Tytuł oryginalny: Are You Blinded by Cities of Sin? — Bishop Barron’s Sunday Sermon
Data publikacji wideo: 2021-10-24
Wideo
Transkrypt po polsku
Pokój z Wami. Przyjaciele, dzisiejsza Ewangelia zawiera tę cudowną historię uzdrowienia niewidomego Bartymeusza. To ikona o ogromnej mocy. Chodzi mi o to, że jest to rodzaj świętego obrazu życia duchowego , procesu zbawienia, wszystkiego tego. To wspaniałe. Ciekawe jest to, że ma na imię. Tutaj śledzę Richarda Bauckhama , wielkiego biblistę, który powiedział, że czasami ludzie, których uzdrawia Jezus, nie są wymieniani. Pomyśl o niewidomym od urodzenia lub demonicznym Kafarnaum. Ale inne przypadki są nazwane. Pomyśl o Zacheuszu. I tutaj Bartymeusz jest nazwany. Jak to się stało? Jego spekulacje brzmiały: Cóż, ponieważ wciąż byli w pobliżu, może w czasie pisania Ewangelii. Czasami mamy taką fantazję, że po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa wszyscy, którzy go znali, wsiedli do statku kosmicznego i odlecieli. Nie, byli w pobliżu, zostali zapamiętani. Mogli zweryfikować własne historie. I tak Bartymeusz był prawdopodobnie dobrze pamiętanym członkiem wspólnoty chrześcijańskiej. W każdym razie mówi o faktyczności , historyczności tej wielkiej historii. Ale, jak mówię, jest to jednocześnie wspaniała duchowa ikona, którą powinniśmy czytać symbolicznie. A więc pierwszy szczegół. Siedzi pod murami Jerycha. Teraz każdy uważny czytelnik Biblii od razu myśli: „Ok, Jerycho, to jest miasto, które zostało podbite przez Jozuego i Izraelitów w Księdze Jozuego,
gdzie trąbią w trąby i mury się wali”. Jerycho jest zatem symbolem grzechu. To miasto grzechu. To dysfunkcyjna rodzina ludzka. Dlaczego Bartymeusz jest niewidomy? Ponieważ w tych miastach grzechu, w tych dysfunkcyjnych społecznościach jesteśmy ślepi na duchową rzeczywistość. Jesteśmy ślepi na sens życia. A więc Bartymeusz to my wszyscy, prawda? On jest „jederem Mannem ”, jest każdym z nas, którzy w różnym stopniu żyjemy w upadłym mieście świata i dlatego jesteśmy ślepi.
Nie podoba ci się, że błaga? „Jezu, synu Dawida, ulituj się nade mną”.
To jest właściwy punkt wyjścia, wszyscy. Jesteśmy grzesznikami, niezdolnymi do zbawienia. Każdy, kto kiedykolwiek przeszedł przez dwunastostopniowy proces, wie o tym, prawda? Nie potrafię rozwiązać własnego problemu. Nie mogę się wydostać tego uzależnienia. Muszę oddać się wyższej sile. Grzech jest nałogiem. Sama
nie potrafię go rozwiązać. Dlatego Kościół zawsze sprzeciwiał się pelagianizmowi. rodzaj podciągnięcia się moralnie za pomocą własnych butów i uczynienia mojego życia lepszym. Nie, nie możesz . Właściwą postawą nas grzeszników jest zatem błaganie. Zbliża się Adwent , wielki hymn adwentu: „Och, przyjdź, Och, chodź, Emmanuelu i okupuj Izraela jako jeńca”. To jest właściwe. Jesteśmy jak ludzie przetrzymywani dla okupu. Jesteśmy w niewoli, niezdolni do ocalenia siebie. przywołując w myślach tę osobę? Dlaczego? Ponieważ intonujemy, śpiewamy lub recytujemy jej słowa. Mówimy: „Kyrie eleison, Christe eleison, Kyri eleison. Panie, zmiłuj się. Chryste, zmiłuj się. Panie, zmiłuj się nade mną. Powtarzamy słowa niewidomego Bartymeusza, ponieważ uznajemy, że właśnie tam jesteśmy
w mieście grzechu
. Wtedy mówi się nam: „wielu go skarciło , mówiąc mu, żeby milczał”.
Och, to nie powinno nas dziwić. Spójrz, kiedy żyjesz w mieście grzechu, żyjesz w miejscu, w którym wszyscy dzielą tę samą dysfunkcję.
Grzech ma sposób na utrwalanie się , chronienie się. Mam na myśli to, że zarówno indywidualnie, jak i systemowo i zbiorowo. Miasto grzechu chroni swoje własne interesy.
Kiedy ktoś zbiera się na odwagę, by powiedzieć: „Panie, potrzebuję pomocy. Panie, pomóż mi wyjść z tej sytuacji
”, nie może oczekiwać wsparcia otaczających go ludzi. Znasz stare duchowe powiedzenie, które wielokrotnie cytowałem, że droga do uzdrowienia jest zawsze zablokowana.
nie przez większość czasu — zawsze zablokowane. Cóż, jedną z form, jaką to przybiera, jest opór tłumu.
Spróbuj kiedyś. Próbujesz wyrwać się ze struktur grzechu. Próbujesz odwrócić swoje życie wyższą moc, oddaj swoje życie Chrystusowi. Ile otrzymujesz wsparcia?
Och, dostajesz trochę, jasne. Ale częściej niż nie, otrzymasz dokładnie reakcję tego tłumu. „Chodź. Och, chodź, zostaw go w spokoju i przestań. To zawstydzające”.
Ale nie daj się temu zastraszyć. Posłuchaj teraz Bartymeusza: „Ale on wołał jeszcze głośniej”.
Pierwszą wielką cnotą jest to, że jest żebrakiem i o tym wie; nie może się uratować . Drugą wielką cnotą jest jego wytrwałość.
Jak często, nawiasem mówiąc, w Biblii wszyscy podkreślają wytrwałość w modlitwie. Właściwie powiedziałbym, że jest to jedna z wielkich zasad lub praw modlitwy. Mamy się modlić z wytrwałością. Mamy pukać , szukać i prosić. Święty Augustyn powiedział, że to dlatego, że Pan chce, aby nasze dusze się rozwijały, aby otrzymać dar, który chce nam dać. I tak Bartymeusz, pomimo sprzeciwu tłum, mimo że siedzi tam w zaślepieniu pewnie od lat lub dekad, mimo to, jak wie, że Jezus jest blisko, to błaga i błaga i błaga.
Dobrze. Ty i ja musimy zrobić dokładnie to samo Zwłaszcza gdy tłum z nas kpi.
Wtedy ten moment jest kluczowy. Posłuchaj. „Jezus zatrzymał się i powiedział: ‘Zadzwoń do niego’”. Intryguje mnie to. jego obraz Jezusa zatrzymującego się. Więc on idzie i może minię Jerycho,
ale się zatrzymuje.
Staje się nieruchomym punktem. Pamiętajcie — jest to również w Ewangelii Marka — historia Jezusa wycofującego się z miasta. Ale potem mówi: „Ludzie napadali na niego ze wszystkich stron”. Widzisz, jakby był punktem nieruchomym , jest punktem centralnym. A potem gromadzi do siebie ludzi. Rysuje je magnetycznie. Pomyśl o tym, że w naszym chaotycznym świecie — i to jest jeden ze skutków grzechu, czy żyjemy w tego rodzaju oderwanej, zagmatwanej duchowej przestrzeni — Jezus jest nieruchomym punktem. Pomyśl o scenie sztormu na morzu , uczniowie pośród sztormu i fale krzyczą w zamieszaniu. Co robi Jezus, ale śpi. Wciąż punkt.
Nadal jest tym punktem w chaotycznym i zmieniającym się świecie. Zatrzymał się więc i powiedział: „Zadzwoń do niego”.
Mówisz, że to całkiem zwyczajny szczegół. Nie? Nie. Nie, jeśli słuchamy uszami Ewangelii i patrzymy oczami Ewangelii. „Kalein” po grecku „dzwonić”. To jest rdzeń słowa „ekklesia”, greckiego słowa oznaczającego kościół.
„Kalein”, „zadzwonić”. „Ek” oznacza „z”. Ekklesia jest tą wspólnotą, która została powołana, słuchajcie teraz, ze świata i do społeczności z Chrystusem.
To wciąż prawda. My, którzy jesteśmy w ekklesia, zostaliśmy „ek-kaleoed” , zostaliśmy wezwani z Jerycha. Zostaliśmy wezwani przez Chrystusa z miasta grzechu do komunii z Nim.
Jezus stoi nieruchomo i wzywa nas do siebie grzesznikami.
Tak więc Bartymeusz przywodzi na myśl nas wszystkich, niewidomych, żebraków, grzeszników, szukających zbawienia, a teraz powołanych do Kościoła, aby je znaleźć.
Uwielbiam to. Słuchać. „Odrzucił płaszcz, zerwał się i przyszedł do Jezusa”. Teraz posłuchamy podtekstów Chrztu.
W starożytnym Kościele, kiedy byłeś ochrzczony , zdejmowałeś ubranie,
a potem byłeś jakby nasmarowany krzyżmem. Zostałeś zanurzony w wodach , zanurzony. Potem wyszedłeś z wód, a oni ubrali cię w białą szatę , trochę podobną do alby, którą nosił kapłan.
Chodzi o to, że zrzucasz swoje stare ja, zostajesz ochrzczony w Chrystusa, a następnie przyodziany w zbawienie. Więc znowu posłuchaj. „On” – Bartymeusz – „odrzucił swój płaszcz”. To znaczy, że odpuszczam moje dawne życie. Zostałem „kaleoed”. Zostałem powołany przez Chrystusa, więc chętnie porzuciłem moje stare ja. A potem uwielbiam ten szczegół: „on zrywa się”.
Energia, która pojawia się, gdy odpowiadamy na wezwanie Chrystusa. Wszyscy grzesznicy, spójrz, wszyscy jedziemy na tym samym wózku. I wszyscy mamy chorobę morską, jak powiedział Chesterton.
Ale to, co grzech nam robi , przygnębia nas. Nie chodzi mi tylko o to z psychologicznego punktu widzenia. To znaczy, obniża wszystkie nasze moce i nasze energie. Ponieważ jesteśmy stworzeni dla Boga. Jesteśmy przystosowani do Boga. Jesteśmy przygotowani do życia w miłości. Kiedy jesteśmy uwikłani w te wszystkie uzależnienia, przywiązania i zaabsorbowanie sobą, to tylko nas obciąża.
I tak, odrzucając stare ja — zapraszam do tego teraz —
on się podskakuje. Jasne, jest teraz pełen życia, pełen energii, pełen możliwości. To jest to, co Jezus wciąż nam oferuje. Zrywa się i podchodzi do niego.
A potem:
„Co chcesz, żebym dla ciebie zrobił?” Wiele lat temu uczestniczyłem w rekolekcjach, a prowadzący rekolekcje ułożył swoje przemówienia zgodnie z pytaniami zadawanymi przez Jezusa w Ewangeliach. To był dobry rekolekcje.
W Ewangeliach zadaje szereg pytań. Oto jeden z nich i czy to dobrze. Wyobraź sobie teraz Pana tuż przed tobą, zadającego ci to pytanie: „Co chcesz, żebym dla ciebie zrobił?”
To także odniesienie do chrztu, prawda? Ponieważ kiedy dziecko lub dorosły przychodzi do chrztu , duchowny mówi: „Jakie imię nadajesz tej osobie?” A potem: „Czego szukasz w Kościele Bożym dla tej osoby?” Czego chcesz? Więc to jest drugie odniesienie do chrztu, zrzucenie starego ubrania , starego ja. A teraz słysząc to pytanie od Chrystusa: „Czego chcesz?” Czego chcesz? Odpowiedz mu teraz. Czego chcesz? powiedziałbyś? To nie jest takie łatwe, nie takie łatwe. O co byś poprosił? „Och, chcę bogactwa na świecie. O Panie, uczyń mnie popularną. Och, Panie, uczyń mnie potężnym. Och, Panie, po prostu zabierz mój ból”. Odpowiadalibyśmy na wiele sposobów, ale to nie są właściwe odpowiedzi.
Czego chcesz? Posłuchaj Bartymeusza. „Mistrzu, chcę zobaczyć
”. mówiąc o widzeniu na poziomie fizycznym, jasne. Ale w Biblii jest to zawsze używane jednocześnie jako symbol duchowy.
Widzisz, w naszym grzechu, grzesznicy, nie widzimy rzeczy właściwie. Możemy być najbardziej odnoszący sukcesy na świecie, ale nie widzimy rzeczy takimi, jakimi są naprawdę. Nie widzimy ich właściwie w odniesieniu do Boga. Nie rozumiemy samych siebie. Jesteśmy przytłoczeni. Mamy całe bogactwo, przyjemność, moc na świecie, ale jej nie dostajemy. Widzisz, nie dostajemy jej. Nie rozumiemy Boga ani siebie, ani naszego właściwego związku. A zatem jego cudownie przenikliwa odpowiedź powinna być nasza . Mistrzu, chcę zobaczyć”.
Każdy z nas powinien dziś odpowiedzieć w ten sposób Chrystusowi. Czego chcesz? Mistrzu, chcę zobaczyć.
I tak jego wzrok jest mu przywrócony, jego wzrok fizyczny i Pan mówi: „Twoja wiara cię zbawiła.”
Wiara, zaufanie.
Spójrz, w naszej wersji Jerycha, naszej wersji miasta grzechu, nasze życie jest oparte na autonomii: „Moje życie, moje wybory. Nie mów mi, co mam robić. Ja decyduję. Określam wartość i prawdę”. Daj spokój. Właśnie dlatego jesteśmy ślepi.
Co cię uratowało? A słowo „zapisz” jest powiązane ze słowem „maść”, S-A-L-V-E. To znaczy, że twoja wiara cię uzdrowiła. Kiedy wyjdziesz z tego nudnego zaabsorbowania własnymi pragnieniami i własną autonomią i zaufasz, nauczysz się ufać sile, która już w tobie działa, która może zrobić nieskończenie więcej, niż możesz „prosić lub wyobrażać sobie” — św. Paweł do Efezjan.
To jest wiara.
Uzdrowił Bartymeusza. Uzdrowi cię. Zaufaj mi. Uzdrowi cię. Ostatni krok. Po odzyskaniu wzroku natychmiast „podążał za nim w drodze”. Tak to działa , prawda? Ślepy Bartymeusz pod murami Jerycha, przygnębiony, niezdolny do ruchu, smutny. nie byłby w stanie, nie mógłby powiedzieć, dokąd idzie.Ale teraz został „kaleoed” , został powołany do Kościoła, do społeczności z Chrystusem, zrzucił swoje stare ja , odpowiedział na wezwanie Chrystusa , po przywróceniu wzroku wie, kim jest. Wie, o co mu chodzi.
Teraz jest gotowy do bycia uczniem. Wie, dokąd iść, bo podąża za Jezusem w drodze. To my wszyscy, powołani do naśladowania Pana.
Wszyscy , wróć do tej historii, tej wspaniałej relacji . Przejrzyj ją tak, jak ja, krok po kroku, a zobaczysz całe życie duchowe. I niech Bóg cię błogosławi.
Transkrypt po angielsku
Peace be with you. Friends, our Gospel today contains this marvelous story of the healing of blind Bartimaeus. It’s an icon of tremendous power. What I mean is it’s a sort of sacred picture of the spiritual life, of the process of salvation, all of it. It’s gorgeous. The fact that he’s named is interesting. Here I’m following Richard Bauckham, the great biblical scholar, who said, sometimes the people that Jesus cures aren’t named. Think of the man born blind or the Capernaum demoniac. But other cases, they are named. Think of Zacchaeus. And here, Bartimaeus is named. Now, how come? His speculation was: Well, because they were still around, maybe at the time the Gospels were written. We have this fantasy sometimes that after Jesus died and rose, everyone that knew him got in a spaceship and flew away. No, they were around, they were remembered. They could verify their own stories. And so, Bartimaeus was probably a well-remembered member of the Christian community. Anyway, it speaks to the facticity, the historicity of this great story. But, as I say, it’s also at the same time a marvelous spiritual icon that we should read symbolically. So the first detail. He’s sitting by the walls of Jericho. Now, any attentive biblical reader right away is thinking, “Okay, Jericho, that’s the city that was conquered by Joshua and the Israelites in the Book of Joshua,
where they blow the trumpets and the walls come tumbling down.” Jericho, therefore, is a symbol of sin. It’s the city of sin. It’s the dysfunctional human family. How come Bartimaeus is blind? Because in these cities of sin, in these dysfunctional communities, we are blind to spiritual reality. We’re blind to the meaning of life. And so Bartimaeus is all of us, right? He’s “jeder Mann,” he’s everybody, all of us who live to varying degrees within the fallen city of the world and are therefore blind.
Don’t you love that he begs? “Jesus, son of David, have pity on me.”
That’s the appropriate starting point, everybody. We’re sinners, unable to save ourselves. Anyone who’s ever gone through a twelve-step process knows about this, right? I can’t solve my own problem. I can’t get myself out of this addiction. I have to give myself over to a higher power. Sin is an addiction.
I can’t solve it on my own. That’s why the Church has always stood against Pelagianism. That’s the view that, well, I can just kind of pull myself up morally by my own bootstraps and make my life better. No, you can’t. The proper stance of us sinners, therefore, is to beg. Advent’s coming up, the great hymn of advent, “Oh come, oh come, Emmanuel and ransom captive Israel.” That’s appropriate. We’re like people held for ransom. We’re captive, unable to save ourselves. Isn’t it beautiful too, everybody, Catholics now, that we basically commence the Mass by calling to mind this person? Why? Because we chant or we sing or we recite his words. We say, “Kyrie eleison, Christe eleison, Kyrie eleison.” Lord, have mercy. Christ, have mercy. Lord, have pity on me. We’re repeating the words of blind Bartimaeus, because we acknowledge that’s where we are
in the city of sin.
We’re then told, “many rebuked him, telling him to be silent.”
Oh, this shouldn’t surprise us. Look, when you’re living in the city of sin, you’re living in a place where everyone is sharing the same dysfunction.
Sin has a way of perpetuating itself, of protecting itself. Am I right? I mean that both individually and sort of systemically and collectively. The city of sin protects its own interests.
When someone musters the courage to say, “Lord, I need help. Lord, help me out of this situation,”
he’s not to expect the support of people around him. You know the old spiritual adage I’ve cited at many times, that the road to healing is always blocked.
Mind you, not sometimes, not most of the time —always blocked. Well one of the forms this takes is the resistance of the crowd.
Try it sometime. You’re trying to break free of the structures of sin. You’re trying to turn your life over to a higher power, turn your life over to Christ. How much support do you get?
Oh, you get some, sure. But more often than not, you’ll get exactly the reaction of this crowd. “Come on. Oh, come on, leave him alone and stop this. It’s embarrassing.”
But don’t be cowed by it. Listen now to Bartimaeus: “But he kept calling out all the more.”
The first great virtue is he’s a beggar and he knows it; he can’t save himself. A second great virtue is his perseverance.
How often, by the way, in the Bible, everybody, perseverance in prayer is emphasized. In fact, I’d say it’s one of the great rules or laws of prayer. We’re meant to pray with persistence. We’re meant to knock and to seek and to ask. St. Augustine said it’s because the Lord wants our souls to expand so as to receive the gift he wants to give us. And so Bartimaeus, despite the opposition of the crowd, despite the fact that he’s been sitting there in his blindness probably for years or decades, despite that, when he knows that Jesus is close, he begs and he begs and he begs.
Good. You and I need to do exactly the same thing. Especially when the crowd is mocking us.
Then this now pivotal moment. Listen. “Jesus stopped and said, ‘Call him.’” I’m intrigued by this image of Jesus stopping. So he’s walking through and maybe I’ll pass Jericho,
but he stops.
He becomes a still point. Remember —it’s also in Mark’s Gospel— the story of Jesus retreating from the city. But then it says, “People came at him from all sides.” See as though he’s the still point, he’s the central point. And then he gathers people to him. He magnetically draws them. Think of in our chaotic world —and that’s one of the effects of sin, is we live in this sort of disassociated, confusing spiritual space— Jesus is the still point. Think of the scene of the storm at sea, the disciples in the midst of the storm and the waves are crying out in confusion. What’s Jesus doing, but he’s asleep. The still point.
He’s still that still point in a chaotic and changing world. So he stopped and said, “Call him.”
Now, you say that’s pretty ordinary detail. No, no. Not if we’re listening with Gospel ears and seeing with Gospel eyes. “Kalein” in the Greek, “to call.” That’s the root of the word “ekklesia,” the Greek word for church.
“Kalein,” “to call.” “Ek” means “out of.” The ekklesia is that community which has been called, listen now, out of the world and into fellowship with Christ.
It’s still true. We who are in the ekklesia, we’ve been “ek-kaleoed,” we’ve been called out of Jericho. We’ve been called out of the city of sin by Christ and into communion with him.
Jesus still stands still and calls us sinners to him.
So Bartimaeus is evocative of all of us, blind, beggars, sinners, seeking salvation and now being called into the Church to find it.
I love this. Listen. “He threw aside his cloak, sprang up, and came to Jesus.” Now we’re going to hear the overtones of Baptism.
In the ancient Church, when you were baptized, you took off your street clothes
and then you were kind of oiled up with the chrism. You were put down into the waters, you were immersed. Then you came up out of the waters, and they clothed you in a white garment, a bit like an alb that a priest would wear.
The idea is you’re throwing off your old self, you’re being baptized into Christ and then clothed with salvation. So again, listen. “He” —Bartimaeus— “threw aside his cloak.” That means I’m letting go of my old life. I’ve been “kaleoed.” I’ve been called by Christ. So I willingly let go of my old self. And then I love the detail of, “he springs up.”
The energy that comes when we respond to the call of Christ. All of us sinners, look, we’re all in the same boat. And we’re all seasick, as Chesterton said.
But, what sin does to us, it depresses us. I don’t just mean that psychologically. I mean, it depresses all of our powers and our energies. Because we’re built for God. We’re wired for God. We’re wired for a life of love. When we’re caught up in all these addictions and attachments and self-preoccupations, it just weighs us down.
And so, throwing off the old self —I invite you to do it right now—
he springs up. Sure, he’s full of life now, full of energy, full of possibility. That’s what Jesus still offers us. He springs up and comes to him.
And then this:
“What do you want me to do for you?” Years ago, I attended a retreat, and the retreat master structured his talks along the questions Jesus asks in the Gospels. It was a good retreat.
Throughout the Gospels, he asks a series of questions. Here’s one of them, and boy is it good. Imagine now the Lord right in front of you right now, asking you this question: “What do you want me to do for you?”
It’s also a baptismal reference, isn’t it? Because when the child or the adult comes to be baptized, the minister says, “What name do you give this person?” And then, “What do you seek of God’s Church for this person?” What do you want? So it’s the second baptismal reference, the throwing off of the old clothes, the old self. And now hearing this question from Christ, “What do you want?” What do you want? Answer him right now. What would you say? It’s not so easy, not so easy. What would you ask for? “Oh, I want all the wealth in the world. Oh, Lord, just make me popular. Oh, Lord, just make me powerful. Oh, Lord, just take away my pain.” We’d answer a lot of ways, but those aren’t the right answers.
What do you want? Listen to Bartimaeus. “Master, I want to see.”
Now, he’s talking about seeing at the physical level, sure. But in the Bible, that’s always being used at the same time as a spiritual symbol.
See, in our sin, fellow sinners, we don’t see things aright. We might be the most successful person in the world, but we’re not seeing things the way they really are. We’re not seeing them properly in relation to God. We’re not understanding ourselves. We’re weighed down. We have all the wealth, pleasure, power in the world, but we don’t get it. See, we don’t get it. We don’t understand God or ourselves or our proper relationship. And so, his marvelously penetrating answer here should be ours. “Master, I want to see.”
Every one of us should respond that way to Christ today. What do you want? Master, I want to see.
And so, his vision is restored to him, his physical vision, and the Lord says, “Your faith has saved you.”
Faith, trust.
Look, in our version of Jericho, our version of the city of sin, our lives are predicated upon autonomy: “My life, my choices. Don’t tell me what to do. I decide. I determine value and truth.” Come on. That’s exactly why we’re blind.
What saved you? And the word there “save” is related to the word “salve,” S-A-L-V-E. It means your faith has healed you. When you get out of this boring preoccupation with your own desires and your own autonomy, and you trust, you learn to trust in a power already at work in you that can do infinitely more than you can “ask or imagine” —St. Paul to the Ephesians.
That’s faith.
It healed Bartimaeus. It’ll heal you. Trust me. It’ll heal you. Last step. Having regained his sight, immediately, he “followed him on the way.” That’s how it works, isn’t it? Blind Bartimaeus by the walls of the Jericho, depressed, unable to move, sad. Even if he wanted to move, he wouldn’t be able to, couldn’t tell where he’s going. But now having been “kaleoed,” having been called into the Church, into fellowship with Christ, having thrown off his old self, having responded to the call of Christ, having his vision restored, he knows who he is. He knows what he’s about.
Now he’s ready for discipleship. He knows where to go, because he follows Jesus on the way. That’s all of us, called to follow the Lord.
Everybody, revisit this story, this marvelous account. Go through it as I have, step-by-step, and you’ll see the whole of the spiritual life. And God bless you.