Tytuł oryginalny: The Unveiling of a New World - Bishop Barron’s Sunday Sermon
Data publikacji wideo: 2022-04-23
Wideo
Transkrypt po polsku
Pokój z Wami. Przyjaciele, w drugą niedzielę wielkanocną rozpoczynamy teraz czytanie do końca okresu wielkanocnego Księgi Objawienia. A więc to drugie czytanie na resztę sezonu wielkanocnego. Dlatego chcę skorzystać z tej okazji, aby w sposób wytrwały mówić o tej wspaniałej księdze , książce, która fascynowała chrześcijan i niechrześcijan od dwóch tysięcy lat. To ostatnia księga Biblii i to oczywiście interesujące, czyż nie? Ponieważ w pewnym momencie Biblia została skompilowana. Masz wszystkie te teksty , które krążyły wokół, zarówno teksty hebrajskie, jak i greckie, a w pewnym momencie Kościół je kanonizował – to po prostu oznacza, że Kościół ułożył je w określonej kolejności – i księgę Objawienia umieścił na końcu. Teraz każdy, kto ma wrażliwość literacką, wie, że to, co w wierszu , epopei, powieści lub sztuce, jest ostatnie, ma ogromne znaczenie.
Bardzo często początek – pomyśl o „Moby Dick”, „Mów mi Ishmael” – często wers otwierający powie ci wiele o historii; ale sposób, w jaki historia lub sztuka się kończy, ma niezwykłe znaczenie. Tak więc Kościół bardzo wcześnie zdecydował, że całe objawienie biblijne zakończy się tą księgą Objawienia. Powinniśmy więc na to patrzeć z dużym zainteresowaniem. Dlatego właśnie Kościół w tym najświętszym okresie skupia na nim naszą uwagę. Teraz podzieliłem się niektórymi z tego wcześniej, ale jest to bardzo ważny punkt, chcę to powtórzyć.
„Objawienie” , to angielskie słowo, pochodzi od łacińskiego „revelatio”, co z kolei tłumaczy greckie „apocalypsis”, apokalipsę. I od razu — „apokalipsa” , oznacza koniec świata , oznacza rozpad całego świata , oznacza to, że spadają gwiazdy. Ale zobacz, co oznacza to słowo. „Apocalypsis” po grecku oznacza „odsłonięcie ”, zdjęcie „calypsis”, zasłonę, dlatego „revelatio”, zabranie „welum”, zdjęcie zasłony, „objawienie”. Nie chodzi więc dokładnie o koniec świata fizycznego. Zasugeruję, że jest to bardziej język symboliczny.
W tym tekście raczej coś się ujawnia.
Coś, co było ukryte, zostaje nam odsłonięte. Pomyślcie też o tym wszyscy. Gdyby księga Apokalipsy dotyczyła przede wszystkim końca fizycznego kosmosu , opisywałaby, jak to będzie wyglądało, wtedy księga Objawienia byłaby naprawdę interesująca tylko dla jednego pokolenia , pokolenia wokół, gdy fizyczny świat dobiegnie końca. , prawo? Tak więc od dwóch tysięcy lat chrześcijanie czytają ten tekst liturgicznie i inaczej. Cóż, świat się nie skończył. Jeśli więc to wszystko, co w książce, to tak naprawdę nie ma to żadnego znaczenia. Jeśli świat się nie skończy za jakieś dwadzieścia pięć lat, to nie ma to dla mnie znaczenia. Dlaczego się tym przejmuję?
Ale w rzeczywistości Kościół od początku umieścił ten wspaniały tekst na samym końcu całego Pisma Świętego, ponieważ ma on przemawiać do każdego pokolenia. Ma odsłonić coś, co każde pokolenie chrześcijan musi zobaczyć.
Ludzie zastanawiają się, no cóż, jest strasznie dużo przemocy i wstrząsów, i rzeczywiście są opisy gwiazd spadających z nieba , trzęsień ziemi i powodzi , chorób, głodu i wszystkich tych okropnych rzeczy, i z pewnością brzmi to jak koniec świata . Pozwól, że coś ci zasugeruję. Myślę, że to, co jest tam opisane w bardzo sugestywnym języku, jest tym, jak to jest, gdy stary świat ustępuje i rodzi się nowy .
Pomyśl o tym — tutaj w Kalifornii jest to mniej prawdziwe , nie mamy tak wielu sztormów; Myślę o moim chicagowskim pochodzeniu, gdzie zawsze przetaczają się burze — że kiedy dwa systemy pogodowe spotykają się i są przeciwne, różne temperatury czy cokolwiek innego, różne ciśnienia i tak dalej, to zwykle wywołuje burze.
Pomyśl o tej książce jako opisującej spotkanie dwóch rodzajów systemów pogodowych, systemu pogodowego starego świata
opartego na przemocy, ucisku i okrucieństwie itd., spotkanie z nowym światem, posłuchaj teraz, który jest odsłonięty. Ujawnia się nam ten nowy świat. Cóż, co to powoduje — burze, wstrząsy, tak, rzeczy takie jak trzęsienie ziemi. Oznacza to, że stary świat ustępuje i rodzi się nowy świat. Pozwólcie, że oddam grę na początku, a my będziemy to wyjaśniać dalej. Jaki jest nowy świat?
Nowy świat, który narodził się ze Zmartwychwstania Jezusa z martwych.
Mówiłem w zeszłym tygodniu na Wielkanoc o tej dziwności i radykalizmie tego twierdzenia. Zmartwychwstanie Jezusa oznacza wstrząs całego porządku świata. Tak, jasne. Coś odsłania. Ujawnia coś , świat, który Bóg chce narodzić z ruin starego. Myślę, że to właściwy sposób podejścia do tego tekstu. Dobra. Mając to wszystko na uwadze — jest to rodzaj wprowadzenia do kilku następnych kazań, które zamierzam wygłosić — ale spójrzmy teraz na dzisiejsze czytanie z Księgi Objawienia. Już na samym początku słyszymy: „Na wyspie Patmos, bo głosiłem słowo Boże i dawałem świadectwo Jezusowi”. Kto tu mówi? Cóż, identyfikuje się jako Jan, a tradycja utożsamia go z umiłowanym uczniem Janem, Janem ewangelistą. Przeczytaj o tym uczonych, a uśpią cię dyskusją o tym, kto to może być. Nie wiemy na pewno, ale nazywa siebie Johnem. Ale to, na co chcę zwrócić twoją uwagę, to fakt, że znajduje się na wyspie Patmos. Teraz Patmos jest małą wyspą u wybrzeży dzisiejszej Turcji i pamiętaj, że w tej części świata chrześcijaństwo w pewnym sensie dojrzewa . Paweł głosił w Azji Mniejszej , potem w Grecji i tak dalej. Cóż, Patmos to mała wyspa u wybrzeży Turcji, ale wtedy była to swego rodzaju kolonia karna
, miejsce, do którego Rzym wysyłał więźniów.
Pomyśl o tych przez stulecia w takich miejscach,
gdzie umieszczano całkiem poważnych przestępców , ponieważ byli niebezpieczni i musieli być izolowani. Oto ta figura.
Dlaczego Rzym się go boi? Dlaczego Rzym umieścił go w kolonii karnej?
Niewątpliwie dlatego, że ogłasza panowanie Jezusa zmartwychwstałego. Rzymianie wiedzieli. Wiedzieli, jak rewolucyjne było to przesłanie. Wiedzieli, że przesłanie oznacza, że stary świat ustępuje i rodzi się nowy. I dlatego nasz autor jest na wyspie Patmos.
Jan mówi nam: „W dniu Pańskim”. Teraz bardzo ważne, nie przechodźmy dalej: dzień Pański, niedziela, dzień Zmartwychwstania. Jaka jest odsłona tego nowego świata? Pochodzi ze Zmartwychwstania Jezusa z martwych. To dzień Pański. Co więcej, jaki był dzień Pański? Dzień, w którym chrześcijanie zbierali się na modlitwę i nabożeństwo.
Więc Żydzi zbieraliby się w dzień szabatu. Chrześcijanie powiedzieli nie , następnego dnia, dnia Pańskiego , dnia Zmartwychwstania.
Więc Jan opowie nam o czymś, co mu się przydarzyło w dniu Zmartwychwstania, kiedy chrześcijanie zbierają się, by chwalić i czcić. Słuchaj teraz. Mówi, że został „pogrążony w duchu”. Cóż, tak się z nami dzieje, kiedy się modlimy.
Jesteśmy porwani duchem Chrystusa. Jesteśmy jakby wyciągnięci ze zwykłego świata do kontemplacji wyższego świata.
Więc jest pogrążony w modlitwie. Jest głęboko pogrążony w nazywaniu tego może mistycznym uniesieniem, a potem słyszy głos jak trąba, który każe mu spisać to, co słyszy. Odwraca się, żeby zobaczyć, kto do niego mówi, i mówi: „Była tam postać w szacie do kostek i ze złotą szarfą na piersi, a on stał pośród siedmiu świeczników”. Dobra. Słyszymy to na Zachodzie XXI wieku i mówimy: okej, nie wiem, co to znaczy. Ale uwierz mi, żaden Żyd w pierwszym wieku czytający ten tekst nie przeoczyłby tych wzmianek. Jaki jest szlafrok do kostek? Cóż, to jest efod kapłana świątyni.
Osoba, którą teraz widzi — jest zachwycona w dniu Pańskim, dniu
Zmartwychwstania — osoba, którą widzi, jest kapłanem. Złota szarfa to królewski symbol.
Jest kapłanem, kimś, kto oddaje Bogu należną chwałę i jest królem, który wywiera nowy rodzaj autorytetu i władzy na świecie. Teraz idź dalej. Stoi wśród siedmiu złotych lamp. Widzieliśmy to , menorę , siedmioramienny świecznik.
Był to jeden z elementów wyposażenia, jeśli chcesz, jeden z elementów umeblowania wewnątrz świątyni.
Podkreśla się tutaj, że jest to król-kapłan w świątyni. Jaka była świątynia dla Żyda z I wieku?
Było to miejsce, w którym mieszkał Bóg. Było to miejsce, w którym spotkaliśmy Boga Izraela , miejsce, w którym spotykają się niebo i ziemia. Czy widzisz, jak bogato chrystologiczna jest cała ta symbolika? Słyszy głos , odwraca się, aby spojrzeć, i widzi kapłana , króla, który jest wśród siedmiu lamp , Boga Izraela.
W ten sposób chrześcijanie rozumieli moc i znaczenie osoby Jezusa.
On jest osobiście Bogiem Izraela, który będzie pełnił funkcję arcykapłana i króla.
Świątynia, miejsce właściwej chwały.
Jan został zaproszony przez Boga do tego miejsca spotkania.
Spotyka kapłana i króla
i zacznie słusznie chwalić tego Boga, ponieważ wprowadził na świat nowy porządek. Słuchaj teraz, jak on idzie dalej.
„Dotknął mnie prawą ręką” , czyli „on”, kapłan i król w świątyni.
“Nie bój się. Jestem pierwszym i ostatnim, tym, który żyje. Kiedyś byłem martwy, ale teraz żyję na wieki wieków”.
Więc Jezus teraz do niego przemawia.
Czy nie podoba ci się, że pierwszą rzeczą, jaką do niego mówi, jest „nie bój się”? Jest ta linia, która, jak już wspomniano, pojawia się w Biblii 365 razy, raz na każdy dzień roku. To słowo, które Jezus w chwili Zmartwychwstania wypowiedział do swoich uczniów, kiedy go zobaczyli. „Nie bój się”.
A więc to jest zmartwychwstały Chrystus ofiarowujący swój pokój, a potem: „Ja jestem pierwszym i ostatnim , który żyje”.
To jest zmartwychwstały Jezus. Cała Księga Objawienia, przyjaciele, będzie się rozwijać jako medytacja nad mocą i znaczeniem Zmartwychwstania. „Kiedyś byłem martwy”,
uśmiercony mocą Rzymu, uśmiercony przez upadły świat, „ale teraz żyję na wieki wieków” mocą Boga Ojca. Syn żyje teraz na zawsze. Oto rzecz, posłuchaj mnie. Jak wygląda świat w świetle tego Zmartwychwstania?
To będzie wyglądać jak rozpadający się stary świat. Będzie to wyglądać jak trzęsienie ziemi, powódź , głód i zniszczenie starej drogi, reprezentowane przez Rzym, który zabił tego Jezusa. Ten świat ustępuje i rodzi się nowy świat.
Ci sami ludzie, którzy prześladowali wczesny Kościół , ci sami ludzie, którzy wsadzili Jana na Patmos jako więźnia, wiem, że wydają się potężni, ale ich świat odchodzi i nadchodzi nowy. Przyjaciele, to właśnie zostanie nam objawione w trakcie tej Księgi Objawienia. Pójdźcie za mną przez kilka następnych tygodni, gdy teraz widzimy pełną implikację tego odsłonięcia. Niech cię Bóg błogosławi.
Transkrypt po angielsku
Peace be with you. Friends, on the Second Sunday of Easter, we commence a reading now for the rest of the Easter season of the book of Revelation. So it’s the second reading for the rest of the Easter season. So I want to take advantage of this opportunity to talk in a sustained way about this great book, a book that has fascinated Christians and non-Christians for the past two thousand years. It’s the final book of the Bible, and that’s of course interesting, isn’t it? Because at one point the Bible was compiled. You have all these texts that were floating around, both the Hebrew texts and the Greek texts, and at a certain point the Church canonized them —it just means the Church put them in a particular order— and it put the book of Revelation last. Now, anybody with a literary sensibility knows that what comes last in a poem or an epic or a novel or a play is of great importance.
Very often the beginning —think of “Moby Dick,” “Call me Ishmael”— the opening line often will tell you a lot about the story; but the way the story or the play ends is of extraordinary significance. So the Church decided very early on the entire biblical revelation would end with this book of Revelation. So we should look at it with great interest. That’s why the Church now during this holiest of seasons focuses our attention upon it. Now I’ve shared some of this before, but it’s a very important point, I want to make it again.
“Revelation,” it’s an English word, comes from a Latin “revelatio,” which in turn translates the Greek “apocalypsis,” apocalypse. And right away —“apocalypse,” it means the end of the world, it means the whole world falling apart, it means the stars falling. But see what the word means. “Apocalypsis” in Greek means “unveiling,” taking away the “calypsis,” the veil, which is why “revelatio,” taking the “velum,” taking the veil away, “revelation.” So it’s not precisely about the end of the physical world. I’m going to suggest that it’s more of a symbolic language.
Rather something is being revealed in this text.
Something that was hidden is being unveiled to us. Think about this too, everybody. If the book of Revelation were primarily about the end of the physical cosmos, it was describing what that will be like, then the book of Revelation would be of real interest only to one generation, the generation around when the physical world comes to an end, right? So for the past two thousand years, Christians have been reading this text liturgically and otherwise. Well, the world hasn’t ended. Therefore, if that’s all the book means, then it really has had no significance. If the world doesn’t end in the next, what, twenty-five years or so, it has no significance for me. Why am I bothering with it?
But in point of fact, the Church from the beginning has put this great text at the very end of all of Sacred Scripture because it’s meant to speak to every generation. It’s meant to unveil something that every generation of Christians needs to see.
People wonder, well, there is an awful lot of violence and upheaval, and there are indeed descriptions of stars falling from the sky and earthquakes and floods and disease and famine and all these terrible things, and it certainly sounds like the end of the world. Let me suggest something to you. I think what’s being described there in very evocative language is what it’s like when an old world is giving way and a new world is being born.
Think of —it’s less true out here in California, we don’t have that many storms; I think of my Chicago background, and there’s always storms rolling through— that when two weather systems meet and they’re opposite, different temperatures or whatever, different pressures and so on, that tends to produce storms.
Think of this book as describing the meeting of two kind of weather systems, the weather system of the old world
predicated upon violence and oppression and cruelty and so on, meeting the new world, listen now, which is being unveiled. It’s being revealed to us, this new world. Well, what that produces —storms, upheaval, yes, things like earthquake. It means that the old world’s giving way and the new world is being born. Now, let me give away the game at the beginning, and we’ll just keep explicating this as I go. What’s the new world?
The new world that is born of the Resurrection of Jesus from the dead.
I talked last week on Easter about this strangeness and the radicality of this claim. Jesus rising from the dead means that the whole order of the world is shaken. Yeah, right. It unveils something. It reveals something, the world that God wants to be born out of the ruins of the old. I think that’s the right way to approach this text. Okay. With all that introduction in mind —so that’s kind of introduction to the next several sermons I’m going to give— but let’s now look at the reading for today from the book of Revelation. The very beginning, we hear this: “On the island of Patmos because I proclaimed God’s word and gave testimony to Jesus.” Who’s speaking here? Well, he identifies himself as John, and the tradition identifies him with John the beloved disciple, John the evangelist. Read the scholars on this and they’ll put you to sleep with discussions of who this might be. We don’t know for sure, but he calls himself John. But what I want to draw your attention to is the fact that he’s on the island of Patmos. Now Patmos is a little island off the coast of present-day Turkey, and keep in mind, Christianity sort of comes of age in that part of the world. Paul was preaching in Asia Minor, and then over into Greece, and so on. Well, Patmos is a little island off the Turkish coast, but at the time it was a sort of penal colony,
a place where Rome sent prisoners.
Think of across the centuries in places like that,
where pretty serious criminals were put because they were dangerous and they had to be isolated. So here’s this figure.
Why is Rome afraid of him? Why has Rome put him in a penal colony?
Undoubtedly, because he’s declaring the lordship of Jesus risen from the dead. The Romans knew. They knew how revolutionary that message was. They knew that message meant the old world was giving way and a new world’s being born. And so that’s why our author is on the island of Patmos.
John tells us, “On the Lord’s day.” Now very important, let’s not run past that: the Lord’s day, Sunday, Resurrection day. What is the unveiling of this new world? It comes from the Resurrection of Jesus from the dead. It’s the Lord’s day. Moreover, what was the Lord’s day? The day when Christians gathered to pray and to worship.
So Jews would’ve gathered on the Sabbath day. Christians said no, the next day, the Lord’s day, the day of Resurrection.
So John’s going to tell us about something that happened to him on Resurrection day, when Christians gather to praise and to worship. Listen now. He says he was “caught up in spirit.” Well, it’s what happens to us when we pray.
We’re caught up in the spirit of Christ. We’re drawn, as it were, up out of the ordinary world into a contemplation of the higher world.
So he’s deep in prayer. He’s deep in call it maybe a mystical rapture, and then he hears a voice like a trumpet telling him to write down what he hears. He turns to see who’s speaking to him, and he says, “There was a figure with an ankle-length robe and with a gold sash across his chest, and he was standing amid seven lamp stands.” Okay. Now, we hear that in the twenty-first-century West and we say, okay, I don’t know what that means. But trust me, no Jew in the first century reading this text would’ve missed those references. What’s the ankle-length robe? Well, that’s the ephod of a temple priest.
The person he sees now —he’s caught up in rapture on the Lord’s day, the day of Resurrection— the person he sees is a priest. The gold sash, that’s a kingly symbol.
He’s a priest, someone who gives God right praise, and he’s a king who is exerting a new kind of authority and power in the world. Now, keep going. He’s standing among seven gold lamp stands. Now, we’ve seen these, the menorah, the seven-branched candelabra.
It was one of the accoutrements, one of the furnishings if you want, inside the temple.
What’s being emphasized here is this is a priest-king in the temple. Now, what was the temple for a first-century Jew?
It was the place where God dwelled. It was the place where we met the God of Israel, the place where heaven and earth come together. Do you see how richly Christological all this symbolism is? He hears a voice, he turns to look, and he sees the priest, the king, who is among the seven lamps, the God of Israel.
This is the way the Christians understood the power and significance of the person of Jesus.
He is in person the God of Israel, who will function as high priest and as king.
Temple, the place of right praise.
John has been invited by God into this place of encounter.
He meets the priest and the king,
and he will begin to give this God right praise because he has introduced a new order into the world. Listen, now, as he goes on.
“He touched me with his right hand,” so “he,” the priest and king in the temple.
“Do not be afraid. I am the first and the last, the one who lives. Once I was dead, but now I am alive forever and ever.”
So Jesus now speaks to him.
Don’t you love that the first thing he says to him is “don’t be afraid”? There’s that line that, it’s been pointed out, appears 365 times in the Bible, once for each day of the year. It’s the word that Jesus, upon his Resurrection, said to his disciples when they saw him. “Don’t be afraid.”
So this is the risen Christ offering his peace, and then, “I am the first and the last, the one who lives.”
This is the resurrected Jesus. The whole book of Revelation, friends, is going to unfold as a meditation upon the power and meaning of the Resurrection. “Once I was dead,”
put to death by the power of Rome, put to death by a fallen world, “but now I am alive forever and ever” through the power of God the Father. The Son is now alive forever. Here’s the thing now, listen to me. What does the world look like in light of this Resurrection?
It’s going to look like the old world falling apart. It’s going to look like earthquake and flood and famine and destruction of the old way, represented indeed by the Rome that put this Jesus to death. That world is giving way and the new world is being born.
The very people who persecuted the early Church, the very people who put John on Patmos as a prisoner, I know they seem powerful, but their world, it’s going away, and the new one is coming to be. Friends, this is what’s going to be unveiled to us in the course of this book of Revelation. Follow me the next several weeks as we now see the full implication of this unveiling. And God bless you.