Tytuł oryginalny: Where You Stumble, Dig for Treasure - Bishop Barron’s Sunday Sermon
Data publikacji wideo: 2022-10-08
Wideo
Transkrypt po polsku
Pokój z Wami. Przyjaciele, nasze pierwsze niedzielne czytanie to mały fragment wspaniałej historii Syryjczyka Naamana. Można go znaleźć w drugiej Księdze Królewskiej z cyklu opowiadań o proroku Elizeuszu. Nie jest to tak naprawdę dobrze znana historia, ale powinna tak być, ponieważ naprawdę przewyższa swoją duchową wagę. Bardzo wiele możemy z tego wyciągnąć. To, co chcę zrobić, to po prostu przeprowadzić cię przez historię i wyciągnąć niektóre z tych duchowych implikacji. Przede wszystkim kim był Naaman Syryjczyk? Cóż, był bardzo wybitnym graczem. Był szefem armii syryjskiej w czasach, gdy Asyria była główną siłą polityczną, a oni byli zaciekłym przeciwnikiem Izraela. Pomyśl o dzisiejszym dowódcy armii chińskiej lub armii rosyjskiej, jakiejś potężnej sile, którą postrzegalibyśmy jako siłę wroga. To jest Naaman. Znakomity, mądry, odważny, prawdopodobnie ktoś, kogo wszyscy podziwiali, trochę się bali, wielki diler. To Syryjczyk Naaman. Ale potem powiedziano nam, że miał trąd. Oto ten bardzo prominentny gracz, ta ważna postać, ten bardzo podziwiany i przerażający dowódca, ale on cierpi na tę upokarzającą, wyniszczającą i oszpecającą chorobę. Wyobraź sobie, jak trąd umartwiłby kogoś takiego jak Syryjczyk Naaman, który polegał na publicznym wrażeniu.
To była słabość. To było upokorzenie.
To była ciemność w jego życiu.
Pierwsza lekcja duchowa. Nie obchodzi mnie kim jesteś. Nie obchodzi mnie, gdzie jesteś, jak wysoko dotarłeś, jak podziwiasz.
Wszyscy mamy trąd. Każdy coś ma. To może być dolegliwość fizyczna. To może być walka psychologiczna. To może być obsesja. To może być uzależnienie. To może być ból , którego nie możemy przeboleć. Nie wiem co to jest. Św. Paweł nazwał swój , cierniem w ciele. Zawsze to kochałem. Wszyscy mamy jeden. Wszyscy mamy cierń w ciele. Jest coś, co nas tylko wkurza, a co nie jest w porządku, co chcielibyśmy, żeby zniknęło. Otóż, oto ta rzecz, oto duchowa lekcja. Bardzo często, wszyscy, to właśnie cierń w ciele. To właśnie trąd, właśnie nasza słabość przyprowadzi nas do Boga. Bóg nie sprzeciwia się naszemu osiągnięciu. Nie zrozum mnie źle. „Chwałą Bożą jest człowiek w pełni żywy”, św. Ireneusz. Jednak nasza siła może czasami być słabością, ponieważ nasza siła może odciągnąć nas od Boga. Jeśli powiemy, cóż, moje życie jest wspaniałe. Wszystko idzie dobrze. Jestem całkowicie samowystarczalna. Kto potrzebuje Boga?
Dlatego bardzo często i cały czas widać to w życiu świętych. Bardzo często to nasza słabość, to nasz trąd. To nasze osłabienie prowadzi nas do Boga. Znasz ten wers z tradycji duchowej? Często to cytuję. Tam się potykasz, tam szukasz skarbu. Pomyśl o Syryjczyku Naamanie, tej wspaniałej postaci, ale to nie w jego osiągnięciach znajdzie prawdziwy skarb. To w jego słabości, w trądzie. Dlaczego miałoby to być prawdą? Oto podstawowa odpowiedź, bo to wpaja mu pokorę.
Jaki jest największy grzech? To nie jest pożądanie. Mamy tendencję do myślenia w ten sposób, ale tak nie jest. Wielcy mistrzowie duchowi, głównym grzechem głównych grzechów jest duma. Czemu? Ponieważ pycha oznacza, że zamieniam się w Boga.
Dlatego największą cnotą jest pokora.
Kiedy zniżam się w obecności Boga, otwieram się na wpływ Boga. Więc obejrzyj to teraz w historii Naamana Syryjczyka. Na każdym kroku będzie upokarzany. I to właśnie jego słabość prowadzi go tą drogą , drogą zbawienia.
Tak więc pierwszy krok jest taki, że słyszy od tej małej izraelskiej niewolnicy o potężnym proroku w Izraelu, który może go uleczyć. Teraz musimy to trochę rozpakować. Mówimy, och, ten miły dzieciak przekazał mu te informacje, ale twój Naaman Syryjczyk. Izraelitka niewolnica byłaby tak nisko na drabinie społecznej, jak można sobie wyobrazić. Dziecko, a w tym czasie dziecko płci żeńskiej , a nawet niewolnica, nie byłoby nikogo mniej znaczącego.
A jednak to ona mówi mu o tym proroku uzdrawiania w Izraelu. W swojej pokorze. Mówi, dobrze, posłucham cię. W normalnych okolicznościach Syryjczyk Naaman, ten wielki generał armii, słuchałby tego małego nikogo? Ale on to robi. Jego pokora otwiera go teraz na zbawienie. Cóż, idąc za jej radą , przyjeżdża do Izraela. Teraz pamiętaj o czymś. Oto generał wrogiej armii, który wkracza do Izraela. Teraz idzie do króla z prośbą o pozwolenie: „Czy mogę zobaczyć tego twojego wielkiego proroka?” Cóż, wyobraź sobie reakcję króla Izraela. „Co ty tu robisz? Jesteś generałem wrogiej armii. Co? Chcesz zostać wyleczony z trądu? Bez wątpienia jesteś szpiegiem. nas.” I wiem, że naturalnie, naturalnie tak by się czuł . Tak więc ten król wybucha i upokarza , zawstydza Naamana Syryjczyka. Teraz, gdyby pozwolił swojej dumie przejąć nad nim kontrolę, co by się stało? Po prostu odszedłby jak burza i wrócił do domu. A może podniesie swoją armię i napadnie na Izrael z powodu zniewagi. Nie, on to bierze. Przyjmuje to z pokorą. Ale Elizeusz, prorok , ten, którego przyszedł zobaczyć , wie o sytuacji. To jest piękne. Nie przyszedł osobiście. Wysyła posłańca do Syryjczyka Naamana i udziela mu tej rady. „Idź wykąpać się siedem razy w Jordanie”. Cóż, oto ta wspaniała postać. A on mówi: „Co? Prorok nawet nie zawracał sobie głowy przyjściem do mnie . Przysyła do mnie futrzaka? A potem mówi mi, co, żebym wykąpał się w rzece. i może położyć na mnie ręce lub wypowiedzieć modlitwę, zaklęcie czy coś? Czy nie potraktowałby mnie tak poważnie? Nie, wysyła posłańca, który daje mu tego rodzaju dziwne instrukcje. Więc Naaman, ten dumny człowiek, na początku jest trochę zniechęcony. Posłuchaj, co mówi. „Myślałem, że dla mnie na pewno wyjdzie i stanie i wezwie imienia Pana jako Boga i machnie ręką nad tym miejscem i wyleczy z trądu. Przyszedł osobiście”.
A potem, gdy mu powiedziano: „Idź wykąpać się siedem razy w Jordanie”, Naaman mówi: „Czy to nie Abana i Pharpar”, to są dwie rzeki w jego ojczystym kraju. „Czyż rzeki Damaszku nie są lepsze niż wszystkie wody Izraela?” Chce, żebym zanurzył się w tych obcych strumieniach?
Tak. Jego duma jest poruszona. Ach, ale to był kluczowy moment, prawda? Ponieważ mógł w tym momencie odlecieć. Mógł powiedzieć, w porządku, miałem to z całym tym procesem. Byłem skromny, ale teraz to mam. To za dużo. Ale on mówi, okej, okej. Zrobię to, co ten prorok przez swojego futrzaka kazał mi zrobić. A Naaman kąpie się siedem razy. I wtedy to słyszymy. „Jego ciało stało się znowu jak ciało dziecka i został oczyszczony z trądu”.
Historia zaczyna się od tego człowieka z wyniszczającą chorobą.
Drzwi do uzdrowienia otwierają się przez pokorę.
Tam, gdzie się potykasz, szukasz skarbu. To w swojej słabości masz tendencję do odnajdywania Boga. I tak podążając ścieżką pokory i przechodząc szereg upokorzeń, w końcu zgadza się i przychodzi do uzdrowienia. Jego cierpienie, jego zakłopotanie, jego cierń w ciele zostały uzdrowione właśnie dzięki stłumieniu jego pychy i poddaniu się woli Bożej. Łatwo? Nie mniej czasu sprawdziłem.
Wszyscy jesteśmy dumni.
Wszyscy opieramy się ścieżce, którą otwiera nam pokora. Ale podążając tą ścieżką, zostajemy uzdrowieni.
Wystarczy rzut oka na koniec historii. Więc Naaman wywyższa swoje uzdrowienie. A potem prosi, aby mógł przywieźć kilka pojemników ziemi izraelickiej z powrotem do swojego kraju, aby mógł czcić Boga, który go uzdrowił na jego właściwym gruncie. Po prostu uwielbiam ten szczegół, ponieważ uzdrowienie nie było końcem samym w sobie. Choć to było dla niego dobre,
jaki był prawdziwy cel? Miał się przenieść na chwałę Boga.
Uzdrowiony, mając otwarte drzwi przez własne cierpienie i pokorę, w
końcu dochodzi do właściwej chwały Bożej. I to jest cel, wszyscy , całego naszego uzdrowienia. Taki jest cel całego życia duchowego.
Rzućmy teraz okiem na ewangelię, ponieważ kościół zestawia tę historię Naamana ze słynnym ewangelicznym opisem Jezusa uzdrawiającego trędowatych w jego czasach.
Gdy Pan wchodzi do wioski , spotyka 10 trędowatych i stoją, zgodnie z prawem, w dużej odległości. „Jezu, mistrzu, zmiłuj się nad nami”.
Dlaczego są wyleczeni?
Widzisz to właśnie tam, poprzez ich pokorę. Słuchaj, sam nie mogę tego zrobić. Nie mogę się wyleczyć. Wszystko, co mogę zrobić, to powiedzieć: „Jezu, mistrzu, ulituj się nade mną”. Nawiasem
mówiąc, wtórujemy tym mężczyznom za każdym razem, gdy zaczynamy mszę i mówimy: kyrie eleison, Christe eleison, kyrie eleison. Panie, miej litość. Chryste, zmiłuj się. Panie, miej litość. Nie mogę się oczyścić, aby wejść w obecność Boga, ale z pokorą mogę wołać do Niego, a On może mnie uzdrowić. I jak pięknie. Oczywiście leczy wszystkich 10. Ale tylko jednego, Samarytanina, outsidera. Przypominają trochę Syryjczyka Naamana. Tylko jeden wraca, by podziękować. Co to jest Święto Dziękczynienia, wszyscy, ale jeszcze jeden wyraz pokory. Jeśli jesteś wyleczony z trądu, możesz powiedzieć: „Hej, jaka cudowna, jaka wspaniała rzecz”. A potem idziesz żyć przez resztę swojego życia. Nie? Nie. Dalszą postawą pokory jest uznanie z wdzięcznością tego, który przyniósł mi uzdrowienie.
Więc jaki jest twój trąd? Wszyscy to mamy. Każdy z nas. Wiem to. Wszyscy, którzy mnie teraz słuchają, coś w tobie jest. Nie obchodzi mnie, jak wspaniały jesteś w oczach świata. Nie obchodzi mnie, jak bardzo jesteś spełniony, jest w tobie coś, co cię pożera, co cię niepokoi, co cię denerwuje. W ciele jest cierń . Co to jest? Co to jest? Nazwij to, nazwij, poznaj. A potem wykopcie tam skarb, ponieważ może to być właśnie cierpienie, które prowadzi was na ścieżkę pokory, która jako jedyna prowadzi do duchowego uzdrowienia.
Transkrypt po angielsku
Peace be with you. Friends, our first reading for the Sunday is a little section of the marvelous story of Naaman the Syrian. You can find it in the second Book of Kings in the cycle of stories about Elisha, the prophet. Now it’s not really a well known story, but it should be because it really punches above its weight spiritually. There’s an awful lot we can derive from it. What I want to do is just walk you through the story and draw out some of these spiritual implications. First of all, who was Naaman the Syrian? Well, he was very prominent player. He was the head of the Syrian army at a time when Assyria was a major political power and they were a fierce opponent of Israel. Think of maybe the commander of the Chinese army today or of the Russian army, some mighty force that we would see as an enemy force. That’s Naaman. Accomplished, smart, courageous, probably someone that everybody admired, they feared a little bit, big dealer. That’s Naaman the Syrian. But then we’re told he had leprosy. So here’s this very prominent player, this important figure, this much admired and feared commander, but he has this humiliating, debilitating and disfiguring disease. Imagine how leprosy would’ve mortified someone like Naaman the Syrian who depended upon the impression he made publicly.
It was a weakness. It was a humiliation.
It was a darkness in his life.
First spiritual lesson. I don’t care who you are. I don’t care where you are, how high you’ve gotten, how admired you are.
We’ve all got leprosy. Everybody has got something. It might be a physical ailment. It might be a psychological struggle. It might be an obsession. It might be an addiction. It might be a hurt we can’t get over. I don’t know what it is. St. Paul called his, the thorn in the flesh. I’ve always loved that. We’ve all got one. We’ve all got a thorn in the flesh. There’s something that just bugs us that’s not right, that we wish would go away. Now, here’s the thing, here’s the spiritual lesson. Very often, everybody, it’s precisely the thorn in the flesh. It’s precisely the leprosy, precisely our weakness that will bring us to God. God is not opposed to our accomplishment. Don’t get me wrong. “The glory of God, is a human being fully alive”, St. Irenaeus. However, our very strength can sometimes be a weakness because our very strength can lead us away from God. If we say, well, my life is great. Everything’s going fine. I’m totally self-sufficient. Who needs God?
Which is why very often, and you see it in the lives of the saints all the time. Very often, it’s our weakness, it’s our leprosy. It’s our debility that leads us to God. You know that line from the spiritual tradition? I quote it a lot. Is where you stumble, that’s where you dig for treasure. Think of Naaman the Syrian, this great accomplished figure, but it’s not in his accomplishments that he’s going to find the real treasure. It’s in his weakness, in the leprosy. Now why should this be true? Here’s the basic answer, because it inculcates in him humility.
What’s the greatest sin? It’s not lust. We tend to think that way, but it’s not. The great spiritual masters, the capital sin of capital sins is pride. Why? Because pride means I turn myself into God.
Therefore the greatest virtue is humility.
When I lower myself in the presence of God, I open myself to the influence of God. So watch this now in the story of Naaman the Syrian. At every step, he’s going to be humbled. And it’s his very weakness that leads him along this path, the path of salvation.
So the first step is, he hears from this little Israelite slave girl about a powerful prophet in Israel who might be able to cure him. Now we have to unpack that a bit. We say, oh, this nice kid gave him this information, but your Naaman the Syrian. An Israelite slave girl would be about as low on the social ladder as you could imagine. A child, and in that time, a female child and more to it, a slave female child, there’d be nobody less significant.
And yet, she’s the one who speaks to him of this healing prophet in Israel. In his humility. He says, okay, I’ll listen to you. Normally would Naaman the Syrian, this great general of the army listen to this little nobody? But he does. His humility now opening him to salvation. Well, following her advice, he comes to Israel. Now keep something in mind. Here’s the general of an enemy army who comes into Israel. Now what he’s doing is going to the king to ask permission, “May I see this great prophet of yours?” Well, imagine the reaction of the king of Israel. “What are you doing here? You’re the general of the enemy army. What? You want to be cured of leprosy? You’re undoubtedly a spy. You’re coming in here to spy on our country so that you can invade us.” And I know naturally, naturally he’d feel that way. So that king blows up and he humiliates, he embarrasses Naaman the Syrian. Now, if he allowed his pride to have control over him, what would’ve happened? He would’ve just stormed off and gone back home. Or maybe he’d raise up his army and invade Israel because of the insult. No, he takes it. He takes it in humility. But Elisha, the prophet, the one he had come to see, he gets wind of the situation. It’s lovely. He hadn’t come in person. He sends a messenger to Naaman the Syrian and he gives this advice. “Go bathe seven times in the Jordan.” Well, here’s this great figure. And he says, “What? The prophet didn’t even bother coming himself to see me. He sends a fluky to see me? And then he tells me, what, to go bathe in a river. Wouldn’t he himself come in person and maybe put hands on me or utter a prayer or incantation or something? Wouldn’t he take me that seriously?” No, he sends a messenger who gives him this kind of strange instruction. So Naaman, this proud man, at first is kind of put off. Listen to what he says. “I thought that for me, he would surely come out and stand and call on the name of the Lord as God, and would wave his hand over the spot and cure the leprosy. He’d come in person.”
And then when he is told, “go bathe seven times in the Jordan,” Naaman says, “Are not Abana and Pharpar”, that’s two rivers in his home country. “Aren’t the rivers of Damascus, better than all the water of Israel?” He wants me to dunk myself in these foreign streams?
Yeah. His pride is stirred up. Ah, but this was a key moment, wasn’t it? Because he might, at this point, have stormed off. He might have said, all right, I’ve had it with this whole process. I’ve been humble, but now I’ve had it. That’s too much. But he says, okay, okay. I will do what this prophet through his fluky has told me to do. And Naaman bathes seven times. And then we hear this. “His flesh became again like the flesh of a child and he was clean of his leprosy.”
The story begins with this man with a debilitating disease.
The door to healing is opened through humility.
Where you stumble, that’s where you dig for treasure. It’s in your weakness that you tend to find God. And so following the path of humility and going through a series of humiliations, he finally acquiesces and comes to be healed. His suffering, his embarrassment, his thorn in the flesh was healed precisely through and by the quelling of his pride and his submission to the will of God. Easy? Not less time I checked.
We’re all prideful.
We all resist the path that’s opened up to us by humility. But by following that path, we come to be healed.
Just a glance at the end of the story. So Naaman exalts in his cure. And then he asks that he might bring some containers of Israelite soil back to his own country so he could worship the God who cured him on his proper ground. I just love that detail because the healing was not the end in itself. As good as that was for him,
what was the real goal here? Was to move to the praise of God.
Having been cured, having had the door open through his own suffering and through humility,
he finally comes to the right praise of God. And that’s the goal, everybody, of all of our healing. That’s the goal of the entire spiritual life.
Just a glance now at the gospel because the church puts this story of Naaman in juxtaposition to the famous gospel account of Jesus healing lepers now in his own time.
As the Lord enters a village, he’s met by 10 lepers and they’re standing, as was the law, at a great distance. “Jesus, master, have pity on us.”
Why are they cured?
You see it right there, through their humility. Look, I can’t do this myself. I can’t cure myself. All I can do is say, “Jesus, master, have pity on me.”
We echo these men, by the way, every time we begin the mass and we say, kyrie eleison, Christe eleison, kyrie eleison. Lord, have mercy. Christ, have mercy. Lord, have mercy. I can’t purify myself to come into the presence of God, but in humility I can call out to him and he can cure me. And how beautiful. Of course, he heals all 10. But only one, a Samaritan, an outsider. They’re a bit like Naaman the Syrian. Only one returns to thank. What’s Thanksgiving, everybody, but still another expression of humility. If your cured of your leprosy, you can say, “Hey, how wonderful, what a great thing.” And then off you go to live the rest of your life. No, no. The further stance of humility is to acknowledge in gratitude the one who brought me healing.
So what’s your leprosy? We’ve all got it. Every one of us. I know it. Everyone listening to me right now, there’s something in you. I don’t care how great you are in the eyes of the world. I don’t care how accomplished you are, there’s something in you that eats away at you, that bothers you, that unnerves you. There’s a thorn in the flesh. What is that? What is that? Name it, name it, know it. And then dig there for the treasure, because that might be the very suffering that leads you on the path of humility, which alone leads to spiritual healing.