doesn’t just mean “Oh, I’ve taken on a new interesting teacher in my life.”
No, no; I’ve come to live in him. “It’s no longer I who lives,” says Paul, “but Christ who lives in me.” Plugging into his ear, spitting on his tongue; this is the intense contact with Jesus.
Now listen; I love this. “Then he looked up to heaven and groaned, and said to him, ‘Ephphatha! ’ — that means, ‘Be opened!’” First “Ephphatha” —there are three times in the Gospels when the Aramaic of Jesus, his own speech, is preserved. First is the “Talitha kumi,” remember, to the young girl; “Little girl, get up!” The other one is “Eli, Eli, lema sabachthani?” from the cross. “God, my God, why have you abandoned me?” And then this one. It’s interesting, isn’t it? Three times only in the Greek of the Gospels that the original language of Jesus is preserved. “Ephphatha.” “Be opened.” You see what that is? Paul Tillich, the Protestant theologian, talked about self-complacent finitude. He meant the view of the world that “Here, I’m in the finite world of matter and the goods of this world. And I’m okay with that. I’m self-complacent in my finitude.” Another great Protestant thinker, Karl Barth, said the prime deadly sin of today is sloth —a kind of spiritual laziness.
“Be opened.” “Ephphatha.” Open your mind and your heart and your ears to hear a higher voice.
But I love this. So Jesus —now, imagine— he’s got the fingers in the man’s ears. He’s the Son of God. He’s the Word made flesh. He looks up to heaven —that always means looking to his Father— and then he groans. “Ahh.” What’s groaning but just allowing breath to kind of run over the vocal cords.
Can’t help but see this as an image of the Trinity. The Son looking up to the Father, and then the breath of the Holy Spirit. Remember Paul talks about the groanings of the Holy Spirit in us. Well, here it is. This deaf man who can’t speak —that’s all of us today, or many of us in the secular culture. We can’t hear the word of God and therefore we can’t speak it. What’s the point of evangelization? Is to plug these deaf and inarticulate people into the field of force who is Christ, so that in turn, they might be drawn into the very life of the Trinity.
There’s the program.
There’s the program everybody for evangelization.
Maybe you feel, as you listen to me right now, that you’re not sufficiently evangelized. Maybe you feel, “Yeah, I’m kind of deaf to the word of God.” Come. Come to Christ. In the story, people brought him to Christ. Okay, you go. You go on your own. Get plugged into his power. Or maybe, maybe, you hear the word of God, but a lot of people around you don’t. Bring them. You. Now. Today. As these friends did, you bring people to Christ. Bring them to the Church, bring them to the sacraments, plug them into the power of Christ, that they might hear, and eventually that they might therefore be able to speak, the word of God. And God bless you.