Tytuł oryginalny: Who Is God? - Bishop Barron’s Sunday Sermon
Data publikacji wideo: 2022-03-19
Wideo
Transkrypt po polsku
Pokój z Wami. Przyjaciele, przychodzimy na III Niedzielę Wielkiego Postu i mamy przywilej czytania jednego z najważniejszych tekstów Biblii, kropka. Jesteśmy w trzecim rozdziale Księgi Wyjścia. Jest to tekst, w którym Bóg nadaje sobie imię — jeśli chcesz, definiuje siebie, ale jak zobaczymy, w sposób, który tak naprawdę nie jest w ogóle definicją. Ale manifestacja Boga własnej tożsamości. I tak jesteśmy na bardzo świętej ziemi z tą historią. Pozwólcie, że zajmę się tym , próbując trochę narracji. Autorzy biblijni, z typowym lakonizmem i niedopowiedzeniem , często po prostu szkicują postać kilkoma zręcznymi pociągnięciami. Mojżeszu, co wiemy o Mojżeszu? Cóż, znalazła go córka faraona, to małe dziecko w koszyku. I tak wychował się wśród wyższej klasy egipskiej szlachty. Nie musimy ulegać wszystkim wyobrażeniom Cecila B. DeMille’a, ale Mojżesz wychował się w bardzo wysokiej kulturze Egiptu, co wydaje się jasne, i prawdopodobnie tak jak wielu arystokratów było przyzwyczajonych do postępowania po swojemu. Kiedy więc widzi tego Egipcjanina, który znęca się nad jednym ze swoich braci Hebrajczyków , natychmiast go zabija i grzebie. To nie jest człowiek, który jest pod kontrolą emocjonalną. A potem, kiedy dowiaduje się, że słowo się rozeszło , opuszcza kraj i odchodzi na pustynię. Więc widzicie tę arystokratyczną postać, z pewnością człowieka przyzwyczajonego do postępowania po swojemu, nagle w tarapatach. A teraz musi przejść, jak wiele postaci biblijnych , czas próby i próby. A typowym miejscem dla tego — widzieliśmy to kilka tygodni temu z samym Panem — typowym miejscem dla tego jest pustynia. Tak więc Mojżesz, ten egipski arystokrata, od lat prowadzi proste życie pasterza na pustyni. Co się dzieje? Cóż, wyrafinowanie jego osobowości
, ograniczenie jego grzeszności. Pomyśl o Józefie, który musiał spędzić lata w egipskim więzieniu, zanim był gotów przyjąć rolę wezyra Egiptu. Więc teraz Mojżesz, zanim będzie mógł podjąć się zadania wyzwolenia swego ludu, musi wygładzić ostre krawędzie swojej osobowości. I dopiero po tej długiej
próbie Pan ukazuje mu się. A oto ta słynna i pięknie opowiedziana relacja.
„Anioł Pański ukazał się Mojżeszowi w ogniu płonącym z krzaka. Patrząc na niego, ze zdziwieniem zauważył, że krzew, choć płonął, nie został strawiony”.
Musimy się tam zatrzymać. Taka ważna chwila.
Ogień Bożej obecności, rzeczywiście.
Ale nie pożera krzaków. W rzeczywistości po prostu sprawia, że krzew jest jaśniejszy, bardziej promienny i piękniejszy. Tak to się dzieje, wszyscy, z Bogiem Biblii. W przeciwieństwie do bogów starożytnych Greków i Rzymian , którzy włamując się w ludzkie sprawy, niszczyli rzeczy, palili ludzi, ponieważ byli w konkurencyjnej relacji z tym światem. Aby bogowie mogli się bronić, coś na tym świecie musiało dać.
To nie jest Bóg Biblii. Czemu? Cóż, to bardzo jasne. Ponieważ Bóg jest stwórcą wszystkich rzeczy. Na tym świecie nie ma nic, co mogłoby konkurować z Bogiem. Bóg dał wszystko, co ma świat. Bóg nie jest jeszcze jednym elementem na świecie. Mogę więc rozejrzeć się po tym pokoju i zobaczyć w nim różne przedmioty. Czego nie widzę? Ten, który zaprojektował ten pokój. Nie ma go tutaj, nie ma go w pokoju. I tak Bóg , Projektant i Stwórca całego wszechświata , nie konkuruje z nami,
ale raczej — posłuchaj mnie teraz, posłuchaj — w miarę zbliżania się Boga do ciebie stajesz się jaśniejszy, piękniejszy i bardziej promienny. To jest teraz Bóg, który objawia się Mojżeszowi.
Ale teraz spójrz na tę bardzo interesującą dynamikę, która na wiele sposobów zawiera dynamikę, którą możesz zobaczyć w biblijnych narracjach.
„Kiedy Pan zobaczył, jak podchodzi, aby przyjrzeć się bliżej. . ”. Mojżesz powiedział: „Spójrz, co się dzieje? Niech się dowiem”. Cóż, jest arystokratyczny Mojżesz przyzwyczajony do tego, że wszystko jest po jego myśli. „Oto ten dziwny widok. Pozwól mi iść i zbadać.
„Kiedy Pan zobaczył, jak nadchodzi , zawołał z krzaka: «Mojżesz, Mojżesz»”.
Oto Pan, który zna tego pasterza, tego nikogo, kto pasie owce w tym paśmie górskim na półwyspie Synaj. Chłopcze, to Bóg musi być bardzo lokalnym, bardzo intymnym bóstwem. Bardzo blisko. Tak. Prawda.
Mojżesz odpowiada: „Oto jestem”. A Bóg mówi: „Nie zbliżaj się! Zdejmij sandały, bo jesteś na świętej ziemi”. A oto rytm, który chcę, żebyś zobaczył.
Czy Bóg jest blisko nas? Tak. Widzisz, nie wierzymy w deistycznego Boga , to znaczy odległą sprawę wszechświata w tamtym czasie lub gdzieś tam zrobił swoją przyczynową rzecz, a potem przeszedł na emeryturę, który tak naprawdę nie zna świata. Spójrz na wiele mistycyzmów, w których boskość jest rodzajem zasady lub siły, ale nie tak naprawdę nas nie znają. Spójrz na mitologię Gwiezdnych Wojen, która podsumowuje wiele tradycji duchowych świata. Jasne. Jest tam siła, która może być użyta dla dobra lub zła, ale siła mnie nie zna Siła nie zna mojego imienia Odległy deista nie zna mojego imienia, ale Bóg zna imię tej małej niby pasącej owce na Półwyspie Synaj, bo prawdziwy Bóg, Augustyn, tak to ujął, jest „intimior intimo meo”,
bliższy mi niż ja sobie. Teraz, popatrz, dlaczego? Dlaczego? Ponieważ Bóg jest tu i teraz, powołując do życia wszystkie rzeczy . Twórca nie zrobił czegoś dawno temu, a potem przeszedł na emeryturę. Nie? Nie. Bóg nieustannie tworzy wszechświat. Wszystkie rzeczy, chwila po chwili, zależą od przyczynowego wpływu Boga. Więc oczywiście Bóg zna mnie lepiej niż ja sam. Oczywiście Bóg zna moje imię i zna twoje imię. Co mówi Jezus? Każdy włos na twojej głowie jest ponumerowany. Tak dokładnie Bóg nas zna. Piękny. Piękny. Ale teraz czekaj, ale czekaj.
Żeby to nie wciągnęło mnie w rodzaj zbyt przyjacielskiej zażyłości z Bogiem:
„Odsuń się, Mojżeszu. Zdejmij sandały, bo jesteś na świętej ziemi”.
Pamiętaj, dlaczego zdejmujesz buty, gdy jesteś na świętej ziemi? Widzisz, co umożliwiają Ci buty? Cóż, umożliwiają ci chodzenie w dowolne miejsce. Jeśli mam buty, mogę pewnie chodzić po każdym terenie. Jestem dowódcą. A teraz zdejmij buty , jesteś o wiele bardziej wrażliwy, prawda? Skalisty teren. Nie będziesz się wspinać boso. Zdejmij buty, Moses. Nie masz tu kontroli. Jesteś na świętej ziemi. Teraz to słowo, święty, „kadosz” po hebrajsku. Aniołowie w Izajaszu szóstym: „kadosz, kadosz, kadosz”, święty, święty, święty. Ty wiesz co to znaczy? To znaczy „inny”.
Inny. Inny. Różne. Niedościgniony.
Cóż, właśnie mi powiedziałeś, że jest z nami bliski. Zna nas lepiej niż my sami siebie. Prawdziwe. A jednocześnie, jak ujął to Augustyn , jest „superior summo meo”. Jest wyższy niż wszystko, co mogę sobie wyobrazić. Teraz widzisz dlaczego? Stwórca wszechświata nie jest przedmiotem we wszechświecie. To, co daje początek całemu bytowi świata skończonego, nie jest samo w sobie bytem pośród bytów.
Huh.
Prawdziwy Bóg, który pojawia się w płonącym krzaku w taki sposób, że uwydatnia i upiększa to, do czego się zbliża, że Bóg jest jednocześnie intimior intimo meo i superior summo meo. Bliższy mi niż ja sam i większy niż wszystko, co mogę sobie wyobrazić. Teraz rozmawiamy. To jest prawdziwy Bóg.
Teraz ta gra nieuchronności i transcendencji trwa. Posłuchaj, co mówi Pan.
„Ja jestem Bogiem waszych ojców , Bogiem Abrahama , Bogiem Izaaka , Bogiem Jakuba”. Cóż, znam twoje imię. Znam imię twoich przodków. Znam imię patriarchów twojego ludu. Co więcej, „Byłem świadkiem cierpienia mojego ludu w Egipcie. Słyszałem ich płacz skargi. Dobrze znam ich cierpienie”. Pomyśl o tym przez chwilę. Kto jest najbardziej zapomnianym człowiekiem na starożytnym Bliskim Wschodzie? Byłoby to biedne zniewolone plemię Hebrajczyków w Egipcie. Nie są jakimś wielkim imperium. Nie są jakąś wielką kulturową siłą. Byli zniewolonymi nikim. A jednak Bóg ich zna i usłyszał ich wołanie.
A ponadto: „Przybyłem, aby uratować ich z rąk Egipcjan, aby wprowadzić ich do ziemi dobrej, przestronnej i płynącej mlekiem i miodem” . Wow. Jak intymny, zaangażowany, jak świadomy ludu Izraela jest ten Bóg jest.
Ok. Więc Mojżesz może pomyśleć: „W porządku. Kazał mi zdjąć buty i jestem na świętej ziemi i tak dalej, ale teraz znów wydaje się ładny, całkiem intymny”. A więc co robi Mojżesz? I tu dochodzimy do kulminacyjnego punktu tej historii . mówi: „W porządku, jeśli wyślesz mnie do Egiptu, abym wyprowadził tych ludzi , a oni zapytają: ‘ Więc, jak ma na imię ten Bóg, który do ciebie przemówił?’ Co ja im powiem?”
Otóż, to jest rozsądne pytanie.
Jakie imię? To znaczy, kim jesteś? Jakim jesteś człowiekiem? Jeśli spytasz o moje imię, sprecyzuję. Jestem bardzo, bardzo szczególną istotą ludzką. Nazywam się biskup Robert Barron . urodziłem się w tym czasie i w tym miejscu i mieszkam tutaj. Dokładnie określam, kim jestem, kiedy podaję ci moje imię. Mojżesz zadaje rozsądne pytanie. W porządku Panie, jak masz na imię?
która jest najsłynniejszym wersem.
Jest to zawias, pod wieloma względami dla każdego, na którym obraca się biblijne objawienie.
Co Bóg mówi?
„Jestem kim jestem”.
Można powiedzieć, że to trochę jak „Zdejmij swoje buty, jesteś na świętym g okrągły.” To trochę jak powiedzenie: „Hej Mojżesz, przestań zadawać mi takie głupie pytanie. Jestem tym, kim jestem”. Ale spójrz, naciśnij jeszcze bardziej.
Jak masz na imię? Kim jesteś? Jak mogę cię określić? Którą istotą jesteś wśród wielu istot tego świata? Jakim bogiem jesteś ? rzeka, bóg gór, bóg tego ludu, bóg tamtego ludu. Cóż, wyraźnie jesteś bogiem. Cóż, którym jesteś? Jak masz na imię? Nie, nie. Nie, nie, nie. Nie, nie . Bóg, z którym ma do czynienia Mojżesz, nie jest jednym z tych małych bóstw, ani jednym małym boskim potentatem pośród wielu
. Stwórca wszechświata, jak powiedziałem, nie jest elementem we wszechświecie
. jestem tym, kim jestem”. Widzisz, jestem człowiekiem. Jestem biskupem Robertem Barronem. Jestem kimś, kto mieszka w Santa Barbara. Jestem kimś, kto wygłasza kazanie. Widzisz, co zrobiłem z tym „jestem” to określiłem i dokładnie określił, jakim jestem istotą.
Tego Bóg nie zrobi. Tego Bóg nie może zrobić.
„Jestem, kim jestem”.
Być Bogiem to być „być”.
To jest Tomasz z Akwinu.
W Bogu, jak mówi Tomasz, esencja i istnienie pokrywają się. Teraz, co oznacza ten wysoce abstrakcyjny język? Cóż, pomyśl o tym, że przede mną jest kamera, do której mówię. To jest rodzaj bytu. Ona istnieje. Istnieje w szczególny sposób. Ma formę kamery . Widzę wszystkie te przedmioty wokół mnie. Wokół mnie są ludzie, którzy są typowi, są to typy istot. Mogę spojrzeć w górę na planetę Mars , planeta Jowisz, mogę spojrzeć na Drogę Mleczną i mogę powiedzieć, że to wszystko są rodzaje istot. Potrafię je nazwać. Potrafię je zdefiniować. Ich istnienie jest odbierane i wyznaczane zgodnie z pewnymi podstawowymi zasadami. Przepraszam za filozofię, ale to jest sposób , w jaki nasza tradycja przetłumaczyła ten język. Wszystkie one są pewnego rodzaju istotami.
A potem jest Bóg.
„Jestem tym, kim jestem”.
Być Bogiem to nie być tym czy tamtym, w górę czy w dół, tu czy tam, wielkim, małym.Być Bogiem to być „być”.
Teraz. Teraz, gdzie jest ta istota? Cóż, oczywiście wszędzie w tym pokoju, ponieważ nic w tym pokoju nie istniałoby poza Bogiem. Gdzie jest Bóg? Jest w tobie w najbardziej intymny sposób.
OK. Gdzie jest to Bóg, który jest sobą? Nigdzie. Nigdzie. Nigdzie, ponieważ nic w tym pokoju nie jest Bogiem. Nic w tym całym kosmosie nie jest Bogiem. On jest intimior intimo meo et superior summo meo, bliższy sobie niż my, większy niż wszystko , co możemy sobie wyobrazić. Wszyscy słuchają, to ten Bóg, którego nie możemy kontrolować
ani ukryć przed Mojżeszem, zwraca się do Mojżesza w płonącym krzaku
. Nawiasem mówiąc, dwie ścieżki grzeszników, którymi cały czas idziemy , to staramy się kontrolować Boga dla naszych celów albo staramy się go unikać.
Poddaj się. Obie są beznadziejnymi ścieżkami. I raczej poddaj się Bogu bliższemu sobie niż ty samemu sobie, większemu niż wszystko, co możesz sobie wyobrazić. I wiesz, co On chce zrobić ? wiesz, co on chce zrobić? Chce cię
podpalić własną obecnością, jesteś tak promienna i piękna, jak to tylko możliwe.
To jest Bóg, który zwrócił się do Mojżesza. To jest Bóg, o którym mówimy. I niech Bóg was błogosławi.
Transkrypt po angielsku
Peace be with you. Friends, we come to the Third Sunday of Lent, and we have the privilege of reading one of the most important texts in the Bible, period. We’re in the third chapter of the book of Exodus. It’s the text in which God gives himself a name —if you want, defines himself, but as we’ll see, in a way that’s really no definition at all. But God’s manifestation of his own identity. And so we’re on very holy ground with this story. Let me just get into it by rehearsing a little bit of the narrative. The biblical authors, with typical laconicism and understatement, will often just sketch a character in a few deft strokes. Moses, what do we know about Moses? Well, he’s found by the daughter of Pharaoh, this little baby in the basket. And so he’s raised among the Egyptian gentry upper class. We don’t have to give into all of Cecil B. DeMille’s imaginings, but Moses was raised in the very high culture of Egypt, that seems clear, and probably like a lot of aristocrats was used to having things his way. And so when he sees this Egyptian who’s mistreating one of his fellow Hebrews, he just promptly kills him and buries him. This is not exactly a man who’s under control emotionally. And then when he finds out the word has gotten out, he then leaves the country and he goes off into the desert. So you see this aristocratic figure, certainly, a man used to having things his way, suddenly in trouble. And now he has to go through, as so many biblical figures do, a time of trial and testing. And the typical place for this —we saw it a few weeks ago with the Lord himself— the typical place for this is the desert. So Moses, for years, this Egyptian aristocrat, lives the simple life of a shepherd in the desert. What’s happening? Well, the refinement of his personality,
the limiting of his sinfulness. Think of Joseph having to spend years in an Egyptian prison before he was ready to assume his role as vizier of Egypt. So now Moses, before he can take on the task of liberating his people, has to have the rough edges of his personality smoothed. And it’s only after this long time of trial
that the Lord appears to him. And here’s this famous and beautifully told account.
“An angel of the LORD appeared to Moses in fire flaming out of a bush. As he looked on, he was surprised to see that the bush, though on fire, was not consumed.”
We have to pause there. Such an important moment.
The fire of God’s presence, yes indeed.
But it doesn’t consume the bush. In fact, it simply makes the bush more luminous and more radiant and more beautiful. So it goes, everybody, with the God of the Bible. Unlike the gods of the ancient Greeks and Romans who, when they broke into human affairs, destroyed things, incinerated people, because they were in a competitive relationship with this world. For the gods to assert themselves, something in this world had to give.
That’s not the God of the Bible. Why? Well, it’s very clear. Because God’s the creator of all things. There’s nothing in this world that can compete with God. God gave whatever the world has. God is not one more item in the world. So I can look around this room and see various items in it. What don’t I see? The one who designed this room. He’s not here, he’s not in the room. And so God, the Designer and Creator of the whole universe, is not competing with us
but rather —listen to me, now, listen— as God gets closer to you, you become more luminous and more beautiful and more radiant. That’s the God now who manifests himself to Moses.
But now, watch this very interesting dynamic, which encapsulates in many ways a dynamic you can see throughout the biblical narratives.
“When the LORD saw him coming over to look more closely . . .” Moses said, “Look, what’s going on? Let me find out.” Well, there’s the aristocratic Moses used to having things his way. “Here’s this weird sight. Let me go and investigate.”
“When the LORD saw him coming over, he called out from the bush, ‘Moses, Moses.’”
Well, here’s the Lord who knows this shepherd, this nobody who’s tending sheep in this mountain range in the Sinai peninsula. Boy, this God must be a very local, very intimate deity. Very close. Yeah. True.
Moses answers, “Here I am.” And God says, “Come no nearer! Take off your sandals, for you are on holy ground.” Now here’s the rhythm I want you to see.
Is God close to us? Yes. See, we don’t believe in a deist God, which is to say a distant cause of the universe that way back then or way up there somewhere did his causal thing and then went into retirement, who doesn’t really know the world. Look at a lot of mysticisms where the divine is sort of a principle or a force but doesn’t really know us. Look at the Star Wars mythology, which sums up a lot of the spiritual traditions of the world. Sure. There’s the force out there which can be used for good or evil, but the force doesn’t know me. The force doesn’t know my name. The distant deist prime mover doesn’t know my name, but God knows the name of this little nobody tending sheep in the Sinai Peninsula, because the true God, Augustine put it this way, is “intimior intimo meo,”
closer to me than I am to myself. Now, see, why? Why? Because God is here and now bringing all things into being. The Creator didn’t do something long ago then retire. No, no. God continually creates the universe. All things, moment to moment, depend upon the causal influence of God. So of course God knows me better than I know myself. Of course God knows my name and knows your name. What does Jesus say? Every hair on your head is numbered. That’s how intimately God knows us. Beautiful. Beautiful. But now wait, but wait.
Lest this draws me into a kind of too chummy intimacy with God,
“Back off, Moses. Take off your sandals because you are on holy ground.”
Mind you, why would you take off your shoes when you’re on holy ground? Well see, what do shoes enable you to do? Well, they enable you to go anywhere. If I got shoes on, I can walk confidently over all kinds of terrain. I am in command. Now take your shoes off, well you’re much more vulnerable, right? Rocky terrain. You’re not going to be climbing that in bare feet. Take off your shoes, Moses. You are not in control here. You’re on holy ground. Now that word, holy, “kadosh” in the Hebrew. The angels in Isaiah six, “kadosh, kadosh, kadosh,” holy, holy, holy. You know what it means? It means “other.”
Other. Other. Different. Transcendent.
Well, you just told me he’s intimate to us. He knows us better than we know ourselves. True. And at the same time, as Augustine put it, he is “superior summo meo.” He’s higher than anything I can possibly imagine. Now, do you see why? The Creator of the universe is not an item within the universe. That which gives rise to the whole being of the finite world is not himself a being among beings.
Huh.
The true God who appears in the burning bush in such a way that he enhances and makes beautiful that to which he comes close, that God is both intimior intimo meo et superior summo meo. Closer to me than I am to myself and greater than anything I can possibly imagine. Now we’re talking. That’s the true God.
Now, this play of imminence and transcendence continues. Listen to what the Lord says.
“I am the God of your fathers, the God of Abraham, the God of Isaac, the God of Jacob.” Well, I know your name. I know the name of your ancestors. I know the name of the patriarchs of your people. More to it, “I have witnessed the affliction of my people in Egypt. I have heard their cry of complaint. I know well their suffering.” Now think about this for a minute. Who’s the most forgettable people in the ancient Near East? It would’ve been this poor enslaved tribe of the Hebrews in Egypt. They’re not some great empire. They’re not some great cultural force. They were enslaved nobodies. And yet God knows them and has heard their cry.
And furthermore, “I have come to rescue them from the hands of the Egyptians, to lead them into a land good and spacious and flowing with milk and honey.” Wow. How intimate, involved, how aware of the people of Israel this God is.
Okay. So Moses might be thinking, “All right. He told me to take off my shoes and I’m on holy ground and all that, but now he seems again, pretty, pretty intimate.” And so what does Moses do? And here we come to the climax of the story. He says, “All right, if you send me to Egypt to lead these people out and they ask, ‘Well, what’s the name of this God who spoke to you?’ What will I tell them?”
Now, it’s a reasonable question.
What name? That means, who are you? What kind of being are you? If you ask my name, I’m going to specify. I’m a very, very particular human being. I’m Bishop Robert Barron. I was born at this time and this place and I live here. I’m specifying exactly who I am when I give you my name. So Moses is asking a reasonable question. All right Lord, what’s your name?
And then comes the line now, which is the most famous line.
It’s the hinge, in many ways, everybody, upon which the biblical revelation turns.
What does God say?
“I am who I am.”
Now, you might say it’s a bit like “Take off your shoes, you’re on holy ground.” It’s a bit like saying, “Hey Moses, stop asking me such a stupid question. I am who I am.” But see, press it even further.
What’s your name? Who are you? How can I specify you? Which being are you among the many beings of the world? Which god are you? There’s a god of the river, god of the mountain, god of this people, god of that people. Well, you’re a god clearly. Well, which one are you? What’s your name? No, no. No, no, no. No, no, no. The God that Moses is dealing with is not one of those little petty deities, not one little divine potentate among many.
The Creator of the universe, as I’ve said, is not an item within the universe.
“I am who I am.” See, I am a human being. I am Bishop Robert Barron. I am someone who lives in Santa Barbara. I am someone giving you a sermon. See, what I’ve done with that “I am” is I’ve specified and defined precisely what kind of being I am.
That’s what God won’t do. That’s what God can’t do.
“I am who I am.”
To be God is to be “to be.”
That’s Thomas Aquinas.
In God, Thomas says, essence and existence coincide. Now what does that highly abstract language mean? Well, think of there’s this camera in front of me I’m speaking into. That’s a type of being. It exists. It exists in a particular way. It’s got the form of camera. There’s all these items around me I can see. There’s people around me I can see who are typical, they’re types of being. I can look up at the planet Mars, the planet Jupiter, I can look at the Milky Way and I can say, all these are types of being. I can name them. I can define them. Their existence is received and delimited according to certain essential principles. Excuse the philosophy, but that’s the way that our tradition has translated this language. They’re all beings of some type.
And then there’s God.
“I am who I am.”
To be God is not to be this or that, up or down, here or there, big, small. To be God is to be “to be.”
Now. Now, where is this being itself? Well, everywhere in this room, of course, because nothing in this room would exist apart from God. Where is God? He’s in you in the most intimate way possible.
Okay. Where is this God who’s being itself? Nowhere. Nowhere, because nothing in this room is God. Nothing in this whole cosmos is God. He’s intimior intimo meo et superior summo meo, closer than we are to ourselves, greater than anything we can imagine. And see, everybody listen, it’s that God whom we can neither control
nor hide from that addresses Moses in the burning bush.
The two paths of sinners, by the way, and we walk them all the time, is we try to control God for our purposes or we try to avoid him.
Give up. They’re both hopeless paths. And rather surrender to the God closer to you than you are to yourself, greater than anything you can possibly imagine. And you know what he wants to do? You know what he wants to do? He wants to set you on fire
with his own presence to make you as radiant and beautiful as possible.
That’s the God who addressed Moses. That’s the God that we’re talking about. And may that God bless you.