Tytuł oryginalny: Awaiting Resurrection - Bishop Barron’s Sunday Sermon
Data publikacji wideo: 2022-03-12
Wideo
Transkrypt po polsku
Pokój z Wami. Przyjaciele, uwielbiam, jak wszystkie trzy czytania na II Niedzielę Wielkiego Postu przywołują na myśl mistyczny
, dziwny , transcendentny świat, który jest celem wszystkich naszych religijnych dążeń.
Nasze pierwsze czytanie z Księgi Rodzaju mówi o przymierzu, które Pan zawiera z Abrahamem.
Musi przeciąć te zwierzęta na pół, a potem cała ta dziwna ciemność opada, a ten płomień przechodzi przez odcięte kawałki zwierząt , słychać głos. Wszystkie te symbole mają na celu przywołanie tego mistycznego i dziwnego wyższego świata, z którym obcuje Abraham. Innymi słowy , nigdy nie chodzi tylko o to, co dzieje się w tej sferze naszego doświadczenia, ale mamy związek z tą wyższą rzeczywistością, która nas wzywa. Potem drugie czytanie Pawła do Filipian. Pozwól, że poczytam ci trochę.
„Ale nasze obywatelstwo ” – mówi do Filipian – „jest w niebie i z niego również oczekujemy Zbawiciela , Pana Jezusa Chrystusa”. Słuchać. „On zmieni nasze pokorne ciało, aby było zgodne ze swoim uwielbionym ciałem”.
Niezwykłe linie , prawda? Na samym początku Kościoła, kiedy na świecie jest garstka chrześcijan, ale Paweł mówi z niezwykłą pewnością, że nasze obywatelstwo — mimo że żyjemy w tym zwyczajnym świecie i myśli o kulturze starożytnego Rzymu i tak na… ale nie mamy tutaj naszego obywatelstwa. Nasze obywatelstwo, do którego naprawdę należymy, jest w niebie. Z nieba oczekujemy przyjścia Pana, kiedy upodobni nasze pokorne ciała
do Jego własnego uwielbionego ciała. Co? Co to znaczy? Cóż, nie sądzę, że naprawdę wiemy. W innym miejscu Paweł mówi o uduchowionym ciele.
Nasze to samo ciało. To znaczy, on jest Żydem. Nie myślał tak często o duszach uciekających z ciał. To jest Platon. Jest Żydem. On myśli, to znaczy o mnie, jestem moim ciałem. Ale to, czego oczekujemy, to uwielbienie i wyniesienie , doskonałość wykraczająca poza nasze wyobrażenia o tym naszym skromnym ciele.
Dobra? Z taką świadomością mistyczną powinniśmy sięgnąć do słynnego czytania Ewangelii, które jest relacją Łukasza o Przemienieniu. Teraz powiedz, czego chcesz od tych historii, powiedz, co chcesz o tym wydarzeniu, które je zainspirowało. Fascynowała pierwszych chrześcijan i przez wieki fascynowała chrześcijan. Historia przemienienia Jezusa. Grecki kryjący się za tym terminem – więc „Transfiguratio” byłoby latynizacją – ale grecki, co oznacza „metamorfozę”.
Zmienił się przed nimi. Oznacza to – „morphe” oznacza formę, „meta” poza nią. Wyszedł poza formę, którą miał.
Co? Co to znaczy? Nie sądzę, że do końca wiemy. Ale stało się coś tak dziwnego, że ten zwyczajny Jezus z Nazaretu. . . Słuchaj, z pewnością powiedział i zrobił niezwykłe rzeczy w tym momencie, ale patrzył na cały świat jak każdy inny.
Jest fizycznym człowiekiem i nosił ubrania, które nosili wszyscy inni. W jego wyglądzie nie było nic niezwykłego . Czy rzeczywiście uważasz to za intrygujące? Zawsze mam. Nigdzie w Nowym Testamencie nie ma żadnego odniesienia do tego, jak wyglądał Jezus.
Trochę osobliwy. Dziwne, prawda? To dla nich postać o najwyższym znaczeniu. Nie ma ani jednego odniesienia do tego, jak wyglądał. No cóż, najwyraźniej był zwykłym człowiekiem tamtych czasów i kultury, z wyjątkiem tej chwili.
Z wyjątkiem tego, że tutaj, na tej świętej górze, kiedy uległ metamorfozie, wyszedł poza formę, którą miał. Czy możemy pomyśleć o motylu gąsienicowym? Wiem, że to trochę wyświechtany obraz, ale metamorfoza tego skromnego żarłacza, tego skromnego stworzonka w tego wspaniałego motyla.
Coś się stało. Zdarzyło się coś, co wywarło na nich takie wrażenie,
że słyszysz to odzwierciedlone w tych historiach, i wywarło to wrażenie na chrześcijanach na przestrzeni wieków.
Pozwólcie, że dam wam tutaj małą wskazówkę, jak próbowali to opisać.
„Kiedy się modlił, jego twarz zmieniła się w wyglądzie”. Co to znaczy? Nie do końca wiem. „Jego ubranie stało się olśniewająco białe”.
To jest inne. To tak, jakby jego najgłębsza tożsamość stała się jasna, stała się przejrzysta. To tak, jakby boskość w nim świeciła poprzez jego fizyczność, że ta sama fizyczność została podniesiona, zmieniona i stała się jaśniejąca.
Wystawione było jego uwielbione ludzkie ciało. Wydaje się, że o tym właśnie mówią. Uwielbiam to, jak Tomasz z Akwinu powiedział, że celem Przemienienia było — pośród tego rodzaju harówki przez publiczne życie Jezusa, które z pewnością miało chwalebne chwile , ale także miało wiele walki i sprzeciwu — aby podczas tego haru uczniowie dostrzegli przebłysk „Ach! Oto kim jest. O to w końcu chodzi. I to jest — czy odważą się o tym marzyć? — to jest to, co nas czeka. Aby nasze ciała, jak mówi Paweł, również mogły zostać przemienione.
To, o czym tutaj mówimy, wszyscy, to uwielbione ciało w niebie.
Cel, jeśli chcesz, życia duchowego . Spójrz, osiągnąłem pełnoletność po Soborze Watykańskim II i wszyscy wraz z bratem i siostrą kładli ogromny nacisk na ten światowy wymiar wiary. I dobrze, czy istnieją konsekwencje dla sprawiedliwości społecznej i troski o biednych i uczynienia tego świata lepszym miejscem? Tak, tak , tak, tak. Absolutnie . Pokaż mi jednak jeden tekst z Soboru Watykańskiego II lub gdziekolwiek indziej w naszej wielkiej tradycji, który mówi: „Kościół jest tylko po to, by uczynić ten świat lepszym”. Nie, nie, nie. Kościół od początku byli zafascynowani tą doskonałością na wysokości, do której dążymy. Ten właściwie nadprzyrodzony cel, który jest przed nami.
I te odczyty, na swój własny sposób – i to jest cudowne, gdy przechodzimy przez rodzaj trudu Wielkiego Postu, że otrzymujemy rzuć okiem także na to. OK. Mając to na uwadze, chciałbym pokrótce przyjrzeć się sposobowi, w jaki św. uinas opisuje uwielbione ciało. A ty mówisz: „Och, on po prostu szaleńczo spekuluje”. Cóż, nie, opiera się na tekstach takich jak ten, a także na tekstach o zmartwychwstałym Jezusie. Ale też, jak cudownie, że myślimy o tym, jak będzie wyglądało życie na haju. I te odczyty pobudzają tę medytację. Dobra, oto pierwsza cecha, mówi Akwinata , uwielbionego ciała. Ma tożsamość. Oznacza to, że jest to w pewien bardzo podstawowy sposób ciągłość z tymi ciałami na dole. A teraz pomyślcie przez chwilę wszyscy. To ciało, które widzisz przed sobą, czy to to samo ciało, które miałem, kiedy miałem pięć lat? No tak, w pewnym sensie, ponieważ forma i struktura tego pozostają, ale cholera, każda komórka, cząsteczka w moim ciele, kiedy miałem pięć lat, jest teraz inna. No właśnie, co mówią nam naukowcy, są wymieniane całkowicie co, nie wiem co to jest, kilka miesięcy czy lat. Chodzi o to, że nawet w tym życiu istnieje pewien rodzaj nieciągłości. Ale mówię: nie, ten pięcioletni Bob Barron, który grał w baseball w Birmingham w stanie Michigan, jest teraz tym samym, który stoi przed tobą. Istnieje tożsamość, chociaż to ciało jest również radykalnie inne.
Cóż, w niebie będzie ciągłość z tym ciałem, ale jednak wielka różnica , wyniesienie
, przekształcenie , przemienienie.
Akwinata mówi, czy ludzie będą w stanie nas rozpoznać? Tak, bo to to samo ciało, ale znowu pomyśl o motylu gąsienicowym.
Będę sobą, ale sobą na tak wyższym poziomie doskonałości.
Oto druga cecha , myśli , uwielbionego ciała. Nazywa to jakością.
Oznacza to, że uwielbione ciało będzie
u szczytu swoich mocy, posiadając pełną integralność.
To my wszyscy, gdy się starzejemy – osiągasz pewien punkt w życiu, w którym jesteś u szczytu swoich mocy, a potem, spójrzmy prawdzie w oczy , moce zaczynają słabnąć. Osłabiamy, tracimy zdolność. To znaczy, całkiem dobrze pamiętam, kiedy mogłem jeszcze grać w piłkę nożną i koszykówkę na całkiem wysokim poziomie. Zabierz mnie teraz na boisko do koszykówki, zapomnij o tym. Mam na myśli, że te moce trochę osłabły. Jestem teraz zadowolony z gry w golfa. To dlatego, że nie mam fizycznej siły, którą musiałem biegać po korcie. Cóż, w niebie, mówi Akwinata, nie stracimy tych mocy, ale raczej jesteśmy na najwyższym poziomie. I po trzecie, w związku z tym uwielbione ciało, jak mówi Tomasz, jest niewzruszone.
Oznacza to, że nie zmieni się ani nie zmniejszy. Jak mówię, jest to jeden ze smutków tego życia, a każdy poeta i powieściopisarz w jakiś sposób o tym mówi , że zmieniam się i umniejszam, tracę to, co mam. Ale nie, w niebie, w uwielbionym ciele, w pełni mojej mocy i prawości, nie tracę tego. Zachowuję tę doskonałość bytu, niewzruszoność.
Po czwarte, Tomasz z Akwinu mówi – piękny pomysł – zmartwychwstałe ciało będzie zręczne. A to, co ma na myśli, jest bardzo konkretne. Ma na myśli, że ciało będzie w stanie całkowicie i doskonale odpowiedzieć na podszepty duszy.
Więc pomyśl, mam na myśli, że właśnie teraz moje ciało reaguje, jeśli chcesz, na podszepty mojej duszy. Wyobrażam sobie cel, pragnę go, a następnie realizuję poprzez ruchy mojego ciała. Mam sprawność i w kilka minut mogę wyjść z tego miejsca i wrócić do samochodu. Mam do tego wystarczającą zwinność. Ale to moje ciało nie może robić wszystkiego, co chcę, wszystkiego, co sobie wyobrażam. To znaczy, do diabła, chciałbym grać w koszykówkę jak Michael Jordan, chciałbym zagrać kijem golfowym jak Rory McIlroy, ale nie mogę tego zrobić.
Moje ciało nie może reagować z doskonałą zręcznością na podszepty mojej duszy, ale, jak mówi Akwinata, w niebie może. Jego usprawiedliwieniem jest zmartwychwstały Jezus, który może nawet przejść przez ściany.
Chociaż w miejscu, w którym się znajdowali, byli zamknięci ze strachu przed Żydami, których słyszymy, Jezus przyszedł i stanął pośród nich. Taka jest zwinność jego zmartwychwstałego ciała. To, że potrafimy odpowiedzieć w mgnieniu oka na najbardziej ekstrawaganckie pragnienia naszej woli i wyobrażenia naszego umysłu, to zwinność. I wreszcie, mówi Akwinata , zmartwychwstałe ciało ma jasność i jasność. „Claritas” to po łacinie. I jak cudownie jest skorelowana z historią Przemienienia Pańskiego. Że Jezus stał się olśniewająco jasny. Światło Przemienienia. Dlaczego — to prawda nawet w różnych kulturach — dlaczego świętość kojarzymy ze światłem? Dlaczego nakładamy aureole wokół głów świętych? Dlaczego w wielu opowieściach świętych ludzi kojarzy się z nimi światło? To wspaniała historia. Malcolm Muggeridge , człowiek, który naprawdę przywołał Matkę Teresę do świadomości świata, że kiedy poszedł kręcić w jej miejscu, gdzie opiekowała się chorymi i umierającymi , zgasły światła. Światła, które przywieźli, zawiodły, a jego producent powiedział: „To po prostu nie zadziała. Nie róbmy tego”. A Muggeridge powiedział: „Nie, nie krępuj się i nagrywaj, zobaczmy, co się stanie”. A kiedy film wrócił, byli zdumieni, ponieważ w całym pomieszczeniu panowała ta jasność, która pozwalała im doskonale sfilmować.
Cóż to było, jeśli nie jakieś oczekiwanie na to claritas zmartwychwstałego ciała? Wiele lat temu spotkałem tego starszego mężczyznę, który będąc małym dzieckiem w armii podczas II wojny światowej słyszał o tym świętym włoskim człowieku, ojcu Pio. I poszedł ze swoim kumplem, poszli odprawić jego mszę. I powiedział do mnie – a jego oczy wypełniły się łzami, gdy opowiadał tę historię – powiedział: „Kiedy podniósł hostię ”, powiedział: Ojcze, uwierz mi, że nie śniłem”, wokół jego rąk wokół hostii było jasne światło
, claritas , światłość świętości. I tak nasze zmartwychwstałe, uwielbione ciała, rozświetlone świętością Boga.
Pomyślcie o tych rzeczach wszyscy. Kiedy robimy nasz rodzaj ciężkiej pracy podczas Wielkiego Postu, pomyśl o tych rzeczach. Co Bóg nam wyciąga, oko nie widziało, a ucho nie słyszało. I niech to daje nadzieję. Niech cię Bóg błogosławi.
Transkrypt po angielsku
Peace be with you. Friends, I love how all three of the readings for the Second Sunday of Lent call to mind the mystical,
the strange, the transcendent world that’s the goal of all of our religious striving.
Our first reading from the book of Genesis talks about the covenant that the Lord makes with Abraham.
He has to cut these animals in two, and then all this strange darkness descends, and this flame passes through the severed pieces of the animals, a voice is heard. All these symbols are meant to evoke this mystical and strange higher world with which Abraham is having intercourse. In other words, it’s never just a question of what goes on within this realm of our experience, but we have a relationship to this higher reality, which is summoning us. Then the second reading from Paul to the Philippians. Let me just read a little bit to you.
“But our citizenship,” he tells the Philippians, “is in heaven, and from it we also await a savior, the Lord Jesus Christ.” Listen. “He will change our lowly body to conform with his glorified body.”
Extraordinary lines, aren’t they? At the very beginning of the Church, when there are a handful of Christians around the world, but Paul speaks with his extraordinary confidence that our citizenship —even though we live in this ordinary world, and he’s thinking about the culture of ancient Rome and so on— but we don’t have our citizenship here. Our citizenship, where we really belong, is in heaven. From heaven, we await the coming of the Lord, when he will conform these lowly bodies of ours
to be like his own glorified body. Huh? What does that mean? Well, I don’t think we really know. Elsewhere, Paul talks about a spiritualized body.
Our same body. I mean, he’s a Jew. He wasn’t thinking of souls escaping from bodies so much. That’s Plato. He’s a Jew. He’s thinking of, I mean, me, I am my body. But what we await is a glorification and elevation, a perfection beyond our imaginings of this lowly body of ours.
Okay? With that kind of mystical consciousness, we should turn to the famous Gospel reading, which is Luke’s account of the Transfiguration. Now, say what you want about these stories, say what you want about this event that inspired them. It fascinated the first Christians, and it has continued to fascinate Christians up and down the centuries. The story of Jesus’ Transfiguration. The Greek behind that term —so “Transfiguratio” would be a Latinization— but the Greek, which means “metamorphosis.”
He was metamorphosed before them. That means —“morphe” means form, “meta” beyond. He went beyond the form that he had.
Huh? What does that mean? I don’t think we entirely know. But something so strange happened that this ordinary Jesus from Nazareth . . . Look, he’s certainly said and done extraordinary things at this point, but he looked for all the world like anybody else.
He’s a physical human being and was wearing the clothes everybody else wore. There was nothing remarkable about his appearance. In fact, do you find this intriguing? I always have. Nowhere in the New Testament is there any reference to what Jesus looked like.
A bit peculiar. Odd, isn’t it? This figure of supreme importance to them. There’s not one reference to what he looked like. Well, I mean, clearly he was an ordinary man of that time and culture, except at this moment.
Except here on that holy mountain when was metamorphosed, he went beyond the form that he had. Can we think caterpillar-butterfly? I know it’s a kind of hackneyed image, but a metamorphosis of this kind of lowly grub, this lowly critter becoming this splendid butterfly.
Something happened. Something happened that so impressed them,
that you hear it reflected in these stories, and it’s impressed Christians up and down the ages.
Let me just give you a little hint here of how they tried to describe it.
“While he was praying his face changed in appearance.” What does that mean? I don’t know entirely. “His clothing became dazzling white.”
It’s different. It’s as though his deepest identity became clear, became transparent. It’s as though the divinity within him shone through his physicality that that very physicality was elevated, and changed, and became resplendent.
His glorified human body was on display. That seems to be what they’re talking about. I love how Thomas Aquinas said that the purpose of the Transfiguration was —in the midst of this kind of slog through Jesus’ public life, which had glorious moments to be sure but also had a lot of struggle and opposition— that during that slog the disciples got this glimpse of “Ah! That’s who he is. That’s what he’s finally about. And that’s” —dare they dream it?— “that’s what’s in store for us.” That our bodies, as Paul says, might be transfigured too.
What we’re talking about here, everybody, is the glorified body in heaven.
The goal, if you want, of the spiritual life. Now, look, I came of age after Vatican II, and everyone and his brother and sister put a huge stress on the this-worldly dimension of the faith. And fine, are there implications for social justice and concern for the poor and making this world a better place? Yes, yes, yes, yes. Absolutely. However, show me one text in Vatican II or anywhere else in our great tradition that says, “The Church is only about making this world better.” No, no, no. The Church from the beginning has been fascinated by this perfection on high to which we tend. This properly supernatural goal that’s held out to us.
And these readings, in their own way —and it’s lovely as we are going through kind of the slog of Lent, that we get a glimpse too of this. Okay. With that in mind, I want to look just really briefly at the way St. Thomas Aquinas describes the glorified body. And you say, “Oh, he’s just sort of wildly speculating.” Well, no, it’s based upon texts such as this and also the texts about the resurrected Jesus. But also, how wonderful that we are thinking about what life will be like on high. And these readings prompt this meditation. Okay, here’s the first quality, Aquinas says, of the glorified body. It has identity. That means it is in some very basic way in continuity with these bodies here below. Now, think for a minute everybody. This body that you see before you, well, is this the same body I had when I was five years old? Well yeah, in a way, because the form and structure of it remains, but heck, every cell, molecule in my body when I was five is different now. Right, what do the scientists tell us, they’re replaced completely every, I don’t know what it is, several months or years. The point is there’s a kind of discontinuity even in this life. But yet I say, no, that five-year-old Bob Barron who was playing baseball back in Birmingham, Michigan, is the same one standing before you now. There’s identity, even though this body is also radically different.
Well, in heaven there’ll be a continuity with this body but yet a great difference, an elevation,
a transformation, a transfiguration.
Aquinas says, will people be able to recognize us? Yeah, because it’s the same body, but again, think caterpillar-butterfly.
I’ll be myself but myself at such a higher pitch of perfection.
Here’s the second trait, he thinks, of the glorified body. He calls it quality.
That means the glorified body will be
at the height of its powers, possessing a full integrity.
It’s all of us as we get older —you reach a certain point in life where you’re kind of at the height of your powers and then, let’s face it, the powers begin to wane. We weaken, we lose our capacity. I mean, I remember quite vividly when I could still play football and basketball at a pretty high level. Get me out there in a basketball court now, forget it. I mean, those powers have kind of waned. I’m satisfied now with a round of golf. It’s because I don’t have the physical power I used to have to run up and down a court. Well, in heaven, Aquinas says, there’ll be no loss of these powers, but rather we’re at the highest pitch. And then thirdly, relatedly, the glorified body, Thomas says, has impassibility.
That means it will not change or diminish. So as I say, it’s one of the sadnesses of this life, and every poet and novelist in some ways talks about it, is that I change and I diminish, I lose what I have. But no, in heaven, in the glorified body, at the full pitch of my power and integrity, I don’t lose that. I retain this perfection of being, impassibility.
Fourthly, Aquinas says —beautiful idea— the resurrected body will have agility. And what he means here is very specific. He means that the body will be able to respond utterly and perfectly to the promptings of the soul.
So think, I mean, right now my body is responding, if you want, to the promptings of my soul. I’m imagining a goal, I’m willing it, and then I’m instantiating through the movements of my body. I’ve got agility, and I can in a few minutes walk out of this place, back to my car. I’ve got sufficient agility to do that. But this body of mine can’t do everything that I want to do, everything I imagine. I mean, heck, I’d like to play basketball like Michael Jordan, I’d like to swing a golf club like Rory McIlroy, but I can’t do that.
My body can’t respond with perfect agility to the promptings of my soul, but, Aquinas says, in heaven it can. His justification for this is the resurrected Jesus who can, yes, even pass through walls.
Though the place where they were, they were locked in for fear of the Jews we hear, Jesus came and stood in their midst. That’s the agility of his resurrected body. That we can respond in the wink of an eye to the most extravagant yearnings of our will and imaginings of our mind, that’s agility. And then finally, Aquinas says, the resurrected body has clarity or luminosity. “Claritas” is the Latin. And how wonderful it’s correlated to the story of the Transfiguration. That Jesus became dazzlingly bright. The light of the Transfiguration. Why is it —this is true even across the cultures— why is it that we associate holiness with light? Why do we put halos around the heads of the saints? Why is it that in lots of stories of holy people, light is associated with them? There’s a wonderful story. Malcolm Muggeridge, the man who really brought Mother Teresa to the consciousness of the world, that when he went to film in her place where she cared for sick and the dying, the lights failed. The lights they had brought failed and his producer said, “It’s just not going to work. Let’s not do it.” And Muggeridge said, “No, go ahead and film anyway, let’s see what happens.” And when the film came back, they were astounded because there was this luminosity all through the room that allowed them to film perfectly.
What was that but some anticipation of this claritas of the resurrected body? I years ago met this older man who, when he was a young kid in the army in World War II, had heard about this Italian holy man, Padre Pio. And he went with a buddy of his, they went to serve his Mass. And he said to me —and his eyes filled with tears as he told the story— he said, “As he lifted the host up,” he said, “Father believe me I wasn’t dreaming,” all around his hands around the host was a bright light,
the claritas, the luminosity of holiness. And so our resurrected glorified bodies, luminous with the holiness of God.
Think on these things everybody. As we’re making our kind of tough slog through Lent, think of these things. What God holds out to us, eye has not seen and ear has not heard. And let that give you hope. God bless you.