Tytuł oryginalny: Christ Can Heal Us - Bishop Barron’s Sunday Sermon
Data publikacji wideo: 2022-07-09
Wideo
Transkrypt po polsku
Pokój z Wami. Przyjaciele, Ewangelia na tę piętnastą niedzielę roku jest jedną z najbardziej znanych przypowieści Jezusa : historią dobrego Samarytanina. Coś, czego Karl Barth nauczał w dwudziestym wieku — nauczył się tego od Ojców Kościoła — to to, że każda przypowieść o Jezusie, każda nauka Jezusa naprawdę dotyczy go. Innymi słowy, mogą mieć moralne znaczenie, że możemy wyciągnąć z nich etyczne lekcje – więc powinniśmy zachowywać się tak, jak postępuje Dobry Samarytanin – ale na głębszym poziomie wszystkie te historie w końcu są o nim, ponieważ jest wspaniałym wzorem życie moralne i życie etyczne. Cóż, myślę, że to naprawdę dobry przykład tej zasady. Innym miejscem, w którym można znaleźć ten pomysł, jest Katedra w Chartres, mój ulubiony kościół na świecie. Jedno ze wspaniałych okien po stronie Chartres splata dwie historie , historię upadku i historię Dobrego Samarytanina. Ponownie, to jest od Ojców Kościoła, że te dwie historie ilustrują się nawzajem. Więc pozwólcie, że pokażę wam, mając to na uwadze, że ta historia jest zasadniczo o Chrystusie w związku z upadłą ludzkością. Przejdźmy przez to krok po kroku. Posłuchaj więc początkowego wersu przypowieści. Jakże często, nawiasem mówiąc, u wielkich gawędziarzy , powieściopisarzy i poetów wstęp ma wielkie znaczenie. Posłuchaj więc:
„Mężczyzna schodził z Jerozolimy do Jerycha”. Cóż, każdy, kto był w Ziemi Świętej, wie, że z Jerozolimy jest dosłownie wspaniałe zejście z Góry Syjon, to wysokogórska kraina, a potem dosłownie jedzie się tą długą drogą do Jerycha, i oczywiście Jerycho jest jednym z najniższych miast na świecie, ponieważ jest to poziom Morza Martwego, które jest jednym z najniższych miejsc na ziemi.
Jerozolima zawsze kojarzy się z niebem. Pomyśl o niebiańskim Jeruzalem ze zbawieniem; to miejsce, w którym mieszka Bóg. Tak więc Jerozolima oznacza wyżyny, niebiosa.
Jerycho, położone w dół od Jerozolimy,
oznacza miasto grzechu.
Pomyśl o tym, kiedy Izraelici wchodzą do Ziemi Obiecanej , przekraczają Jordan, a pierwszym miejscem, które muszą podbić, jest Jerycho w tym wielkim pokazie liturgicznym. Przetwarzają i trąbią w trąby, śpiewają i schodzą na mury Jerycha. Cóż, to znaczy, że podbijają miasto grzechu. Pomyśl o niewidomym Bartymeuszu w Ewangelii Marka. Siedzi pod murami Jerycha. Chodzi o to, że nasza ślepota, mówiąc duchowo, jest związana z tym miastem grzechu. I znowu pewien człowiek schodził z Jerozolimy do Jerycha.
To my wszyscy;
to upadła ludzkość, która utraciła godność dzieci Bożych i upadła na to miejsce grzechu. Więc teraz mamy klucz interpretacyjny do całej tej historii. Słuchaj jak on idzie. “Wpadł z rabusiami.” Tak było dosłownie w czasach Jezusa, a podróżowanie w tamtych czasach zawsze było ryzykowne. Nie było dobrych dróg i rzeczy były niebezpieczne, ale podobno po drodze byli też porywacze i rabusie , zwłaszcza droga z Jerozolimy do Jerycha,
rabusie i złodzieje i tak dalej. Ale czytajmy to dalej duchowo. Co grzech nam robi?
Okrada nas z naszej godności , okrada nas z naszych sił, naszych duchowych sił, naszych sił intelektualnych , sił woli. Grzech nas kompromituje. Sobór Trydencki jest naprawdę dobry w tej kwestii, że grzech powoduje w nas rodzaj rozpadu;
w nas panuje niesprawiedliwość . To oznacza, że nie mamy równowagi, jesteśmy w złym stanie.
Jako grzesznicy nie widzimy rzeczy właściwie. Nie myślimy o rzeczach we właściwy sposób. Nasza wola jest wypaczona, nasze namiętności są teraz w konflikcie ze sobą i razem z naszą wolą i umysłem. Czy to brzmi znajomo, bracia grzesznicy, słuchacie mnie? Grzech okradł nas z tego wszystkiego. To skompromitowało nas wszystkich. Myślę
, że to bardzo ważny punkt . aby ludzie biblijni prześcigali się w naszej dzisiejszej kulturze, która ma tendencję do waloryzowania jednostki. „Wszystko jest ze mną świetnie, cokolwiek powiem, jest słuszne. Po prostu pozwól, aby usłyszano mój głos ”. Otóż ludzie biblijni wiedzą, że jesteśmy poważnie skompromitowani. Zostaliśmy okradzeni z tych mocy podczas naszej podróży z Jerozolimy do Jerycha. Słuchajcie teraz, jak to mówią. „Oni”, rabusie, „rozebrali go, pobili go i potem odszedł, zostawiając go na wpół martwego”.
Będę teraz mówił poza katolicką tradycją – czy grzech, grzech pierworodny i jego skutki całkowicie niszczą nasze duchowe zdolności? Nie, nie mówimy tego. Nie mamy antropologia totalnej deprawacji , używając języka technicznego. Znajdziesz to na przykład u Lutra i Kalwina. Katolicy tego nie trzymają. Uważamy, że pozostajemy na obraz podobieństwa Bożego, ale jesteśmy skompromitowani . dotkniętych, jesteśmy osłabieni. Więc ten język wydaje mi się słuszny . Rozebrali go – to akt upokorzenia, prawda? Jeśli rozbierasz się do naga w upokarzającym miejscu publicznym. Cóż, grzech jest upokarzający nas. Oczywiście, że tak. Pobili go – więc znowu jesteśmy skompromitowani. Ale potem odeszli, zostawiając go na wpół martwego. dobrze. Nie jesteśmy całkowicie martwi duchowo, ale jesteśmy na wpół martwi albo odwróceni, jesteśmy tylko na wpół żywi , grzesznicy.
W porządku, posłuchaj teraz, jak toczy się historia. „Zdarzyło się, że ksiądz szedł tą samą drogą. Widział go, ale szedł dalej. Podobnie był lewita, który szedł tą samą drogą.
Teraz oficjalna religia , kapłan i lewita. Przedstawiciele prawa i liturgii oraz wielka tradycja żydowska. Czy Łukasz mówi tutaj, że są one po prostu beznadziejnie skompromitowane, że same w sobie są złe? Nie, nie, nie, nie sądzę. To znaczy, nikt wywodzący się z tradycji żydowskiej nigdy nie powiedziałby, że te rzeczy są same w sobie złe, że świątynia i prawo, Tora , liturgia i wszystko, co złe, nie. Ale zwróć uwagę na ten mały szczegół, który często jest pomijany. „Tak się złożyło, że ksiądz szedł tą samą drogą”
z Jerozolimy do Jerycha. „Lewita, który przyszedł tą samą drogą (…). . ”. Widzisz zatem, co one oznaczają, dlatego są skompromitowanymi wersjami religii.
Nie religia sama w sobie, nie religia w najlepszym wydaniu, ale nazwijmy to skompromitowanymi wersjami religii, ci ludzie podążają tą samą drogą, co Samarytanin. Cóż, właśnie dlatego idą na kompromis, ale dlatego nie mogą mu pomóc. I widzisz to odzwierciedlone w ich złym nastawieniu; chociaż widzą tego biednego człowieka bitego , rozbieranego i upokarzanego na poboczu drogi, nie pomagają mu, ponieważ reprezentują upadłą religijność.
Nadal na wystawie dzisiaj? Och, założę się, rozejrzyj się dookoła.
Dobre prawo, liturgia, zwyczaj i tradycja, ale skompromitowane przez grzech. Więc to nie może nam naprawdę pomóc, nie może nam pomóc w naszym grzechu.
Dobra, teraz punkt zwrotny.
„Ale przyszedł do niego Samarytanin, który podróżował, i ulitował się na ten widok”. Otóż, wiemy to, było to bardzo dobrze znane ludziom w czasach Jezusa, którzy słyszeli tę historię , Samarytaninie, byli mieszańcami, byli obcymi, byli Żydami, którzy zawierali związki małżeńskie z najeźdźcami asyryjskimi dawno wcześniej . byli postrzegani jako osoby skompromitowane, nieprawdziwe w swojej religii, moralnie skorumpowane. Pobożni Żydzi krążyli po Samarii w drodze z południa na północ lub z północy na południe. Samarytanie byli po prostu kiepskimi ludźmi. Pomyśl więc o – spójrz, my wszyscy grzesznicy grupy, których nie lubimy.
Pomyśl o tej grupie, o której mówimy. A Samarytanin, który podróżował, podszedł do niego, ale poczuł litość na ten widok. No więc, kim jest Samarytanin? Pamiętasz? nasz klucz interpretacyjny tutaj; mówimy o upadku ludzkości, a teraz mówimy o Jezusie.
Zepsuta religia nie może rozwiązać problemu,
ale ten outsider — i zobacz, pamiętaj, Jezu, który był w swoim czas z Nazaretu, „czy coś dobrego może wyjść z Nazaretu?”, Jezus, ta wątpliwa postać w umysłach wiele.
Ale to on okazuje litość, miłosierdzie. Jakże dobry jest oczywiście papież Franciszek, podkreślający „misericordia”, miłosierdzie Boże , miłosierdzie Chrystusa. To jest litość, którą Syn Boży okazuje upadłej ludzkości , gdy marniejemy na poboczu drogi w naszym grzechu.
Słuchaj teraz.
„Podszedł do niego i opatrzył jego rany, dolewając oliwy i wina jako środka do leczenia”. Ach, jednym z najbardziej podstawowych opisów Jezusa jest „soter”, co oznacza uzdrowiciela. To tłumaczy się na łacinę jako „zbawca”, zbawiciel. Myślę, że często ci mówiłem, że nasze słowo „maść”, S-A-L-V-E, pochodzi od tego „zbawcy”. Oznacza „uzdrawiający balsam”. Jezus jest uzdrowicielem i zauważ, co robi. Dolewa oliwy i wina jako środka do uzdrowienia. Czy to przypadkowe? Nie sądzę.
Stoi tutaj dla życia sakramentalnego Kościoła. Olej używany podczas chrztu, olej używany podczas bierzmowania, olej używany podczas święceń kapłańskich, olej używany podczas namaszczenia chorych.
A wino oczywiście oznacza Eucharystię.
Jak Chrystus nas uzdrawia? Wszyscy upadliśmy. Jesteśmy członkami upadłej rasy ludzkiej. Leniemy na poboczu drogi. Zepsuta religia nie może nas zbawić,
ale Chrystus może nas zbawić , doprowadzając nas właśnie do autentycznej religii, która znajduje się w sakramentalnym życiu Kościoła. Wszyscy wiecie, co jest piękne — Kościół jest pełen ludzi kompromisowych, takich jak ja i takich jak ty. To znaczy, spójrzmy prawdzie w oczy. Niemniej jednak, na przestrzeni wieków, w swoim przepowiadaniu, w swoim autorytecie, w swoim życiu sakramentalnym , Kościół pozostaje integralny. Kościół pozostaje środkiem zbawienia. I widzimy to tam: Jezus przez sakramenty wlewa uzdrawiający balsam w nasze rany. Potem posłuchaj: „wsadził go na własną bestię i przywiózł do gospody, gdzie się o niego troszczył”. Co to jest teraz, jeśli nie piękny symbol Kościoła , gospody, w której opiekuje się ten chory, pobity i skompromitowany człowiek .
Jak pięknie papież Franciszek porównał Kościół do szpitala polowego, pamiętajcie o tym kilka lat temu?
Ludzie zataczają się z pola bitwy. Cóż, to prawda w naszej dzisiejszej kulturze, prawda? Ale idą chwiejnym krokiem w kierunku tego polowego szpitala Kościoła, gdzie są otoczeni opieką przede wszystkim sakramentalnie.
Kontynuuje: „Następnego dnia wyjął dwie srebrniki i dał je karczmarzowi”.
Mówimy o Chrystusie Odkupicielu. Czy wiesz, co oznacza „odkupiciel”? To znaczy ten, który kogoś odkupił. „Redimere”, aby odkupić. Odkupiłbyś kogoś od porywacza , odkupiłbyś go.
Jakie jest odkupienie? Chrystus zapłacił cenę, którą byliśmy winni jako grzesznicy, ale której nie byliśmy w stanie zapłacić. Tam byliśmy bezradni, więc wlewa uzdrawiający balsam sakramentów i odkupuje nas. Płaci cenę na krzyżu, aby przynieść nam zbawienie.
Piękny; upadek człowieka przeplata się z drogą Chrystusa aż do naszego opuszczenia Boga. Teraz ostatni przystanek.
Jezus konkluduje: „Który z tych trzech” — tak kapłan, Lewita , Samarytanin — „Który z tych trzech był sąsiadem człowieka, który wpadł ze zbójcą?” Nasuwa się odpowiedź: „Ten, który potraktował go ze współczuciem”. Jezus mu powiedział: „Idź i czyń to samo”. Dobra. Teraz widzimy etyczną implikację tego wspaniałego opisu Chrystusa. Kiedy już wiemy, kim jest Chrystus, nasza praca jest jasna. Mamy być dla świata innymi Chrystusami.
Transkrypt po angielsku
Peace be with you. Friends, the gospel for this fifteenth Sunday of the year is one of Jesus’ best-known parables: the story of the Good Samaritan. Something that Karl Barth taught in the twentieth century —he learned it from the Church Fathers— is that every parable of Jesus, every teaching of Jesus really is about him. That’s to say, they might have a moral import that we can draw ethical lessons from them —so we should behave the way the Good Samaritan does— but at the deeper level, all these stories are finally about him, because he’s the great model of the moral life and the ethical life. Well, this is a really good example of that principle I think. Another place to find this idea is in Chartres Cathedral, my favorite church in the world. One of the splendid windows on the side of Chartres interweaves two stories, the story of the fall and the story of the Good Samaritan. Again, this is from the Church Fathers, that these two stories illustrate each other. So let me show you with that in mind that this story is fundamentally about Christ in relationship to fallen humanity. Let’s walk through it step by step. So listen to the opening line of the parable. How often, by the way, in great storytellers and novelists and poets, the opening line is of great significance. So listen:
“There was a man going down from Jerusalem to Jericho.” Well, anyone who’s been to the Holy Land knows this, that there’s literally a great descent from Jerusalem —Mount Zion, it’s high hill country— and then you literally go down this long road to Jericho, and of course Jericho is one of the lowest cities in the world because it’s the level of the Dead Sea, which is one of the lowest places on earth.
Jerusalem is always associated with heaven. Think of the heavenly Jerusalem with salvation; it’s the place where God dwells. So Jerusalem stands for the heights, the heavens.
Jericho, which is downhill from Jerusalem,
stands for the city of sin.
Think of when the Israelites come into the Promised Land, they cross over the Jordan and the first place they have to conquer is Jericho in that great liturgical display. They process and they blow the trumpets and they sing and down come the walls of Jericho. Well that means they’re conquering the city of sin. Think of blind Bartimaeus in the Gospel of Mark. He’s sitting by the walls of Jericho. The idea there is that our blindness, spiritually speaking, is associated with this city of sin. So again, there was a man going down from Jerusalem to Jericho.
That’s all of us;
that’s fallen humanity that’s fallen from its dignity as children of God and has fallen into this place of sin. So now we have the interpretive key for this whole story. Listen as he goes on. “He fell in with robbers.” Now, this was literally true in Jesus’ time, and travel was always dicey in those days. There were no good roads and things were dangerous, but there also were kidnappers and robbers along the way, they say, especially the road from Jerusalem to Jericho,
robbers and thieves and so on. But let’s keep reading it spiritually. What does sin do to us?
It robs us of our dignity, it robs us of our powers, our spiritual powers, our intellectual powers, the powers of will. Sin compromises us. The Council of Trent is really good on this point, that sin produces a kind of falling apart within us;
an injustice obtains inside of us. That means we’re out of balance, we’re off kilter.
As sinners, we don’t see things right. We don’t think about things the right way. Our wills are perverted, our passions are now at odds with each other and together at odds with our will and our mind. Does that sound familiar now, fellow sinners, listening to me? Sin has robbed us of all of this. It’s compromised all of us.
It’s a very important point, I think. for biblical people to make over and against our culture today, which tends so to valorize the individual. “All is great with me, whatever I say is right. Just let my voice be heard.” Now, biblical people know that we are severely compromised. We’ve been robbed of these powers on our journey from Jerusalem down to Jericho. Listen now as they go on. “They,” the robbers, “stripped him, beat him, and then went off leaving him half dead.”
I’ll speak now out of the Catholic tradition —does sin, original sin and its effects, utterly destroy our spiritual capacities? No, we don’t say that. We don’t have an anthropology of total depravity, to use the technical language. You’ll find that in Luther and Calvin, for example. Catholics don’t hold that. We hold that we remain in the image of likeness of God but we are compromised. We’re affected, we’re debilitated. So this language to me seems exactly right. They stripped him —that’s an act of humiliation, isn’t it? If you’re stripped naked in a public place that’s humiliating. Well, sin does humiliate us. Of course it does. They beat him —so we’re, again, compromised. But then, they went off leaving him half dead. That’s about right. We’re not spiritually completely dead, but we’re half dead, or turned around, we’re only kind of half alive, we sinners.
All right, listen now as the story goes on. “A priest happened to be going down the same road. He saw him but continued on. Likewise, there was a Levite who came the same way. He saw him and went on.”
Now, official religion, a priest and a Levite. The representatives of law and liturgy and the great Jewish tradition. Is Luke saying here that these are just hopelessly compromised, that these are bad in themselves? No, no, no, I don’t think so. I mean, no one coming out of the Jewish tradition would ever say that these things are bad in themselves, that the temple and law and Torah and liturgy and all that are bad, no. But notice this little detail that’s often overlooked. “A priest happened to be going down the same road,”
from Jerusalem to Jericho. “A Levite who came the same way . . .” You see what these stand for, therefore, are compromised versions of religion.
Not religion in itself, not religion at its best, but call it compromised versions of religion, these people going down the same road as the Samaritan. Well, that’s why they’re compromising, but that’s why they can’t help him. And you see it reflected in their bad attitude; even though they see this poor man beaten and stripped and humiliated by the side of the road, they don’t help him because they represent a fallen religiosity.
Still on display today? Oh, you bet, look all around.
Good law and liturgy and custom and tradition, but compromised by sin. So it can’t really help us, it can’t help us in our sin.
Okay, now the turning point.
“But a Samaritan who was journeying along came upon him and was moved to pity at the sight.” Now, we know this, it was very well-known to people in Jesus’ time who heard this story, a Samaritan, they were half-breeds, they were outsiders, they were Jews who had intermarried with the Assyrian invaders long before. They were seen as compromised figures, not true in their religion, morally corrupt. Pious Jews went around Samaria on their way from south to north or north to south. Samaritans were just a bad lot. So think of —look, all of us sinners have groups that we don’t like.
Well, think of that’s the group we’re talking about. And the Samaritan who was journeying along came on him, but he was moved to pity at the sight. Well now, who’s the Samaritan? Remember our interpretive key here; we’re talking about the fall of humanity, and now we’re talking about Jesus.
Corrupt religion can’t solve the problem,
but this outsider —and see, mind you, Jesus, who was in his own time from Nazareth, “can anything good come out of Nazareth?”, Jesus, this questionable figure in the minds of many.
But he’s the one who shows pity, the mercy. How good Pope Francis is of course, emphasizing “misericordia,” the mercy of God, the mercy of Christ. This is the pity that the Son of God shows to fallen humanity as we are languishing by the side of the road in our sin.
Listen now.
“He approached him and dressed his wounds, pouring in oil and wine as a means to heal.” Ah, one of the most basic descriptions of Jesus, everybody, is “soter,” which means healer. That’s translated into Latin as “salvator,” savior. I’ve often told you, I think, that our word “salve,” S-A-L-V-E, comes from that “salvator.” It means “healing balm.” Jesus is a healer, and notice what he does. He pours in oil and wine as a means to heal. Is that accidental? I don’t think so.
It stands here for the sacramental life of the Church. Oil which is used at Baptism, oil which is used at Confirmation, oil which is used at Holy Orders, oil which is used at the Anointing of the Sick.
And wine, of course, stands for the Eucharist.
How does Christ heal us? All of us, we’re fallen. We’re members of the fallen human race. We’re languishing by the side of the road. Corrupt religion can’t save us,
but Christ can save us by bringing us precisely to authentic religion, which is found in the sacramental life of the Church. You know the beautiful thing, everybody —the Church is full of compromised people, yeah, like me and like you. I mean, let’s face it. Nevertheless, across the centuries, in its preaching, in its authority, in its sacramental life, the Church remains integral. The Church remains the means of salvation. And we see it there: Jesus, through the sacraments, pouring healing balm into our wounds. Then listen, “he hoisted him on his own beast and brought him to an inn, where he cared for him.” What’s this now but a beautiful symbol of the Church, the inn where this sick and beaten-up and compromised man is cared for.
How beautifully Pope Francis compared the Church to a field hospital, remember that some years ago?
People are staggering off a battlefield. Well, that’s true of our culture today, isn’t it? But they stagger toward this field hospital of the Church, where they are cared for above all sacramentally.
He goes on, “The next day he took out two silver pieces and gave them to the innkeeper.”
We speak of Christ, the Redeemer. Do you know what “redeemer” means? It means the one who’s bought somebody back. “Redimere,” to buy back from. You’d redeem someone from a kidnapper, you’d buy him back.
What’s the redemption? Christ paid the price that we owed as sinners but that we weren’t able to pay. There we were helpless, so he pours in the healing balm of the sacraments and he buys us back. He pays the price on the cross to bring us salvation.
Beautiful; the fall of man is interwoven with the journey of Christ all the way down to our God-forsakenness. Now, one last stop.
Jesus concludes, “Which of these three” —so the priest, the Levite, the Samaritan— “Which of these three was neighbor to the man who fell in with the robber?” The answer comes, “The one who treated him with compassion.” Jesus said to him, “Go and do the same.” Okay. Now we see the ethical implication of this great description of Christ. Once we know who Christ is, our job is clear. We are to be other Christs to the world.