Tytuł oryginalny: Give Up the Ego-Drama! — Bishop Barron’s Sunday Sermon
Data publikacji wideo: 2021-12-19
Wideo
Transkrypt po polsku
Pokój z Wami. Przyjaciele, przychodzimy na czwartą niedzielę Adwentu i Kościół opowiada nam tę cudowną historię Nawiedzenia, wizyty Maryi u jej kuzynki Elżbiety. I powiem ci słowo , które zawsze kochałem w tej historii. To słowo „pośpiech”. Pozwólcie, że przeczytam wam początek tej słynnej relacji. „W owych dniach Maria wyruszyła z pośpiechem do judzkiego miasta w górach, gdzie weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę”. Więc jesteśmy zaraz po Zwiastowaniu, Mary odkryła swoją misję i szybko się oddala. Idzie w pośpiechu. Powodem, dla którego porusza się szybko, jest to, że wie, kim jest i wie, o co jej chodzi, ponieważ znalazła swoją rolę w Theo-dramie. Wiem, że już wiele razy używałem tego słowa z tobą. Widzisz, większość z nas tkwi w nudnych i ciasnych granicach dramatu ego. To nasz mały dramat. Produkuję go, reżyseruję, przede wszystkim gram w nim. To jest ta historia, którą wymyślam na własnych warunkach dla własnych celów. Zanudź mnie na śmierć dramatem ego.
Kiedy wpadniesz w dramat ego, tak naprawdę nie wiesz, kim jesteś. Nie wiesz, dokąd zmierzasz, ponieważ nie zostałeś pobudzony przez jakąś wartość, jakieś dobro na zewnątrz ciebie, które wzywa cię poza wąskie granice twojego małego ego.
Nic Cię nie pociąga, nic Cię nie ekscytuje.
Rezultatem tego jest to, co nazwałem przed kulturą „huh”. To dużo naszej kultury.
Wiesz: „Robię to, co chcę robić, a ty robisz to , co chcesz, a przede wszystkim lepiej się tolerujmy, ponieważ nie mogę narzucać ci swojego zdania. Nie ma nic obiektywnie prawdziwego i dobrego, to tylko moc w grze.” Wszystko, co mamy, to te małe ego, które generują swoje własne małe dramaty i tolerują wszystkich innych. W takim środowisku
nikt nie porusza się w pośpiechu . To jest “Hę, kogo to obchodzi?” znudzona kultura. Nawiasem mówiąc, klasyczni pisarze duchowi nazywali to lenistwem. To jeden z grzechów głównych. Oznacza to brak energii i celu w odniesieniu do spraw duchowych. Mary nie gra w dramatyczną grę ego. Gra w teo-dramatyczną grę. Bóg objawił jej jej misję, jej cel. I tak się porusza; to jest znak świętych. Nawet święci kontemplacyjni, zawsze jest w nich coś energicznego. Wiedzą, gdzie są i dokąd zmierzają. Myślę tu o słynnym obrazie rzeki Newmana; mówi, że to, co nadaje rzece werwę, energię, cel i kierunkowość, to twardość jej brzegów.
Brzegi są twarde i woda będzie przez nie przepływać,
ale nie w dół brzegów, mówi Newman. A ta pełna energii rzeka teraz rozszerza się w wielkie, leniwe jezioro, które tak naprawdę nigdzie nie płynie; po prostu tam siedzi. To dużo naszej kultury, wszyscy. To dużo w naszej dzisiejszej kulturze, to wielu ludzi leżących na swoich indywidualnych dmuchanych materacach na tym wielkim, leniwym jeziorze bez obiektywnej wartości, bez poczucia celu , werwy i energii. Dlatego ludzie nie idą w pośpiechu w sensie duchowym. Mogą biegać. W naszej kulturze jest dużo biegania. Ale ludzie nie poruszają się z tą energią, która pochodzi z wysokiego duchowego celu.
Oto coś, co też kocham w tej historii.
Mary spieszy się na spotkanie ze swoją kuzynką Elżbietą.
- Sięga do kogoś innego, kto znalazł jej rolę w Theo-dramie, prawda? Więc Elżbieta też jest w ciąży z Janem Chrzcicielem, zna swój cel w Bożej historii. A teraz posłuchaj mnie
-
dramat ego, jak sugerowałem, ma tendencję do oddzielania nas od siebie.
Ponieważ ja mam swoją małą historię, ty masz swoją małą historię, a my po prostu tolerujemy się nawzajem, ale nie, nie, nie narzucaj mi niczego. Nie będę ci narzucał niczego. Cóż, to nas rozdziela. Produkuje, jeśli chcesz , sporne i dzielące społeczeństwo, jakie mamy.
My przeciwko nim, ta jednostka przeciwko tej jednostce, wszyscy roszczą sobie prawa, prerogatywy i przywileje.
Społeczeństwo podzielone, wrogie, antagonistyczne.
Teo-dramat ma tendencję do zbliżania nas do siebie, ponieważ kiedy odkryłem swoją rolę, posłuchaj teraz, w celu, który wykracza poza moje drobne troski, odkryłem swoją rolę w Bożym dramacie , więc jestem połączony ze wszystkimi innymi który znalazł swoją rolę w tym samym teodramie. Ponieważ teraz spotykamy się we wspólnym celu.
Znowu wiem, że używałem tego wcześniej z tobą, ale ta stara arystotelesowska idea transcendentnej trzeciej, kiedy wielki filozof powiedział, że związek, przyjaźń lub małżeństwo nie przetrwają tak bardzo, gdy są ze sobą połączone. ale kiedy te dwa razem są połączone z transcendentną trzecią, jakieś transcendentne dobro , które oboje kochają. Cóż, dotyczy to przede wszystkim Theo-dramy.
Razem wiemy, czego chce od nas Bóg. I tak pięknie Maryja i Elżbieta spotykają się.
Pamiętaj, nie w rywalizacji. Oznaką, że wpadliśmy w dramat ego, jest to, że zaczynamy się ze sobą kłócić, prawda? Więc mój mały projekt przeszkadza twojemu małemu projektowi i zaczynamy walczyć.
To prawda w sprawach ludzkich, prawda? Czy to, że po prostu mamy tendencję do bycia ze sobą w sprzeczności, ponieważ żyjemy w dramatycznym ego.
Kiedy odkrywamy naszą rolę w Theo-dramie , zaczynamy spotykać się we wspólnym celu. Wiele lat temu, kiedy byłam studentką we Francji, usłyszałam cudowne kazanie na Nawiedzenie, a kaznodzieja użył słowa „ piękny po francusku ”: „conspiration féminin”. Oznacza to dosłownie, jeśli to przetłumaczysz, ten „kobiecy spisek”. Oczywiście „spisek” w języku angielskim ma negatywny wydźwięk, jak teoria spiskowa, ale „spisek ” pochodzi od łacińskiego „spirara”, co oznacza „oddychać”, prawda? Konspiracja to wspólne oddychanie. To spotkanie dla wspólnego i wspólnego celu.
Piękny. Nawiedzenie to kobieca konspiracja pomiędzy tymi dwiema kobietami , które znalazły swoją rolę w teodramie.
Dobra.
Co możemy powiedzieć bardziej konkretnie o teo-dramie, w którym się znajdują?
To ma wiele wspólnego z Davidem. Wróćmy teraz do naszego pierwszego czytania proroka Micheasza, prorokującego o tym małym miasteczku Betlejem, z którego przyjdzie ten Zbawiciel.
Posłuchaj: „On (Zbawiciel) stanie mocno i będzie pasł swoją trzodę mocą Pana, w majestatycznym imieniu Pana, Boga swego, a jego wielkość dosięgnie krańców ziemi ; będzie pokojem. “
Micheasz mówi teraz o tej wielkiej tradycji, która mówi: Od Dawida wyjdzie potomek, który będzie prawdziwym królem, który będzie prawdziwym pasterzem, który — jak jego przodek Dawid — zgromadzi plemiona, które oczyszczą i oczyszczą świątynię i przywrócić losy Izraela.
Dobra. Możemy to usłyszeć teraz w różnych psalmach iw większości Starego Testamentu.
Ale chcę, żebyś znowu coś zauważył w tym opisie.
Tak, opisywany jest król Dawidowy . Tak, ta ludzka postać. „Stanie mocno i będzie pasł swoją trzodę mocą Pana” itd.
Ale potem to: „Jego wielkość dosięgnie krańców ziemi” i „będzie pokojem”.
Przez implikację dla wszystkich narodów świata. Cóż, wykraczamy daleko poza opis stanowiska króla małego narodu z Bliskiego Wschodu. Mam na myśli, oczywiście, ta ludzka postać, potomek Dawida, mogłaby czynić te dobre rzeczy dla dobra Izraela, ale ten wspaniały, ten prawie niemożliwie wspaniały opis, że „on będzie pokojem”, „jego władza rozciągnie się na wszystkich narody”. Zobaczcie, co jest wszystkim sugerowane. I znowu, można znaleźć w całym Starym Testamencie, że ta postać, tak, jest potomkiem Dawida. Tak, jest postacią ludzką.
Ale jest czymś więcej.
On jest również, co dziwne , Bogiem Izraela.
Ponownie spójrz na te wspaniałe teksty.
Kiedy Pan mówi: „Ja sam przyjdę i będę pasł mój lud”. Odniesienie jest teraz do króla Dawida, który będzie pasł, ale jednak za tą figurą sam Pan będzie pasł swój lud.
Teraz to jest — jeśli czytamy ją uważnie, czytamy ją w całości — to właśnie przepowiada Stary Testament.
Postać Dawida, która jest również Sam Bóg Izraela przyszedł, by paść swój lud.
W porządku. Teraz z tym w tle, czym jest Theo- dramat, że te dwie kobiety, ten kobiecy spisek, ten kobiecy spisek, czego są częścią?
Posłuchaj Elizabeth.
„Jak to się dzieje ze mną,
że matka mojego Pana przyszła do mnie?”
Mary, jej kuzynka, jest w ciąży, oczywiście z tą ludzką postacią.
Ale nie mówi: „Jak cudowna Maryjo, że ty, która urodzisz to czysto ludzkie dziecko, przyszłaś do mnie”. Nie, nie, posłuchaj jeszcze raz. „Jak to się dzieje ze mną, że matka mojego Pana przychodzi do mnie?” „Adonai”. I wiedzieli, o czym mówią. Kiedy ktoś w tym czasie iw tym miejscu, kiedy Żyd tamtego czasu i miejsca użyłby terminu Adonai Pana,
to mówi o Bogu Izraela. Ona wie, a Elżbieta staje się jedną z pierwszych głosicieli Ewangelii. Wie, że ten, z którym Maria jest w ciąży, jest synem Dawida, rzeczywiście. Ale także Syn Boży.
Widzicie, to jest teodramat, w który te dwie kobiety są zaangażowane. Narodziny Syna Bożego. A potem ten wspaniały szczegół.
„Kiedy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi” , słyszymy, „niemowlę podskoczyło w jej łonie”.
Jeśli Maryja nosi Syna Bożego, to jest par excellence Arką Przymierza, prawda? Arka Przymierza, która w czasach Dawida nosiła obecność Boga Izraela.
A Dawid, kiedy sprowadził tę arkę do swego świętego miasta Jeruzalem , odprawiał w jej obecności świąteczny taniec. Tak więc Jan Chrzciciel, który podobnie jak jego matka jest głosicielem tej prawdy, ponieważ wykonuje swoją własną wersję tańca Dawida w łonie swojej matki, nie przed postacią czysto ludzką,
ale przed Panem.
Oto cudowna rzecz, przyjaciele – na tym zakończę.
Jesteśmy częścią tego samego Theo-dramy. To są wydarzenia, które wydarzyły się dawno temu z tą wspaniałą kobiecą konspiracją.
Ale jesteśmy częścią tej samej historii, ponieważ naszym zadaniem jest głoszenie tego samego Chrystusa narodom, aby Jego imię wyszło na krańce świata i aby mógł być pokojem. Ta praca jest teraz w naszych rękach.
Porzućmy nudny dramat ego, zrezygnujmy z gry, w którą nasza kultura wciąż próbuje nas zmusić do zabawy i przyjmijmy tę wspaniałą, poszerzającą duszę Theo-dramę.
A potem, jak Mary, zaufaj mi, kiedy ci powiem, pójdziemy w pośpiechu, z entuzjazmem zagramy swoją rolę w Theo-dramie. Niech cię Bóg błogosławi.
Transkrypt po angielsku
Peace be with you. Friends, we come to the Fourth Sunday of Advent and the Church gives us this marvelous story of the Visitation, Mary’s visit to her cousin Elizabeth. And I’ll tell you the word I’ve always loved in this story. It’s the word “haste.” Let me just read to you the beginning of this famous account. “In those days Mary set out with haste to a Judean town in the hill country, where she entered the house of Zechariah and greeted Elizabeth.” So we’re right after the Annunciation, Mary has discovered her mission, and she goes quickly. She goes in haste. The reason she moves fast is she knows who she is and she knows what she’s about because she’s found her role in the Theo-drama. I know I’ve used that word with you many times before. See, most of us are stuck in the boring and narrow confines of the ego-drama. That’s our little drama. I’m producing it, I’m directing it, I’m above all starring in it. It’s this story that I’m making up on my own terms for my own purposes. Bore me to death with the ego-drama.
When you’re caught in the ego-drama, you don’t really know who you are. You don’t know where you’re going because you’ve not been galvanized by some value, some good outside yourself that’s calling you beyond the narrow confines of your little ego.
Nothing’s drawing you, nothing’s exciting you.
The result of that is what I’ve called before the “huh” culture. It’s a lot of our culture.
You know, “I’m doing what I want to do and you’re doing what you want to do, and above all, we better tolerate each other because I can’t be imposing my view on you. There’s nothing objectively true and good, that’s just a power at play.” All we’ve got are these little egos generating their own little dramas and kind of tolerating everybody else.
Nobody moves in haste in that environment. That’s the “Huh, who cares?” bored culture. The classical spiritual writers, by the way, referred to that as sloth. It’s one of the deadly sins. That means it’s a lack of energy and purpose in regard to spiritual things. Mary is not playing an ego-dramatic game. She’s playing a Theo-dramatic game. God has revealed to her her mission, her purpose. And so she moves; that’s the sign of the saints. Even the contemplative saints, there’s always something that’s energetic about them. They know where they are and where they’re going. I think here of Newman’s famous image of the river; he says what gives the river verve and energy and purpose and directionality are the firmness of its banks.
The banks are firm and the water’s going to move with purpose through them,
but not down the banks, Newman says. And that river that’s full of energy now just widens out into a big lazy lake that’s not really going anywhere; it’s just kind of sitting there. That’s a lot of our culture, everybody. That’s a lot of our culture today, is a lot of people lying on their individual air mattresses on this big lazy lake without objective value, without a sense of purpose and verve and energy. That’s why people aren’t going in haste in the spiritual sense. They might be running around. There’s a lot of running around in our culture. But people aren’t moving with that energy that comes from high spiritual purpose.
Now here’s something I love too about this story.
Mary moves in haste to see her cousin Elizabeth.
She reaches out to somebody else who has found her role in the Theo-drama, right? So Elizabeth too, she’s pregnant with John the Baptist, she knows her purpose in God’s story. Now listen to me:
the ego-drama, as I’ve suggested, tends to drive us apart from each other.
Because I’ve got my little story, you’ve got your little story, and we’re just kind of tolerating each other, but no no, don’t you impose anything on me. I won’t impose things on you. Well, it drives us apart. It produces, if you want, the litigious and divisive society that we have.
Us against them, this individual against that individual, everybody claiming rights and prerogatives and privileges.
A divided society, hostile, antagonistic.
The Theo-drama tends to draw us together because once I’ve discovered my role, listen now, in a purpose that transcends my little petty preoccupations, I’ve discovered my role in God’s drama, well then I’m linked to everybody else who’s found his or her role in that same Theo-drama. Because now we come together in common purpose.
Again, I know I’ve used this before with you, but this old Aristotelian idea of the transcendent third, when the great philosopher said that a relationship or a friendship or a marriage will endure not so much when the two are connected to each other but when the two together are connected to a transcendent third, some transcendent good that they both love. Well, this is preeminently true of the Theo-drama.
Together, we know what God wants us to do. And so, beautifully, Mary and Elizabeth come together.
Mind you, not in rivalry. The sign that we’re caught in the ego-drama is that we start conflicting with each other, right? So my little project is getting in the way of your little project and so we start fighting.
It’s true across the board in human affairs, isn’t it? Is that we just tend to be at odds of each other because we are living ego-dramatically.
When we discover our role in the Theo-drama, then we start coming together for common purpose. Years ago, when I was a student in France, I heard a marvelous sermon for the Visitation and the preacher used the phrase, lovely in French, said, “conspiration féminin.” It means literally, if you translated it, this “feminine conspiracy.” Of course, “conspiracy” in English has a negative overtone, like a conspiracy theory, but “conspiration,” it’s from the Latin “spirare,” which means “to breathe,” right? A conspiration is a breathing together. It’s a coming together for common and mutual purpose.
Beautiful. The Visitation is conspiration féminin between these two women who have found their role in the Theo-drama.
Okay.
Now what can we say a little more specifically about the Theo-drama they’re in?
It has a lot to do with David. Now go back to our first reading from the prophet Micah, prophesying about this little town of Bethlehem from which will come this Savior.
Listen: “He (the Savior) shall stand firm and shepherd his flock by the strength of the LORD, in the majestic name of the LORD, his God; and his greatness shall reach to the ends of the earth; he shall be peace.”
Micah’s speaking now out of this great tradition that says: From David a descendant will come, who will be the true king, who be the true shepherd, who will —like his ancestor David— gather the tribes, who will cleanse and purify the temple and restore the fortunes of Israel.
Okay. We can hear that now up and down the psalms and in much of the Old Testament.
But I want you to notice something, again, in this description.
Yes, a Davidic king is being described. Yes, this human figure. “He shall stand firm and shepherd his flock by the strength of the LORD,” etc.
But then this: “His greatness shall reach to the ends of the earth,” and “he shall be peace.”
By implication for all the nations of the world. Well, we’re going way beyond the job description of a king of a little Middle Eastern nation. I mean, sure, this human figure, descendant of David, could do these good things for the sake of Israel, but this grand, this almost impossibly grand description, that “he will be peace,” “his authority will extend to all the nations.” See what’s being suggested everybody. And again, you can find it throughout the Old Testament, that this figure, yes, is a descendant of David. Yes, he is a human figure.
But he’s more than that. He’s more than that.
He’s also, strangely, the God of Israel.
Again, look in these great texts.
When the Lord says, “I myself will come and shepherd my people.” Now the reference is to a Davidic king who will shepherd, but yet through, behind that figure, it’s the Lord himself who will shepherd his people.
Now that’s—if we’re reading it with care, we’re reading it completely— that’s what the Old Testament’s predicting.
A Davidic figure, who is also the God of Israel himself come to shepherd his people.
All right. Now with that in the background, what’s the Theo-drama that these two women, this conspiration féminin, this feminine conspiracy, what are they part of?
Well listen to Elizabeth.
“How does this happen to me,
that the mother of my Lord should come to me?”
Mary, her cousin, is pregnant, obviously with this human figure.
But she doesn’t say, “How marvelous Mary that you who are going to give birth to this purely human child has come to me.” No, no, listen again. “How does it happen to me, that the mother of my Lord should come to me?” “Adonai.” And they knew what they’re talking about. When someone at this time and in this place, when a Jew of that time and place would use the term Adonai of the Lord,
she’s talking about the God of Israel. She knows, and Elizabeth becomes one of the very first proclaimers of the Gospel. She knows that the one with whom Mary is pregnant is the son of David, yes indeed. But also the Son of God.
See, that’s the Theo-drama these two women are involved in. The coming to birth of the Son of God. And then that gorgeous detail.
“When Elizabeth heard Mary’s greeting,” we hear, “the infant leaped in her womb.”
If Mary is bearing the Son of God, then she is the Ark of the Covenant par excellence, right? The ark of the covenant, which in David’s time bore the presence of the God of Israel.
And David, when he brought that ark into his holy city of Jerusalem, did a festive dance in its presence. So John the Baptist, who like his mother is a proclaimer of this truth because he does his own version of David’s dance in the womb of his mother, not before a merely human
figure but before the Lord.
Now here’s the marvelous thing, friends—I’ll end with this.
We’re part of the same Theo-drama. These are events that happened long ago with this wonderful conspiration féminin.
But we’re part of the same story because our job is to proclaim the same Christ to the nations, that his name might go out to the ends of the world and that he might be peace. That job is now in our hands.
Let’s give up the boring ego-drama, let’s give up the game that our culture keeps trying to make us play and embrace this marvelous, soul-expanding Theo-drama.
And then, like Mary, trust me when I tell you, we’ll go in haste, we’ll do our role in the Theo-drama with enthusiasm. And God bless you.